Sameiningin - 01.11.1923, Blaðsíða 31

349
Síðustu orðin.
Suöur Ji Þýzkalandi var gamall og gráhæröur læknir í smábæ
einum. Hann var mjög smár vexti og gekk á sí'öum frakka. Hann
var á ferli allan daginn, og ókunugum, sem sáu hann i fyrsta sinni,
þótti hann dálítið broslegur, en engir kunnugir hentu gaman aö hon-
um, hann var öllum svo kær. Allra vænst þótti þó börnunum um
hann. Sjálfur haföi hann aldrei átt barn, en hann var samt mesti
barnavinur, og sjaldan hitti hann svo barn á förnum vegi, aö ‘hann
viki ekki einhverju góöu að því í orði eöa verki. Börnin hópuðust
líka aö, honum, þegar hann var á ferðinni, þau voru ekki hrædd
við hrukkurnar og gráa skeggstrýið, andlitið var svo hýrt samt, og
svo teygðu þau minstu sig á tá og gægðust niður í ytri vasana á
síða frakkanum. Þeim vildi það til, að eigandinn var svo stuttur;
og stæði nú svo á, að læknirinn væri nýkominn heiman að frá sér,
þá brást þeim ekki að finna eitthvert góðgæti í vösunum. Á sumr-
in hafði hann með sér aldini úr garðinum sínum, og á veturna eitt-
hvað annað, sem börnunum kemur vel, og alt af kom hann heirn
með tóma vasana.
Þégar gamli Jæknirinn átti ekki mikð annríki, þá settist hann
stundum á foekk eða stein og sagði börnunum sögu, og það þótti
þeim nú allra bezt. Þær voru kannske ekki svo merkilegar sög-
urnar hans, en börnin skildu þær og mundu þær. Ein af' sögunum
hans var þessi:
Það var löngu, löngu áður en þið fæddust, börnin góð, þá var
eg barn á ykkar reki, dálítið stærri en hún Stína þarna, en minni en
hann Pétur. Eg var rétt að segja orðinn 12 ára gamall. Faðir
minn var bóndi og eg var farinn að gjöra gagn úti við. Það var
seint um sumarið, og eg var farinn að slá með piltunum, en eg kom
heim á undan þeim á kvöldin. Það var eitthvað um miðaftansleyt-
ið, að eg var að koma heirn með orfið mitt, þreyttur og svangiur.
1 dyrunum mætti eg föður mínum. Hann var með böggul í hend-
inni og segir við mig: “Það var gott, að þú komst, Júlíus minn,
viltu ekki bregða þér inn í bæinn og fara með þetta í pósthúsið
fyrir mig, það liggur á því.” Þetta var nú bæjarleiðarkorn, en eg
var bæði þreyttur og svangur, og mér þótti erindið því ekki gott,
og var rétt farinn að svara eitthvað afundið. En þá hvíslaði ein-
hver góður andi því að mér, að eg mætti ekki Játa á því bera við
föður minn; ihann var líka, svo hægur og hógvær, að hann hefði
orðalaust bara farið sjálfur, hefði eg neitað því.
“Fáð'u mér það, pabbi,” sagði eg og lét frá mér orfið.
“Þakka þér fyrir, Júlíjus minn; eg veit að þú ert lúinn, og eg
heíði ekki farið að foiðja þig um þetta, hefð ieg haft annan að senda,
og eg er ekki sjálfur vel frískur í dag, svo að eg treysti mér ekki
til að ganga það.” Og svo klappaði hann á kollinn á mér og sagði:
“Vertu þá sæll á meðan, Júlli minn, þú hefir alt af verið góður
sonur.”