Sjómaðurinn - 01.12.1943, Blaðsíða 30

12
S JÓMAÐURINN
.Jafnvel áður en Inman kom til sögunnar, liöfðu
endurbætur átt sér stað, og lélegustu seglskipin
höfðu smám saman dregizt aftur úr i samkeppn-
inni. Útflytjendur gátu nú valið um sldp, og lirað-
inn var cldd lengur allt, sem máli skipti. Blöðin
ræddu mikið ferðir yfir lmfið, og skip þau, sem
fengu á sig bezt orð, sátu að viðskiptunum. Helztu
útgerðarmennirnir endurbættu skipastól sinn og
kepptu að því að ná sem mestum meðalhraða, án
þess að valda farþegunum auknum óþægindum.
Donald McKay var forystumaður á meðal skipa-
smiða á Nýja Englandi um þessar endurbætur.
Árið 1843 laulc liann við annað farþegaskip sitt,
sem liann hafði ráðið gerð á og smíðað að öllu
leyti, St. George, en það var fyrsta farþegaskipið,
sem Jiið ameríska gufuskipafélag, Rauði krossinn
eða St. Georgs krossinn, gerði út. Forstjórar þessa
félags voru David Ogden, E. D. Morgan, F. B.
Cutting og aðrir, sem allir voru hagsýnir útgerð-
armenn, er höfðu næmt auga fyrir fögrum skip-
um. St. George var 845 skráðar smálestir, en 184G
var venjuleg stærð skipa í þessum flutningum yfir
1000 smáleslir.
Þegar Inman-gufuskipafélagið hóf starfsemi
sína, var mikill ágreiningur milli seglskipaeigenda
og skipasmiða, livort svara ætli þessari nýju hættu
með sem rennilegastri og fegurslri gerð hrað-
snekkja eða leggja liöfuðáherzluna á sem sterk-
astan skipsskrokk, er staðist gæti stórjói Vestur-
Atlantshafsins, og færari væri um að þola fár-
viðri úthafsins. Árið 1853 smiðaði McKay hina af-
hurða fríðu hraðsnekkju, Chariot of Fame, 2050
smálesta, og Currier og Townsend í Newhuryport
(Mass.) Dreadnought, sem var ekki alveg eins
rennileg og ný i sniðunum.
Hinir hyggnu forstjórar Rauðakross-félagsins
sáu liættuna og gerðu sér ljóst, að þeir þurftu
undraskip til þess að hefta framgang gufuskip-
anna i þessari atvinnugrein. Ilraði var nauðsyn-
legur, en Jiin nýja tegund slíipa varð einnig að
liafa upp á að hjóða eins mikil þægindi og unnt
var í seglskipi, sérstaldega, ef nokkur von álti að
vera um, að takast mætti að ná viðskiptum efn-
aðri farþega. Rauðakross-félagið kaus sér ágæta
snúði, þar sem voru þeir Currier og Townsend.
Margar skipagerðir þcirra höfðu reynzt mjög lirað-
skreiðar. En auk þess leitaði félagið ráða hinna
hagsýnustu sjómanna, en úr þeirra hópi hugðust
þeir að fá að ráða skipstjórann.
Forstjórarnir fengu í lið með sér Samuel Sam-
uels skipstjóra, ungan mann, er þegar hafði getið
sér mikinn orðstír sem skipstjóri útflytjendaskipa.
Þeir huðu góð kjör, meðal annars gjafalilutahréf
i skipinu, ágóðalúut af öllu, sem inn kæmi og
góð laun að auki. Þar á móti skyldi það koma, að
hann tæld að nokkru leyti ábyrgð á gerð skips-
ins og liefði fulla áhyrgð á eftirliti með smíðinni.
Þeir hefðu ekki getað valið hetri mann, þótt
liann liefði eklvi haft tækifæri lil að sýna alla þá
hæfileika, sem liann síðar reyndist gæddur, og
gerðu hann að svo miklum liapijamanni. Ilann
mátti heila sjálfmenntáður, hafði á fjórða tug
aldarinnar strokið að heiman og í skip, þá ellefu
ára gamall, og hyrjað þannig sjómennsku sína,
eins og gcrt höfðu svo margir frægir sjómenn á
seglskipum, Ameriku, hæði á höfum og fljótum.
Það var liarður slvóli, hetur lagaður til að gera
menn að góðum sjómönnum en siðfáguðum prúð-
mennum, og Samuels litli hafði hagnýtt sér fræðsl-
una eftir föngum. Hann kynntist i æsku manna-
þjófum og sjóræningjum frá Vestur-Indíum. Er
hann var tuttugu og eins árs að aldri, var honum
falin skipstjórnin á seglskipinu Manhattan, er skip-
stjórinn hafði orðið að ganga af skipinu i Amster-
dam fyrir ])að, að skipshöfnin hafði strolvið. En
Samuels iiafði um hríð verið stýrimaður á skipinu.
Það var enginn hægðarleikur fyrir ungling, alinn
upp við ameríska siði, að stjórna skipshöfn sila-
lcgra Hollendinga, er töluðu mál, sem hann skildi
ekki. En honum hættist ómetanleg reynsla við það,
að liafa frjálsar hendur um að vclja sér leiðir,
semja um flutning, sjá um viðgerðir og viðhald
slcipsins og annast yfirleitt allt, sem til þess þurfti,
að gera út slcip. Loksins seldi hann skipið í Ilam-
horg, þar sem kaupendurnir urðu svo hrifnir af
]>vi, hvernig honum tókst að telja þá á að kaupa
skipið og horga vel fyrir það, svo mikið sem við
það þurfti að gera, að þcir buðu honum að gerast
félagi þeirra. En hann kaus sjóinn.
„Skipsrotturnar.“
Samuels tók sér far lieim á seglskipinu Chate-
rina. Skipstjóranum geðjaðist svo vel að honum,
að liann hauð honum stýrimannsstöðu, meðan
liann hiði eftir skipsljórastöðu á Angelique, er hon-
uin hafði verið lofuð, en það skip var nú væntan-
legt heim. Hann stjórnaði Angelique í þrjú ár í far-
þegaflutningum milli Amsterdam og New York,
Þó að þetta væri ekkert fyrirmyndarskip, tókst
Samuels að koma hinu hezta orði á skipið og óx
sjálfur mjög í áliti.
Þetta varð til þess, að hann varð fyrir valinu,
þegar Rauða kross-félagið skj'ggndist um eftir
skipstjóra til að fara með skip, sem átti að verða