Bankablaðið - 01.12.1942, Blaðsíða 38

10
BANKABLAÐIÐ
ÚR MINNISBLÖÐUM
Ég kom í Landsbanka Islands um
miðjan maí árið 1914. Tók ég við inn-
heimtu bankans af Guðmundi Oddgeirs-
syni, sem þá fór í íslandsbanka. Árs-
laun mín voru 1600 krónur, en hækkuðu
um næsta nýjár í 1800 krónur. Þóttu
það sæmileg laun á þeim dögum, en
fljótlega breyttist viðhorfið sökum
heimsstyrjaldarinnar miklu, er skall á
í ágústbyrjun árið 1914. — Landsbank-
inn hafði þá aðsetur í sama húsi og nú,
en húsið var þá mikið minna. Brann
þetta hús að mestu leyti vorið 1915 og
var síðar endurbyggt, eftir mörg ár,
en svo sem kunnugt er, hafði bankinn
aðsetur sitt í pósthúsinu og þar sem nú
er Reykjavíkur Apótek á meðan hann
átti ekki hús sjálfur. —
Þegar ég kom í bankann voru þeir
bankastjórar Björn Kristjánsson og
Björn Sigurðsson. — Gæslustjórar voru
Vilhjálmur Briem og Jón Gunnarsson.
Bókari var Richard Torfason, en aðstoð-
arbókari Guðmundur Loptsson. Gjald-
keri var Jón Pálsson, endurskoðandi
(innan bankans) Árni Jóhannsson. Auk
þessara manna voru í bankanum: Jakob
Möller, Ágúst J. Johnson, Jón Halldórs-
son, Sigríður Brynjólfsdóttir, Sigríður
Bogadóttir, Augusta Björnsdóttir. Síðar
um sumarið komu Guðmundur Guð-
mundsson og Einar Sveinn Einarsson.
Veðdeildarstjóri var Hannes Blöndal.
Landsfjárhirslan var þá undir yfir-
stjórn bankans og var landsféhirðir V.
Claessen og Ásta Magnúsdóttir vann
þar. Dyravörður var Guðmundur Jóns-
son. —
Vinna hófst í bankanum kl. 9,80
að morgni og var venjulega lokið kl. 4.
Þó var oft unnið lengur af ýmsum
starfsmönnum, eftir því sem á stóð —
en aðallega voru það tveir menn, sem
voru störfum hlaðnir eftir hinn venju-
lega vinnutíma, en það voru gjaldkeri
og aðstoðarbókari. Það er enginn vafi
á því, að allt of miklu verki var hlaðið
á gjaldkerann, Jón Pálsson. — En
Guðmundur Loptsson færði dagbókina
á móti honum. Sátu þeir oft fram á nótt
við það, að gera upp bækur sínar og
sjóði. — Jón Pálsson hafði engan fast-
ann aðstoðarmann, en verk hans var
svo mikið og erfitt, að engin leið var
fyrir einn mann að hafa það af, oft á
tíðum. Varð hann þá að leita á náðir
annarra starfsmanna um aðstoð, en þar
sem þeir höfðu, flestir eða allir, fullu
starfi að gegna, varð þetta óvinsælt, olli
oft misskilningi og óánægju í bankan-
um. Var þetta illt, því vafalaust var
starfslið bankans, um þær mundir, ein-
valalið.
Bankastjórarnir voru, báðir, framúr-
skarandi dugnaðarmenn og skyldurækn-
ir við starf sitt. Þeir mættu í bankanum
á sama tíma og annað starfsfólk og
unnu allan venjulegan starfstíma og
oft lengur. Þeir voru yfirlætislausir
og umgengust undirmenn sína alúðlega
og af skilningi en ætluðust til þess, að
starfsmennirnir sýndu þeim og stofn-
uninni tilhlýðilega virðingu. — Laun
bankastjóra voru þá 6000 kr. á ári —
og engar aukagetur. En aukauppbætur
ýmsar, sem nú tíðkazt, — illu heilli —
meðal æðstu manna í þjóðfélagi voru,
þekktust þá naumast, eða alls ekki. —