Faxi - 01.12.1972, Qupperneq 25

Þegar kraftar og heilsa Valger'ðar
voru á þrotum, fluttist hún til dóttur
sinnar og tengdasonar að Akurhúsum, og
dó þar árið 1941, en Andrés fluttist til
Þóreyjar að Akurgerði í Innii-Njarðvík,
og var þar til dauðadags, en hann lézt
árið 1946.
Alla ævi var Jórunn heitin heilsu-
hraust, en um það bil hálfu ári fyrir
andlát sitt tók hún að kenna sjúkleika, er
smátt og smátt ágerðist og varð hún
tvisvar að fara á sjúkrahús í Reykjavík
og dvaldi þar um hríð án þess að fá bata.
Síðan kom hún heim en varð brátt aftur
að fara á sjúkrahúsið í Keflavík, og þar
andaðist hún eftir 7 vikna þunga sjúk-
dómslegu, hinn 13. nóv. 1959, á 69.
aldursári.
Jórunn var aðeins 10 ára gömul er
hún missti föður sinn á svo sviplegan og
sorglegan hátt, eins og fyrr er frá greint.
Mun þessi viðburður hafa haft djúptæk
áhrif á unga sál hennar. Einnig mun hún
þá, eftir að faðirinn, fyrirvinna heimilis-
ins, var dáinn, hafa fundið hjá sér ennþá
ríkaii hvöt til þess áð hjálpa fátækri
móður sinni og létta henni störfin og þá
byrði, er á hana var lögð við sviplegan
missi manns hennar. Kom sér þá vel, að
Jórunn var að eðlisfari mjög starfsöm og
viljug til allra verka og hlífði sér aldrei
að hvaða vinnu sem hún gekk. Síðar
eftir að hún var farin að vinna hjá öðr-
um og raunar alla hennar ævi, fylgdu
henni þessir góðu eiginleikar dugnaðar,
athafnasemi og starfsgleði, og auk þess
var hún framúrskarandi fyrirhyggjusöm
og hagsýn. Það var því ekki að ófyrir-
synju að hún var rnjög eftirsótt til vinnu
og þeir, sem hún vann hjá, gáfu henni
bezta vitnisburð og mátu hana mikils. Og
eftir að hún giftist var hún manni sínum
ómetanleg stoð og styrkur í öllum hans
störfum, hvort heldur var við útgerð eða
búskap, ávallt reiðubúin að hjálpa og
starfa af sínum alkunna dugnaði og ó-
sérhlífni, svo af bar. — En hjálpsemi
hennar náði vissulega lengra en til eig-
inmannsins og heimilisins. Hún var hvar-
vetna boðin og búin til aðstoðar og
hjálpar. Það var ekki sízt að nágrannar
hennar nytu þar góðs af, enda mátu þeir
hana mikils og sömuleiðis það fólk, er
dvaldi á heimili hennar.
Þegar kvenfélagið Gefn var stofnað
árið 1917, gekk hún í það, enda félags-
lynd t eðli stnu. Og allan tímann frá
stofnun þessa félags, vann hún því mjög
vel, ávallt reiðubúin og fús til að fórna
vinnu og tírna í þjónustu þess og leysti
það starf setn henni var falið að vinna.
hjá þessu félagi, af hendi með sérstakri
árvekni, álúð og prýði. Einnig var hún
einn af stofnendum slysavarnadeildlar
kvenna hér í byggðarlaginu og var þar
alla tíð mjög traustur og góður félagi og
gjaldkeri þess í 11 ár. Eins og heimili
sínu vann hún þessum félögum af ein-
stökum dugnaði, fórnfýsi og ósérhlífni.
Jóiunn heitin var trygglynd og vina-
föst. í eðli sínu var hún glaðlynd og
hreinskilin og sagði oft meiningu sína
umbúðalaust, því að hún var kona ein-
örð og heilsteypt í orði og verki. En inni
fyrir sló þó viðkvæmt hjarta, — þannig
bar hún nærna tilfinningu í brjósti fyrir
smælingjunum og vildi hjálpa þeim og
gera þeim gott, mun enda oft hafa gert
það, þótt á fárra vitorði væri. Sömuleiðis
var hún einkar barngóð og hafði yndi af
börnum. A jólatrésskemmtunum kvenfé-
lagsins hafði hún ávallt eitthvað meðferð-
is til þess að gleðja börnin, og á þeim
stundum tók hún innilega þátt í gleði
þeirra. Börnunum tveimur, sem hún tók
áð sér, kjörsyninum og fósturdóttuiinni,
var hún ávallt mjög góð og bar mikla
umhyggju fyrir þeini og reyndist þeim
sem bezta móðir. Einnig lét hún sér annt
uni barnabörn sín og var þeini sérstak-
lega umhyggjusöm og góð.
Þeir eru niargir í byggðarlagi þessara
mikilhæfu sæindarhjóna, Þorláks Bene-
diktssonar og Jórunnar Ólafsdóttur, sem
minnast þeirra um langan aldur með
virðingu og þökk.

Starfsfólki okkar, til sjós og lands, sendum við
BEZTU JÓLA- OG NÝÁRSÓSKIR.
Þökkum vel unnin störf ó liðnum órum.
VON hf. Garð
F A X 1 — 197