Sameiningin - 01.11.1923, Blaðsíða 8

326
var trwin. Við verðum að því í mörg ár enn, að gera oss
fullkomna grein fyrir trúarlífi hans. Rit hans og ræður
eru enn þá ekki fullkannaðar námur. Sjálfur hefi eg
fyrir löngu sannfærst um það, að kraftmesti þáttur í
trúarlífi dr. J. Bj. var bænin. Guðssamband hans var
fremur í bæninni en í guðfræðinni. Guðfræðingur í
tékniskum skilningi var hann ekki öllum fremri, en
spámaður með eld í anda var hann öðrum meiri. Hann
var isögumaður og skáld í ríki andans, fremur en and-
legur vísindamaður. Hann var sjáandinn á Patmos
fremur en rökfimimeistarinn á Areópagos. Með Jó-
hannesi átti trú hans aðal-heimilisfang við brjóst
frelsarans.
Séra Jón Bjarnason tók allxa manna skýrastar
myndir af lífinu og mönnunum. Af honum sjálfum eru
til margar skýrar og fallegar ljósmyndir. Myndir af
trúarlífi hans eigum við einnig margar og fagrar. Fyr-
ir mitt leyti teldi eg þá mynd eiginlegasta honum, að
hann krypi við hlið Jesú í grasgarðinum, á bæn til Guðs,
með bikar sáí-saukans við varir sér.
Með honum var hún hér og með honum er hún nú
í eilífðinni, sú hin ágæta kona, sem við gjaman hugsum
til sem móður eins og hans sem föður. Frú Lára Bjarna-
son er óefað einhver merkasta kona, sem uppi hefir
verið með íslenzkri þjóð fyr eða síðar. Og aldrei fanst
mér meir koma til manngöfgis hennar heldur en þau
árin, er “sat hiin eftir sár á kvisti” og hann var farinn
inn í eilífðina. Hve þróttmikill andi hennar var haf-
inn yfir venjuleg takmörk meðalmenskunnar, sýndi
sig í því, að hún á gamalsaldri sá flestum okkar betur.
hvar hrevta átti til um aðferðir, og varð til þess á undan
öðrum, að vekja máls á nýmælum, sem þarfir tímans
kröfðust. Henni var ant um það, að við ekki skyldum
daga uppi við morgunsár hins nýja tíma. Hún vildi,
að við fylgdum æs'kunni inn í framtíðina.
Þeir sem heiðra vilja minningu dr. Jóns og frú
Ijáru Bjarnason, verða að læra að ])ekkja á klukkuna að