Faxi - 01.12.1972, Síða 72

Guðmundur Finnbogason 60 ára
Þann 8. nóv. sl. átti minn góði vinur
og trausti samstarfsmaður, Guðmundur
Alfreð Finnbogason, frá Hvoli í Innri-
Njarðvík, sextugsafmæli. Þa'ð er ekki
ætlun mín, að rekja hér ættir, lífssögu eða
starfsferil Guðmundar, enda mun hann
flestum lesendum Faxa svo kunnur, að
þess gerist ekki þörf.
Guðmundur er fæddur í Innri-Njaið-
vík, sonur hinna kunnu merkishjóna,
Finnboga Guðmundssonar, fyrrum út-
vegsbónda í Tjarnarkoti, og Þorkelínu
Jónsdóttur. Þau eru nú bæði látin. Finn-
bogi andaðist á síðasta ári og Þorkelína
árið 1968.
Kynni okkar Guðmundar hófust fljótt
eftir að ég fluttist til Keflavíkur, árið
1952. En einkum urðu þó samskipti
okkar náin, eftir að hann, um 1960,
gekk frarn fyrir skjöldu í kirkjulegu starfi
í Innri-Njarðvík. Á þeim vettvangi hefir
hann reynzt flestum farsælli — og stór-
virkari. Þar hefur hann staðið fremstur í
flokki, stundum fáliðaður og jafnvel mis-
skilinn, og lyft þeim Grettistökum, sem
fáum öðrum hefði tekizt jafn giftusam-
lega. í því sambandi nægir að minna á
pípuorgel kirkjunnar, sem hún eignáðist
árið 1963. Þar átti Guðmundur bæði
hugmyndina, sem mörgum þótti ærið
djörf, og fjáröflun til kaupanna hvíldi
að mestu — eða öllu leyti á hans herð-
um. Og það var líka að frumkvæði Guð-
mundar, að hafizt var handa um bygg-
mgu safnáðarheimilis kirkjunnar í Innri-
Njarðvík, vorið 1970. Byggingu þess er
nú senn lokið, og má það teljast annáls-
vert afreksverk, ekki sízt þegar þess er
gætt, að Innri-Njarðvíkursöfnuður er fá-
mennur, innan við 200 manns. Guð-
mundur hefir frá upphafi verið formaður
byggingarnefndarinnar og lífið og sálin í
öllum framkvæmdum.
Auk þessara tveggja atriða, sem hér
hafa verið nefnd, hefir Guðmundur lagt
bæði hug og hönd að fleiri framkvæmd-
um fyrir kirkjuna sína en tölu verði á
komið. í orði og verki hefir hann sýnt
það, að kirkjan og boðskapur ’nennar er
honum he:,lagt hjartans mál. íslenzka
kirkjan gæti horft vonbjörtum augum
fram á veginn, ef hún ætti marga hans
líka.
Á síðari árum hefir Guðmundur gefið
sig mjög að fræðilegum rannsóknum.
Hefir áhugi hans einkum beinzt að ætt-
fræði og byggðarsögu Njarðvíkur. Hygg
ég fáa menn núlifandi honum fróðari á
vettvanginum þeim.
Guðmundur er hagyrðingur góður,
eigi síður en faðir hans var, og þeir sem
hafa orðið þeirrar ánægju aðnjótandi,
að blaða í ljóðasyrpu hans, eiu á einu
máli um, að þar séu bæði ljóð og stökur,
sem verðs'kuldi það, að unnendur ljóða
fái áð njóta þeirra.
Ekki hefir Guðmundur farið varhluta
af andstreymi í lífinu. Bæði hann sjálfur
og kona hans hafa átt við langvarandi
vanheilsu að stríða. Og vafalaust var það
heilsuleysið, sem öðm fremur knúði þau
hjónin til að flytja búferlum til Reykja-
víkur á síðasta ári, a.m.k. um stundar
sakir. En hvort sem Reykjavíkurdvölin
verður lengri eða skemmri, þá er það
víst, að tryggðaböndin, sem tengja þau
Nrrvrrvrrrrrrrrrrrrvrrrvrrvrvrrvrrvrrvrrrvrrvrvrrrr'vrrrrvrrvrrrvrvrr. ■rxrrvrrrvrrrrrrrr'rrrrrrrrrrrr
Guðmundur Finnbogason, sextugur
Þótt afmæliskveðjan mín síðbúin sé
ég samt mun nú lóta hana flakka,
því tilefnið sjélft, er mér fundið fé,
ég fyrir svo margt hef að þakka,
fró stopulum gleðinnar stundum þar
é stöðvum Jóns Thorkels og Sveinbjarnar.
Á spjöldum Sögunnar sjóst þeir nú,
í sveit vorra beztu manna.
Af skýrslugerð aldanna þar munt þú,
vel þekkjast, er lið skal kanna.
En Innri-Njarðvk, þín æskunnar slóð,
ó þínar hugsjónir, verk og Ijóð.
Þú vannst þinni heimabyggð hóleit störf,
hugsjónamaðurinn glæstur.
Við mólefni kirkjunnar þín var þörf,
jó, þar varstu löngum stærstur.
Við heimildasöfnun og sagnanna mól
þú sveit þinni vannst af lífi og sól.
Þó nú sértu farinn að frænda slóð
og fluttur til Reykjavíkur,
starfar þú ófram og yrkir Ijóð,
af eldmóði hugans ríkur.
Sveit þinni ætíð mun sæmd að þér!
Þetta er síðþorin afmæliskveðja fró mér.
Hallgrímur Th. Björnsson
rvrrrrrrrrrrrrrvrrrrrrrvrrvrrrvrrrvrrrvrrrrrrrrrrrrvrrrvrvrvrrrvrrrvrrrrvrrrrrrrrvrrvrrrvrrrrrvrví
244 — F A X I