Bankablaðið - 01.12.1944, Blaðsíða 39

B AN KABLAÐIÐ
51
OÆÐRI MANNTEGUND ?
Það hefur okkur kvenfólkinu í Lands-
bankanum löngum þótt við brenna, að
störf karla væru hærra metin en okkar og
fundizt það gilda, bæði þegar um launa-
greiðslur og stöður, sem eitthvað heita, er
að ræða. Ýmsar röksemdir fyrir þessu mati
hafa verið bornar á borð fyrir okkur, þeg-
ar við höfum beðið um þær, og er þá fyrst
sú, að slíkt hið sama ætti sér stað alstaðar
annars staðar. Að vísu er þetta ekki ná-
kvæmlega rétt, því að dæmi um jafna stöðu
kynjanna má sjá hjá kennurum og ýmsu
faglærðu fólki og að því leyti erum við
bankastarfsmenn sambærilegir við áður-
nefnda starfsmannahópa, að hjá okkur
ganga karlmenn og kvenfólk jöfnum hönd-
um að sömu störfunum. Auk þess verður
það að kallast harla léttvæg afsökun: Að
af því Jón beitir órétti er sjálfsagt fyrir
mig að gera það líka. Menn verða ákaf-
lega uppnæmir, þegar þeir reka sig á, að
rangsleitni er beitt, að maður nú ekki tali
um, þegar slíkt er gert í stórum stíl og
vantar þá ekki kappið að fordæma, en
þegar um óréttinn í launamálum kvenna
lega stutt að því, að kjör sjóðsfélaga væru
bætt eftir því sem öryggi sjóðsins leyfði.
Má óhikað fullyrða, að fyrir atbeina Helga
Guðmundssonar fyrst og fremst sé þeim
áfanga náð sem við fögnum nú. Það verður
aldrei ofþakkað. Hann hefur í störfum
fyrir Eftirlaunasjóðinn, sem á öðrum svið-
um sýnt góðan hug til starfsfólksins, —í
verki.
Njóti svo allir með ánægju ellilauna.
Adolf Björnsson.
er að ræða, ja, þá er allt öðru máli að
gegna, þá hefur samvizkan allt í einu feng-
ið sér dúr, menn yppta öxlum og brosa
háðslega, en þeir, sem svíkja þessi samtök
axlaypptinga og háðsbrosa — af heimsku
eða öðrum ástæðum — láta fjúka sleggju-
dóma, svo sem að kvenfólkið sé ýmist illa
að sér, hyskið eða latt, eða jafnvel þetta
allt í senn. Við slíka menn er ekki orði
eyðandi. Það þarf engum getum að því að
leiða, að meðal kvenfólks er misjafnt starfs-
fólk alveg eins og meðal karlmanna, og í
þessu sambandi langar mig til að minna á
þann vísdóm, sem segir, að fólk sjái helzt
þá galla hjá öðrum, sem einkenna það
sjálft. Þá er ein röksemdin sú, að kven-
fólkið rjúki í burtu og gifti sig, sé jafnvel
ekki nema 2—3 ár, hæsta lagi 5 og ekki
taki að launa það eins og þann starfskraft,
sem er til frambúðar. En lítum nú á starfs-
aldur stúlkna í Landsbankanum. Fimm
stúlkur eru búnar að vera yfir 20 ár, fimm
yfir 14 ár, tvær yfir 11 ár, þrjár yfir 8 ár,
fjórar í 3 ár og þrjár eru alveg nýjar í
starfi. Og enn þá er verið að bíða eftir,
hvort þetta kvenfólk gifti sig ekki. Er þá
ekki úr vegi að athuga, hvernig starfsald-
ursákvæðið er skilið, þegar um karlmenn
er að ræða. Hér vil ég nefna dæmi. Fyrir
þrem árum komu hingað í bankann tveir
ungir piltar með verzlunarskólamenntun
og litla reynslu í skrifstofustörfum. Eftir
2I/2 árs þjónustu eru þeir komnir upp í
launaflokk 1. aðstoðarmanns, þangað sem
illmögulegt er fyrir kvenfólk að komast,
þó að það hafi stúdentsmenntun og að auki
framhaldsmenntun og jafnvel allt upp í
sjöfaldan starfsárafjölda á við þessa ungu