Útvarpstíðindi - 16.03.1942, Page 8

Rudolph Baumbach:
ÓMINNISDRYKKURINN
Niðurlag.
Aumingja Heinz svaf alla nóttina
draumalaust, þar til nepjan vakti hann
um aftureldingu. En undir eins stóð
öll hans sorg fyrir hugarsjónum hans,
og glotti að honum eins og hinn illi
andi.
,,Ó, ef ég gæti gleymt“, hljóðaði
hann. ,,Ef ég aðeins gæti gleymt! Það
er til uppsprettulind, og hverjum þeim,
sem drekkur úr henni, hverfur allt hið
umliðna úr minni. Hver vill vísa mér
veginn til lindarinnar“.
,,Hér er sá“, heyrði hann sagt rétt
hjá sér. ,,Eg er vel kunnugur drykk
þeim, sem orsakar óminnið, og skal
með glöðu geði segja þér allt, sem ég
veit um hann“.
Heinz leit upp, og sá að frammi fyr-
ir sér stóð unglingur í svörtum fata-
druslum. Tærnar gægðust forvitnislega
út um skógarmana hans. Hann kvaðst
vera farandsveinn, og hélt hann áfram
ræðu sinni á þessa leið :
,,Drykkur sá, sem orsakar óminnið
heitir Lethe*), og hefir upptök í Grikk-
landi. Þangað verðurðu að ferðast En
viljir þú ná hinu sama takmarki með
hægra móti, þá kom þú með mér til
Vínberja-veitingahússins. Það er ekki
langt á burtu héðan. Þar mun veitinga-
konan gefa þér að bragða óminnis-
drykkinn, svo framarlega sem pyngj-
an þín er þyngri en mín“.
Þannig mælti farandsveinninn.
*) A í undirheimum, sm sálir hinna framliðnu
drukku úr, til að gleyma harmkvælum jarðlífs-
ins _ óminniselfan. — ÞýÓ.
Heinz reis á fætur og fylgdi honum
eftir til veitingahússins í skóginum. Þar
drukku þeir saman allan daginn og
hálfa nóttina. Um miðbik nætur lágu
þeir rólegir á bekknum. Heinz hafði
gleymt öllu, sem kvaldi hann og angr-
aði. En í dögun þyrmdi sorginni yfir
hann á ný og þar að auki hafði hann
fengið höfuðverk. Hann borgaði reikn-
ing sinn og félaga síns, kvaddi farand-
sveininn í snatri og hélt áfram leiðar
sinnar.
,,Ó, hver getur gleymt!“ æpti hann
og barði hnefanum á enni sér. ,,Eg
verð að finna lindina, því annars missi
ég vitið“.
Rétt hjá veginum var hálfvisinn víði-
runnur, og þar sat hrafn, sem sneri
höfðinu að hinum einmanalega vegfar-
anda og horfði á hann með forvitnis-
svip.
,,Vitri fugl !“ sagði skógarbúinn.
,,Þú veist allt, sem skeður á jörðunni;
segi mér hvar óminnislindin rennur“.
,,Já, það vildi ég nú líka vita“, svar-
aði hrafninn, ,,því þá myndi ég sjálfur
drekka af henni. Eg vissi um músa-
hreiður með sjö spikuðum ungum í, en
í gærdag, þegar ég fór að sjá hvernig
blessuðum litlu skepnunum liði, þá
var mörðurinn búinn að taka músa-
hreiðrið frá mér, og ekki agnarögn skil-
in eftir. Og hvert sem ég fer síðan þá
get ég um ekkert annað hugsað en tap
mitt. Hver þekkir óminnisdrykkinn ?
Bíðum nú hægir. Farðu bara til gömlu
skógarkonunnar, hún er vitrari en fólk
er flest og veit kannske um óminnis-
drykkinn“. Og hrafninn vísaði veiði-
manninum til gömlu skógarkonunnar.
Gamla konan var heima. Hún sat og
spann fyrir framan litla húsið sitt, og
Framhald á bls. 252
236
ÚTVARPSTÍÐINDI