Faxi - 01.12.1972, Qupperneq 24

og hafa birzt eftir hann greinar í blöðuni
og tímaritum. í þessu sambandi má geta
þess, áð hann skrifaði óvenju vandaða
rithönd.
Hann var einnig mikill áhugamaður
um flesta hluti er til framfara mátti
horfa í byggðarlagi sínu, og sérhverju
góðu málefni vildi hann leggja lið. Þann-
ig studdi hann á margan veg, bæði með
fjárframlögum og fjáröflunum, margvís-
lega félagsstarfsemi í byggðarlaginu, svo
sem starfsemi kvenfélagsins og slysa-
varnadeildar kvenna, en geta má þess,
að kona hans, Jórunn Ólafsdóttir, var
einnig óvenju virkur og góður starfskraft-
ur í þessum félögum.
Þorlákur studdi ekki einungis félögin,
heldur tók hann sjálfur þátt í leiklistar-
starfseminni á vegum kvenfélagsins að
öllum þeim stuðningi í orði og verki og
fómfúsum framlögum, er hann lét í té til
jólatrésskemmtana barnanna hér í byggð-
arlaginu alla tíð, enda sérstaklega barn-
góður maður.
Mikill tónlistarunnandi var Þorlákur
og jafnan minntist hann þess með mik-
illi gleði og þakklæti frá barnaskólaárum
sínum, þegar Bjarni heitinn Jónsson,
kennari — síðar meðhjálpari i dómkirkj-
unni, — kom með fiðluna sína í skól-
ann, til þess að kenna nemendum sínum.
Ungur eignaðist Þorlákur hljóðfæri og
lærði orgelleik hjá Sigfúsi Einarssyni, tón-
skáldi.
Þennan mikilhæfa kennara sinn mat
hann mjög mikils, enda mun hann hafa
orðið fyrir miklum áhrifum frá honum.
Hann beitti sér einnig fyrir fjáröflun í
því skyni að kaupa hljóðfæri í barnaskól-
ann, því að segja mátti að tónlistin ætti
hug hans og hjarta. Hann var einnig org-
anisti í Útskálakirkju um árabil og raun-
ar á sama tíma í Hvalsneskirkju. Varð
hann oft mikið á sig að leggja í þessu
starfi, þar sem ferðalög voru með all
mjög öðrum hætti, frá því sem nú er
orðið.
Árið 1952, löngu eftir að Þorlákur
hafði látið af organistastörfum við kirkj-
una, varð hann söngstjóri kirkjukórsins
og rækti það starf af einstakri alúð og
dugnaði, svo sem öll önnur störf sem
hann tók að sér. Þessu starfi gegndi
hann í allmörg ár, en varð áð láta af því
vegna veikinda. Þá má geta þess, að
Þorlákur var lengi hringjari við Útskála-
kirkju og safnaðarfulltrúi Útskálasafnað-
ar var hann frá 1953 til dauðadags.
Þorlákur var mikill og sannur vinur
kirkjunnar, framúrskarandi kirkjurækinn
og bar hag kirkjunnar mjög fyrir brjósti.
Árið 1960 stofnaði hann sjóð til kaupa
á pípuorgeli í kirkjuna með höfðinglegri
minningargjöf um konu sína, Jórunni Ól-
afsdóttur.
í hreppsnefnd átti Þorlákur sæti í
mörg ár. Veit ég, að þar hefur hann
barizt fyrir mörgum góðum málefnum,
er verða mættu byggðarlaginu til blessun-
ar og framfara. Og áreiðanlega hefur
þessi hjálpsami og góðhajrtaði maður
ekki gleymt þeim einstaklingum eða
heimilum, sem við skarðan hlut áttu að
búa, eða sérstaka erfiðleika við að stríða.
Sem heimilisfaðir var Þorlákur sér-
staklega umhyggjusamur, og snyrti-
mennska hans í allri umgengni einstök,
bæði á heimilum og utan þess. Foreldra
sína mat hann mikils og mikið og náið
samband var á milli hans og bróðurins.
Börnunum, sem hann gekk í föðurstað,
reyndist hann allar stundir sérstaklega
vel, svo og bamabörnum sínum, og nú
síðustu árin tók hann ástfóstri við litla
dóttur stjúpdóttur sinnar.
^ Gbstnsinn var hann og gláður heim að
sækja, enda dvöldust oft gestir á heimili
hans, einkum vandamenn, um lengri eða
skemmri tíma. Hann bar venzlamenn
fyrir brjósti og tryggur vinur vina sinna
var hann allar stundir.
