Sameiningin - 01.11.1923, Blaðsíða 24

342
stöSuflokknum bera ráö sín saman um þaö, hvernig þeir fengju:
flækt hann í oröum og spyrja hann um skattinn. Ef vér lítum á
tímana, sem þá voru, dylst oss ekki, aS svo er spurningin haglega
gerS, aö í rauninni lá viö lífláti, hvort sem sagt var já eSa nei
við þeirri spurning. Eg þarf ekki aS minna á, aS oss viröist, aS
þó vér heföum mátt vera aS hugsa um svariö alt frá heimssköpun,
þá heföum vér ekki getaö svaraö eins og á stóö. Eg minni á hvaöa
dóm óvinir hans gefa honum: “Meistari, vér vitum aS þú ert sann-
orður og kennir Guös veg í sannleika og' hirffir eigi wm neinn, því
aö ekki fer Þt/ að mannvirSingum.” Vér vitum vel,1 aö mótstööu-
menn hans segja hér ekki nema aö nokkru leyti sína eigin skoöun.
Vér sjáum ekki þeirra eigin sannfæringu. En vér sjáum annað.
Vér sjáum hvaöa vitnisburS óvinveittir, en gáfaöir, andstæSingar
þykjast sannfærðir um, aö Kristur mundi sér hafa kosið helzt.
Óvinir hans eru þess sýnilega alsannfærðir, aS þennan eiginleika
muni hann meta mest, aS geta sagt sannleikann hver sem i hlut á,
og skeyta hvorki fylgi, né mannviröingum. Er þetta gungumynd?
— Nei, vér sjum af frásögninni, aö einn augljósasti eiginleiki Krists
út í frá, sá eiginleiki, sem óvinir hans veröa hvaS fyrstir til aö
viðurkenna, þaö er sannleikskær hugprýöin og karlmenskan!
Hvort Kristur hefir veriö búinn líkamlegri hreysti, eöa karl-
mannlegri ásýnd, hafa guöspjöllin eigi ástæSu til aS fræöa oss um.
Sönn karlmenskueinkenni eru ekki fóigin í háum vexti, eöa stælt-
um vöSvum. Þó viröist svo sem eitthvaS yfirburöa-fagurt og
mikilfenglegt hafi ljómaö út frá persónu Jesú, þegar aö vallarsýn,
er vér lesum i 1. kap. Jóhannesarguöspjalls um samtal þeirra Fil-
ippusar og Natanaels um Jesú. Natanael hinn hreinskilni tortrygg-
ir frásögn Filippusar og segir: “Getur nokkuö gott komið frá
Nazaret?” Þá svarar Filippus aöeins þessum orSum: — “Kom þú
og sjá!” JJóh. 1, 47). — ÞaS virSist liggja í orSunum, aö óspiltur
ungur maöur þurfi ekki annaS- en aö líta íhann í sjón til þess aö fá
ást á honum! Og vér ihöfum hugboö um hvaö til þess þarf. Til
hins sama bendir og frásagan í Eúk. 4., um þaS, þegar Jesús kem-
ur til ættborgar sinnar og stendur upp í samkunduhúsinu lil aS tala.
Hann heimfærir til sín orðin í Jesaja-spádómsbók 42, og allir í
samkunduhúsinu störöu á hann. Og er hann talaöi, fyltust þeir
reiði “og risu upp, hröktu hann út úr borginni og fóru með hann
út á brún fjalls þess, sem ‘borg þeirra var bygð á, til þess að hrinda
honum þar niður. — En hann gekk burt mitt á meðal þeirra og fór
leiðar sinnar” JLúk. 4, 16—30). Vér sjáum í huga vorum hvílíkur
þróttur og tign býr i persónu hans, og óvinum hans og ofsækjendum
fallast svo hendur, er hann snýr sér við og þeir sjá ásjónu hans,
að hann gengur burt mitt á meðal þeirra, svo sem hann ætlar sér.
ASal einkenni sannrar karlmensku hafa jafnan veriö: Hug-
prýöi, stilling, þolinmæSi og vandlæti um viröingu sína.