Morgunn - 01.12.1938, Qupperneq 71

MORGUNN
195
um, sem munu sjá um og ég í nafni vor allra skora á þá að
sjá um, að þessi orð mín reynist sönn, og ég ekki minni
maður fyrir þessi mótmæli.
Ég sagði þetta í stuttu máli með þeirri vitund, að í stað
þess að vér séum illa staddir og kvíðafullir um framtíð
„hugðarmálsins“, þá get ég nú í fyrsta lagi svarað spurn-
ingunni „hvar stöndum vér“, að nú stöndum vér vel, nú
stöndum vér miklu betur en forustumennirnir, þegar þeir
voru að hefja starfið. Þá stóðu þeir í fyrstu aleinir, þeir
áttu sér ekkert víst, nema að eins eitt, áttu vísa andúð,
sem stundum varð nálega að illvígri ofsókn, — svo ekki
sé sterkara að orði kveðið, en auðvelt er að réttlæta, þó
að hér skuli ekki út í það farið.
En hvernig er þessu farið nú? Nú hefir málið náð fót-
festu hjá þjóðinni. Nú veit hún hvert stórmikið verðmæti
það hefir að geyma, sem þegar hefir orðið ótal börnum
hennar til blessunar og huggunar. Þetta veit nú þjóðin
sem heild, þótt til séu enn menn og mannhópar, sem eru
með ýmisleg mótmæli, mótmæli, sem allt af verða mátt-
lausari og máttlausari, eins og ávallt, þegar skinrök eiga
að mæta staðreyndum og réttum rökum. Nú er engum
til neins lengur að reyna til, að lítilsvirða málið, eða hafa
það að aðhlátri og ofsækja. Og ef eitthvað er reynt í þá átt,
þá verður það ekki annað en nauðaafllaust nöldur og nart.
— Og svo ætti það að hætta að vera þjóðinni hugðarefni,
að fá vitneskju um sannanirnar fyrir framhaldslífi. Ég
vil segja: hvílík fjarstæða! Og skýt því enn til yðar, kæru
félagssystkini og allra sem þessu máli unna og orð mín
na til, að styrkja svo félag vort, að það standi sem stöð-
US og óhrekjandi sönnun þess, að þetta er fjarstæða. Þjóð-
m sleppir ekki aftur þessu dýra, dýrasta andlega verðmæti,
sem h.ún hefir öðlazt. — Og vil ég þá í örfáum orðum inni-
binda það, sem ég hefi verið að segja: Vér viljum glöð og
v°ngóð byrja nýjan áfanga í félagsstarfsemi vorri af því
með því gleðjum vér mest foringjana látnu. Annað
væri þeim vonbrigði eftir það, sem þeir hafa starfað og lagt
13*