Morgunn - 01.12.1938, Blaðsíða 32

158
MORGUNN
þær minningar reikar hugur minn gegnum öll árin 1914—
1938. Ég minnist þeirra tíma er við vorum saman kvöld
eftir kvöld að eins til þess að reyna að undirbúa það, að
geta brúað bilið milli heimanna. Ég sat sem lærisveinn, að
mér fanst, vantrúaður og hikandi, hann með þá óbilandi
trú að þetta mundi takast, já það hlyti að takast. Ég
minnist þess aldrei að æðruorð féllu; ég minnist þess
aldrei að talað væri um að hætta. Ég hugsaði oft um það síð-
ar, hvílík óbilandi trú, hvílík vissa. En ég minnist líka síðar
þeirra kvölda, er syrgjandi og leitandi menn og konur komu
og dvöldu i húsi hans. Menn og konur, sem komu með van-
trú á það að unt væri að brúa bilið, sem orðið var milli þeirra
og áslvinanna. Komu með algerðan söknuð og vissu þess, að
vinurinn væri horfinn að fullu, en fóru aftur með þá vissu, að
þeir hefðu talað við ástvin sinn og hann hefði fært þeim
sanninn um það, að hann væri með þeirn. Að hann tæki enn
þátt í gleði þeirra og sorg, og síðast en ekki síst, að hann, —
þ. e. hinn farni ástvinur — gæti hjálpaðþeim áýmsan hátt og
létt þeim lífið hér ef þeir, — þ. e. vinirnir hér — vildu
hjálpa honum til þess að brúa bilið milli heimanna, sem þó
i sjálfu sér væri að eins hula.
Ég minnist þess, er fullhraustur karlmaður kom saman-
fallinn af sorg og söknuði, horfandi vonleysisaugum fram
í óvissuna, er konan hans unga var frá honum hrifin. Hann
taldi lífið einkisvirði, því að óvissan væri takmarkalaus. Ég
minnist þess, að er hann hafði gegnum þetta samband
fengið vissuna fyrir því, að konan hans var hjá honum, og
að hún lifði áfram og óskaði einskis annars, en að fá að
vera með honum áfram, að þá var sem hann hækkaði og
stækkaði. Hann tárfeldi, en það voru sælunnar tár, og
hann reyndi ekki að fela þau. Hann taldi slíka stund dýr-
mætustu stund lífs síns.
Ég minnist ungra karla og kvenna, sem mist höfðu alla
trú á lífið, og töldu það einskisvirði og markleysu. Ekkert
takmark væri þess vert að keppa að, því allt endaði í