Sjómaðurinn - 01.12.1943, Blaðsíða 25

Sjómaðurinn - 01.12.1943, Blaðsíða 25
S JÓM AÐURINN Örn: Af Eyrarbakka og út í Vog. Af Eyrarbakka og úl í Vog, er það mældur vegur, álján þúsund áratog áttatíu og fjegur. ALLT er breytingum undirorpið lijá okkur. Við, sem nú eruni milli fertugs og fimmtugs, höfum, livað skipalcost áhrærir, lifað timana tvenna, svo og þeir, sem eldri eru. Tími seglskip- anna, kútteranna og stóru róðrarslcipanna, sem tíðkuðust á Suðurlandi, er nú liðinn, — en timi vélknúinna skipa og gjörólikra hátla kominn þeirra í stað. Við höfum því iifað tímana tvenna. Hinir yngri þekkja aftur á móti ekki til hins fvrri tíma, nema af afspurn; væri þvi vel, ef meira væri að því gjört, að skrá ýmislegt frá þeim tíma. Þvi er þessi lilla ferðasaga sögð hér. . AÐ var árla morguns, að mig minnir i byrjun marz, eða ef lil vill litlu siðar, að við ýttum róðrarskipinu Voninni úr vör á Eyrarbakka; við skulum kalla skipið svo, þvi að miklar vonir voru við það tengdar. Guðmundur formaður setti stýrið fyrir. Tókst það bæði fljótl og vel, eins og vera bar, og þó var þelta fyrsta vertíðin, sem liann fyllti slíkt rúm, og það í ókunnri veiðistöð. Skipið var mesta mynd- arfleyta, að vísu ekki eins stór og skipin i Þor- lákshöfn, ekki tíróið — heldur áttróið; en það munaði nú minnstu. Ilitt skipti lílca meira máli, að ski]iið var gott, smíðað af þekktum skipasmið, Steini Jónssyni eða öðrum slíkum, vel bikað utan og innan með valinni lirátjöru. Dýrindis útskorin bitafjöl með fagurlega útskornu versi eða öðru sliku, og segl í bezta lagi. Hvernig gat sliku skipi annað en vegnað vel, með alkunnan glímumann sem formann — dugnaðar- og reglumann í ofan- álag. — Þannig bugsuðum við strákarnir. Skipshöfnin að þessu sinni var nú ckki alveg af hetri endanum, enda ekki von, því að i mesta flaustri var lienni safnað saman og liún ætluð til þessarar einu ferðar; leiðisferðar, eins og það var lcallað. Hin eiginlega skipshöfn var víðsvegar og hlutverlc olckar einungis það, að koma skipi og útbúnaði til þess vers, er þvi var ætlað að stunda veiðar frá. Aðalmennirnir voru formaðurinn og bróðir lians, mesti vaskleikamðaur og einnig formaður, þrír menn aðrir heldur við aldur, karlar, eins og við kölluðum þá, og við tveir, strákar um fermingu. Þetta var hin mesta sjóferð, er við liöfðum farið nokkru sinni og i oklcar augum hinn mesti frami, ekki ólíkt því, að við hefðum verið að leggja af stað i leit að Ameríku með Ivolumbusi. Þvi betur sem. ferðin gekk, því fyrr komumst við heim og gátum þá gjörl tillilýðilegan samanburð á sjó- mennsku okkar og jafnaldranna, sem aldrei liöfðu farið nema í Þorláksliöfn, en þangað mátti sjá mcð 'éigin augum. Um Selvoginn gegndi nú öðru máli, þangað var nú ólíkt lengra og auk þess brimsund inn að fara. N7ið löggðum út og reruin duglega út Lónið vest- ur úr „Ós“ og sem leið liggur vestur stórskipalegu, framlijá Þvottakletti — án þess að líta á Hermanns- gat eða Helluna, linykktum á og létum grána vel á árinni, og svitinn spratt fram á enninu, því að óspart var beill bakföllum, með tilheyrandi til- burðum binna fullorðnu, sem. létu sér nokkru hæg- ar við átökin. Skipið var hæfilega hlaðið og slcreið drjúgan, undir árum gömlu karlanna og ungling- anna. Og úl á sund var hrátt komið. Sundvarðan og tréð voru að verða saman (yfir eitt) og nú snarbevgði formaðurinn — lagði stýrið alveg í liorð, með yirðuleika-svip og leit ýmist aftur eða fram, allt eftir því sem við átti, að okkur fannst. Við rerum nú úl sundið. Dálítil ylgja var, þó ekki svo mikið, að boðar væru uppi. Þetta minnti okkur ofurlítið á veruleikann, ckki frítt við að olck- ur kitlaði svoiitið i magann i kringum naflann; en livað uin það, á því mátti eldd bera, því hlutverki sinu varð Iiver og einn að skila; aftur varð ekki snúið. Eg gleymdi því víst alveg, að er út á Lónið kom var lesin sjóferðabæn. Enginn skyldi þó lialda að það hafi tafið fyrir. Nei, formaðurinn, sem stýrði, las, en allir tóku ofan og muldruðu með, jafn- framt ]iví, sem þeir reru án þess að draga af. Að bæninni lokinni voru liöfuðfötin sett upp að nýju og ríkti nokkur þögn um stund, rétt eins og hver og einn væri að njóta þess, scm haft var yfir. Er út úr Sundinu kom, voru seglin sett upp, stórsegl, aftursegl, klýfir og fokka — öllu tjaldað
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Sjómaðurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómaðurinn
https://timarit.is/publication/714

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.