Bankablaðið - 01.12.1944, Blaðsíða 63

BAN KABLAÐIÐ
75
Danskir bankamenn og dýrtíðarmálin
Hér fer á eftir þýðing á grein með fyrir-
sögninni „Mere om Dyrtidssituationerí',
sem birtist í málgagni bankamannasam-
bandsins danska, „Bankstanderí', í júlí
1941. Er það síðasta liefti þess rits, sem
borizt hefur hiiigað til lands. Greinin lýsir
þeim erfiðleikum, sem liinir dönsku starfs-
bræður okkar hafa átt við að stríða af
völdum dýrtíðarinnar þar í landi og með
hvaða liugarfari þeir taka þeim. — Síðan
greinin var skrifuð eru liðin þrjú örlaga-
rík ár, sem áreiðanlega hafa fært stéttinni
stóraukna erfiðleika. — Greinin er birt
hér ekki einungis til þess að færa mönn-
um fréttir af dönskum bankamönnum,
heldur líka vegna þess, að viðhorf hennar
hafa almennt gildi. K. T.
að kynna sér sérhvert mál er hann fékkst
við út í yztu æsar. Og mun það tiltölulega
fáu'tt, að maður með ekki meiri undir-
búningsmenntun en hann hafði, geti tekið
að sér jafn umfangsmikið starf og útibús-
stjórastarfið er, en það er þó allra manna
mál, er til þekkja, að hann hafi verið sér-
staklega reglusamur í því starfi og mikill
afkastamaður við vinnu.
Ef skildi minnst á nokkurt mál sérstak-
lega, sem Eyjólfur studdi af ráði og dáð,
var rafmagnsveita Seyðisfjarðar — enda, að
mig minnir alla tíð í rafmagnsnefndinni og
formaður hennar.
Eyjólfur var mjög glöggur á alla list, og
listmálaði myndir sínar stækkaðar glæsilega.
Ekkja hans, Sigríður Jensdóttir, rekur nú
myndastofuna, með þeirri snilli sem henni
er lagin í þeirri grein, sem öllu því er hún
kemur nálægt.
Ég minnist þess dugmikla, greinda, orð-
hressa og glöggsæja manns með virðingu.
Sig. Arngrímsson.
Dýrtíðarmálin hafa verið mikið rædd,
bæði hér í blaðinu og á.fundum banka-
manna víðs vegar um landið, og hafa menn
á þann hátt fengið glögga hugmynd um
dýrtíðina og það, hve stétt okkar verður
hart úti af liennar völdum. Meðferð okk-
ar á þessu máli heíir verið miðuð við það
að lýsa sem bezt ástandinu eins og það er,
svo að ekki orki tvímælis, að óskir okkar
og vonir um sanngjarnar bætur séu rétt-
mætar.
Þrátt fyrir þetta er svo að sjá sem sumar
bankastjórnir séu enn þeirrar skoðunar,
að ástandið sé ekki eins slæmt og við höf-
um haldið fram. Þetta á sjálfsagt rót sína
að rekja til þess, að afkorna bankafólks
lítur á yfirborðinu út fyrir að vera eins
góð og áður. Ekki hefur verið unnt að
greina nein merki stéttarhrörnunar, livorki
í útliti fólks né framkomu. Það má segja
bankafólkinu það til hróss, að það hefur
í lengstu lög kappkostað að lialda því vel-
gengnisyfirbragði, sem einkennt hefur stétt-
ina til þessa, en það væri mikill misskiln-
ingur að draga af því þá ályktun, að allt
sé í lagi, og að óþarft sé að ganga til móts
við sanngjarnar kröfur bankamanna um
dýrtíðaruppbót. Flestir starfsbræðra okkar
og fjölskyldur þeirra hafa á umliðnum ár-
um sett sóma sinn í það að halda viðun-
andi lífskjörum og hafa flestar banka-
stjórnir litið á það sem sjálfsagðan lilut.
Allir bankamenn eru þannig gerðir, að þeir
vilja leggja allt í sölurnar til þess að svo
líti sem lengst út sem þeir haldi þessum
lífskjörum, þess vegna lítur allt vel út á
yfirborðinu.
Undanfarið hafa bankamenn, samtímis
því að fjárhagserfiðleikarnir hafa vaxið dag