Sameiningin - 01.11.1923, Blaðsíða 25

343
íyrsta einkennið er lwgprýði.
Þegar mynd Jesú er máluS á altaristöflur, er sýnilega lögð
mest áherzla á aö sýna 'blíðu hans, hógværö og fyrirgefandi náð
og ástúö. Og þaö eru vitanlega þau einkennin, sem hver Krists-
mynd á aö sýna fyrst og fremst. En jafnframt er því oft haldiö
fram, aö þessir eiginleikar hindri sanna hugrekki. Hafi nokkuö
ósannaö þau orö, þá er þaö Kristur sjálfur.
Eítum til dæmis á hann, er hann hreinsar musterið, og at-
hugum þá sérstaklega frásögu Markúsarguöspjalls, þar sem sagt
er um prestana og fræöimennina, aö “þeim stóö ótti af honum’’
fMark. 11, 18). Aíhugum framkomu Jesú, þegar múgurinn hins
vegar ætlaöi aö taka hann meö valdi til þess að gera hann að kon-
ungi, hvernig hann einn þorir þá aö' ganga í berhögg viö vilja
lýðsins JJóh. 6, 15).
Hvar hafið þér heyrt djarfari og kjarnyrtari ræöu, en þá er
Jesús flutti gegn fræðimönnunum og Faríseunum? Veröur nokkr-
um orðum líkt við hárbeittar stálseggjar, ef ekki þeim orðum?
Hve djarflega talar hann um hið þjóðlega helgiboð ísraels-
manna, um hvíldardaginn, sbr. frásögurnar um lækningar hans á
sabatsdeginum, i Eúk. 13. og 14. og orð hans> í Mark. 2, 23-28. —
Sannlega getum vér þar tekið undir orð Eúkasarguðspjalls, að er
hannn talaði “urðu allir mótstöðumenn hans sneyptir, — og alt
fólkið gladdist yfir öllum þeim dásemdarverkum, er hann gerði”
<%úk. 13, 17).
Allir kannast við hve mikla hugdirfð þarf til þess að taka
hreint og djarft á meinum sinna nánustu sveitunga og samborgara.
og hve margs oss þá virðist þurfa að gæta, eða ‘hafa hliðsjón af.
En að Jesú hafi ekki óttast það, sjáum vér af frásögrr Lúk. 4, sem
eg áðan drap á, er hann kom til Nazaret. Nei, Jesús vegur djarft
og hreint — en hann vegur aldrei að baki og hann vegur aldrei
niður fyrir sig.
Hann fer óskelfdur til Jerúsalem í síðasta sinn. Óskelfdur
stendur hann fyrir æðsta prestinum, með fyrirmannlegum gagn-
yrðum svarar hann ’honum og Pilatusi. En Heródesi svarar að-
eins þögul tign hans. Eg mintist þess áður, að sama hugrekkið,
sem Jesús sýnir gagnvart valdinu, bæði hinu stjórnlega og andlega,
sýndi hann og gagnvart múgnum. Þetta kemur og fram þar sem
hugrekkið annars er minst, gagnvart þeirn, sem tóku, eða voru
reiðubúnir til að taka málstað ihans. — Plann hikar ekki við að á-
víta fylgjendur sína og lærisveina þegar þeir — jafnvel í góðu
skyni — tala eða gera eitthvað rangt. (Xúk. 9, 54—55; Mt. 1G, 23;
Mk. 8, 33; Mt. 18, 1. nn.; Mk. 9, 33; Lúk. 9 46; 24 24 nn. ;Matt. 19,
14; Mk. 10, 13 nn.; Lúk. 18, 15—17). Hann lagar aldrei kröfur