Bankablaðið - 01.12.1977, Blaðsíða 18

Mér er sérstaklega minnisstætt, hvað mér
fannst þessi ungi maður gefa af sér góðan
þokka við fyrstu kynni, og reynsla næstu ára
kenndi mér, að það átti ekki einungis við um
fyrstu kynni.
Það liðu reyndar bæði ár og dagur, þangað
til ég komst að því, að þessi ungi maður, sem
mér fannst hann vera, svo vel var hann á sig
kominn líkamlega, var jafnaldra við mig sjálfan.
Hins vegar þurfti ekki langan tíma til þess
að komast að raun um það, eftir að Einar hóf
störf við Reiknistofu bankanna, að þar fór
maður mörgum góðum kostum gæddur, bæði
til starfa og stjórnar, svo og annarra mannlegra
samskipta.
Einar átti við marga og suma erfiða byrjunar-
örðugleika að glíma við uppbyggingu reikni-
stofunnar. Einn af þeim erfiðleikum var í formi
samstarfsnefndar, sem ég átti sæti í, og þessi
nefnd var bæði gagnrýnin og kröfuhörð.
Við vorum því stundum á öndverðum meiði
í skoðunum og rökræddum þar af kappi, og
eins og verða vill, höfðu oftast báðir nokkuð
til síns máls, þótt stundum gleymdist að gæta
þess í hita umræðnanna. En aldrei man ég
eftir, að þess fyndi stað, að Einar móðgaðist
eða honum sárnaði óbilgirni mín, sem þó var
oft meiri en góðu hófi gegndi.
Um eitt atriði vorum við hins vegar alltaf
sammála. Við vildum báðir veg Reiknistofu
bankanna sem mestan, vildum að hún yrði
viðurkennd góð þjónustustofnun.
Mér fór sem mörgum fleiri, að yfir mig
þyrmdi við þá harmafergn, sem barst í júní sl.,
að Einar Pálsson væri allur og Matthildur,
eiginkona hans, lægi milli heims og helju af
völdum sama slyss. Mér fannst í svip sem birta
sólar missti Ijóma sinn og forsjónin hefði beðið
hnekk.
Frammi fyrir slíkum harmi, sem kveðinn
var að fjölskyldu hans, stendur maður orðvana
og skilningssljór í fyrstu. En smám saman bráir
af manni. Öll eigum við lífinu þá skuld að
gjalda, sem eigi verður greidd nema með dauð-
anum. Og við samstarfsmenn Einars heitins í
Reiknistofu bankanna, sem daglega finnum,
hvernig hann lifir í unnum verkum sínum,
gerum okkur þess grein, hve miklu sterkari
minningin lifir í hugum hans nánustu. Við
færum þeim djúpa samúð okkar. — P. S.
18 BANKABLAÐIÐ