Bankablaðið - 01.12.1944, Blaðsíða 64

76
BANKABLAÐIÐ
*
Ur dagbók bankamanns:
"ÞÁ VAR ÉG UNGUR
Fyrsti dagurinn í bankanum íannst mér
merkilegur dagur. Stóru skrifstofurnar,
skrautlegi afgreiðslusalurinn nreð voldugu
súlunum og síðast en ekki sízt ógrynni alls
konar fólks heillaði mig og hafði furðuleg
áhrif á ókunnan ungling, er í l'yrsta sinni
fór til starfa í stórbanka.
Ég var kynntur fjölda fólks, konum og
körlum á öllunt aldri, með alls konar út-
liti og yfirlit, en að kvöldi rnundi ég engin
nöfn. Væntanlegir félagar mínir risu á fæt-
ur og réttu mér vingjarnlega hendurnar.
Síðar heyrði ég þá í smáhópum stinga sam-
an nefjum og vandræðast yfir versnandi
veröld; alltaf væri nýliðunum að hraka og
brátt mætti búast við að þeir kæmu beint
úr vöggustofunum.
Fyrsti dagurinn fór að mestu í að litast
frá degi, háð þunga baráttu innan fjögra
veggja heimilisins, því að þar voru mögu-
leikarnir til að leyna ástandinu eins og
það er í raun og veru. Hver bankamaður
lyrir sig hefur í samráði við konu sína
lækkað lífskjör sín og dregið úr útgjiild-
unum eins og frekast hefur verið unnt.
Margt, sem áður liefur verið talið til nauð-
synja, hefur verið hætt að nota, til þess
að stöðunni út á við yrði haldið. Konur
okkar hafa í öllu þessu sýnt skilning og
dngnað, sem aldrei verður fullmetinn, án
þeirra hefði baráttan verið háð til einskis.
Þær hafa orðið að sýna hugkvæmni jafn-
vel við innkaup á brýnum nauðsynjum, og
þær hafa sætt sig við að vera án ýmislegs,
urn, fá lykil að fatageymslunni og borða
miðdegisverðinn. Samt var ég dauðþreytt-
ur að kvöldi og nærri uppgefinn. Næsta
dag tók alvara lífsins við. Mér voru fengn-
ar í hendur bækur og blöð, sem ég átti að
útfylla með ýmsum tölum og leggja síðan
saman. Þá voru engar samlagningarvélar
koninar i notkun. Ég gat heldur aldrei
fengið rétta útkonru, hversu oft sem ég
lagði saman. Líklega vandaði ég mig um
of. Ég varð leikinn í að nota „rader“-hníf
og einn af yfirmönnum mínum kom til
mín og sagði að ég skyldi ganga í „Rader“-
félag borgarinnar. Ég játaði. Mér hafði ver-
ið sagt heima, að ég skyldi hlýða ráðum
yfirboðara minna.
Höfuð mitt varð ruglað. í því liring-
snerust furðulegar tölur og nöfn, sent ég
sem áður var talið að bankamenn hefðu
vel ráð á að afla sér.
Starfsbræður okkar taka nú síðustu góðu
fötin út úr klæðaskápnum, án Jress að Jreir
hafi fyrst um sinn efni á að fá sér ný föt,
og Jreir sleppa sumarfríinu af sparnaðar-
ástæðum — í trausti þess, að bankastjórn-
irnar skilji áður en Jrað er orðið of seint,
hvííík nauðsyn það er, að stéttinni verði
rétt hjálparhönd í Jtungri baráttu hennar
við að komast klakklaust yfir Jressa erfiðu
tíma.
An slíks skilnings, — sem þó góðu heilli
hefur víða orðið vart — verðttr ekki kom-
izt hjá alvarlegum afleiðingum, til óbætan-
legs tjóns fyrir Jtá, sem hlut eiga að máli.