Útvarpstíðindi - 16.03.1942, Blaðsíða 26

,,Um daginn og oeginn*.
í þessum þætti ber oft á tíðum margt nytsam-
legt og skemmtilegt á góma, sem er gott að
hafa í minni.
. . . .Tvö erindi hafa nú nýlega verið flutt í
útvarpið, sem ég teldi mikinn feng að fá á
prenti. Það eru erindi Vilhj. Þ. GísIasonaJ
skólastjóra ..Þjóðleg verðmæti**, flutt 22. þ. m.
og sr. Sveins Víkings ,,Um daginn og veginn“,
flutt 23. þ. m. Bæði þessi erindi voru mjög
merkileg, og hið síðara áreiðanlega eitt hið
bezta, sem flutt hefur verið í þeim flokki.
Baldur Pálmason.
Ymsir kvarta um afturför hjá útvarpinu. Eigi
er ég svo viss um, að þær umkvartanir sé á
rökum reistar. Hitt er heldur, að hrifningin hafi
verið meiri meðan nýjabrumið var sem mest.
Einn er þá sá dagskrárliður, þar sem um tví-
mælalausa afturför er að ræða. Það er ,,um
daginn og veginn'*. Jón Eyþórsson mótaði þann
dagskrárlið, og annaðist hann sjálfur framan af.
Og hann gerði það með þeim hætti, að ég veit
engan þann, er eigi hafði hina mestu ánægja af.
Uppistaða máls hans var raunverulegt rabb um
daginn og veginn, ívafið góðlátleg kímni, —
allt flutt á fallegri íslenzku. Enda var það svo,
að enginn vildi af því missa, að hlusta á Jón.
En svo hætti hann allt í einu. Og síðan hefur
ckki verið talað um ,,daginn og veginn“. En
það hafa verið flutt erindi með þessari fýrir-
sögn, erindi um bækur, um skólamál, um ætt-
fræði, um kirkjumál, um ímynduð skrímsl (!),
um h^ilbrigðismál — og ég man ekki um hvað
og hvað. Sum þessara erinda hafa verið sæmi-
lega góð, en þau áttu bara ekki heima undir
þessum dagfíkrárlið. Um hann hafa hlustendur
verið sviknir — síðan Jón þagnaði.
Hljómlistin.
Um hana skal að þessu sinni þetta eitt sagt:
Mundi þá vera til of mikils mælzt, ef þess
væri farið á leit, að fá — í staðinn fyrir eitthvað
af hljóðfæramúsíkinni á kvöldin (sem oft er
að vísu ágæt) — ofurlítið meira af söngplötum
meistaranna: Caruso, Gigli, Seipa, Sjaljapin,
Galli Cursi o. m. fl. — að ógleymdum okkar
eigin ,,meisturum“ Maríu Markan og Stefáni
Guðmundssyni. — Stefán heyrist sárasjaldan, en
ýmsir aðrir eru margsinnis gatslitnir.
Og mundi það saka nokkuð eyru landsins
barna, þó að jazzgargið — sá helvízki hávaði —
minnkaði einhverja vitund? Það er nóg til af
hljómfögrum danslögum, sem ýskra ekki í hlust-
unum á manni eins og skafi við skófnapott.
Gisli Magnússon.
Til athugunar.
Vel mundi því tekið, ef tekið væri upp yfir
sumarmánuðina að lesa dagskrá sunnudagsins í
seinni fréttatíma, kvöldið áður eða um hádegið
á sunnudaginn. Þetta kæmi sér einkum vel fyrir
okkur syeitafólkið. . . .
Hálfdán Arason.
Bréfk.aflar undan Þrihyrningi.
Þegar tal manna berst að útvarpinu, þá er
viðkvæðið alltaf hið sama: ,,Otvarpinu er alltaf
að fara aftur'*. Og því miður er þetta sannleik-
ur. Þegar borin er saman dagskrá útvarpsins
eins og hún var fyrir 3—4 árum, og eins og hún
er nú, þá leiðir sá samanburður skýrt í ljós aftur-
för.
Og einna mest hefur afturförin orðið nú í vet-
ur. Má t. d. nefna kvöldvökurnar, þessi gömlu
tilhlökkunarefni alls þorra hlustenda, sem nú eru
orðnar yfirleitt mjög þurrar og leiðinlegar, þó
þar séu einstaka undantekningar. — Þátturinn
um daginn og veginn, sem áður var mjög kær-
kominn, er nú orðinn nokkurskonar ruslakista,
þar 8em hver og einn getur hent sínu andlega
skrani, eftir eigin geðþótta.
Einn dagskrárliður hefur batnað í vetur; þátt-
urinn Minnisverð tíðindi. Voru góð skifti frá
því sem áður var, að fá þá Axel Thorsteinsson
og Jón Magnússon til að flytja þennan þátt. —
Það er ekki hægt að segja að mjög létt sé yfir
dagskrá útvarpsins, hvað tónleikana áhrærir. Það
kemur tæplega fyrir að kætandi eða örvandi tónn
heyrist; má þykja gott að fá harmóníkulög í
25 mínútur vikulega. Það er þó ekki nærri alltaf,
því hið mjög svo hagsýna útvarpsráð hefur
jafnan ætlað harmóníkulögunum þann tíma, sem
254
ÚTVARPSTÍÐINDI