Heimilislífið í Akurhúsum var að sumu
leyti sérsætt. Húslestrar og passíusálmar
vom lesnir á föstunni, fram á hin síðari
ár, sennilega löngu eftir að slíkt var af-
lagt á öðram heimlium, bæði hér og ann-
ars staðar. En þetta, með öðru, sýndi
hve Þorlákur stóð jafnan föstum fótum í
gamla tímanum, enda þótt hann á hinn
bóginn væri einnig fljótur og fús að til-
einka sér tækni og nýjungar samtímans.
Hjónin voru mjög samhent í því að
gera heimilið fagurt og vistlegt, og geta
má þess, að hér á fyrri árum, meðan fá-
tækt og skortur var víða ríkjandi, voru
þau vön að senda unga fósturdóttur sína
með gjafir og glaðning til einstakra gam-
almenna og fátækra barna hér í byggð-
arlaginu. Þá má ekki gleyma því, hversu
Þorlákur mat síðari eiginkonu sína og
hversu frábærlega vel hún reyndist hon-
um í veikindum hans og raunar allar
stundir nú á hans efri árum.
Þorlákur var mikill og einlægur trú-
maður. Sýndi hann það ekki aðeins með
sinni fórnfúsu þjónustu við kirkju sína,
heldur einnig í einkalífi sínu. Þannig mun
trúin oft hafa veitt honum huggun og
styrk á erfiðleika- og raunastundum,
ekki sízt þegar hann, fyrir tveimur ár-
um missti son sinn, sem honum var ávallt
svo einkar kær.
Á unga aldri mun hann hafa orðið
fyrir miklum og sterkum trúaráhrifum,
er hann eitt sinn kom dauðþreyttur heim
af sjónum, en vildi ekki láta hjá líða að
ganga í guðshús. Var þetta í Reykjavík,
og hlýddi hann á messu hjá síra Jóhanni
Þorkelssyni í Dómkirkjunni. Hafði sú
kirkjuganga og þau orð, er þar vora flutt,
mótandi áhrif á allt hans líf. Trú sína
rækti Þorlákur að gömlum sið — ekki
aðeins með lestri Guðsorðs í heimahús-
um, eins og fyrr er getið, heldur mátti
aldrei vinna á sunnudögum, hvorki
breiða hey né fisk. Þannig var honum í
sannleika ljúft að halda hvíldardaginn
heilagan.
Hér hefur verið drepið á það, hversu
mikið kristin trú var Þorláki bæði í at-
höfn og innra lífi. Hann trúði á Drottin
sinn og Frelsara, og því getum vér með
sanni sagt um Þorlák Benediktsson lát-
inn. Sælir eru dánir, þeir sem í Drottni
deyja, þeir skulu fá hvíld erfiði sínu,' því
að verk þeirra fylgja þeim.
JÓRUNN SIGRÍÐUR ÓLAFSDÓTT-
IR var fædd 16. des. 1890, í Miðhúsum
á Vatnsleysuströnd. Voru foreldrar henn-
ar hjónin Ólafur Þorleifsson og Valgerð-
ur Björnsdóttir, er þar bjuggu.
Jórunn ólst upp í foreldrahúsum ásamt
systur sinni, Þóreyju, er var fimm áram
yngri. Hinn 22. desember árið 1900 fór
fáðir hennar að heirnan frá sér til þess
að leita kinda, er hann átti á Vatnsleysu-
strandarheiði, en kom aldrei heim aftur,
þrátt fyrir ítrekaða leit. 30 árum síðar
fannst hann í gjá í áðunefndri heiði.
Eftir lát manns síns dvaldist Valgerður
í eitt og hálft ár í Miðhúsum með dætur
sínar, en fluttist þá suður í Njarðvíkur
til Andrésar Grímssonar, er var vinnu-
maður í Innri-Njarðvík, og reistu þau
bú að Ólafsvöllum í Innri-Njarðvík.
Reyndist Andrés Valgerði jafnan mjög
vel, og dætrum hennar sem bezti faðir,
nærgætinn og umhyggjusamur.
Jórann fór snemma að vinna fyrir sér
á ýmsum stöðum, enda snemma áhuga-
sönr og dugleg að bjarga sér á eigin
spýtur. En jafnan var hún heimilisföst
hjá móður sinni, þar til hún fluttist
haustið 1913 út í Garð, að Akurhúsum,
til Þorláks Benediktssonar. Þar hófu þau
búskap og giftust 14. febrúar 1914.
196 — F A X I