Bankablaðið - 01.12.1977, Blaðsíða 27

maður sveitarinnar, Vilhjálmur Pálsson frá Sel-
fossi. Að dæmi stórmeistaranna, Spassky og
Larsen, höfðum við eiginkonurnar með í för-
inni, því að mati þessara tveggja skákjöfra, eru
þær heppilegustu aðstoðarmenn, sem völ er á.
Ekki byrjaði ferðalagið gæfulega. Til að
komast inn í gósenlandið, fríhöfnina, og þaðan
út í flugvélina, þurfti fyrst að ganga í gegnum
vopnaleit og vegabréfaskoðun. Og þá tók hóp-
urinn að þynnast. Að vísu fundust engin vopn,
en hjá undirrituðum og frú, fundust heldur
engin vegabréf. I barnslegri einfeldni minni
hafði ég álitið vegabréfaskoðun til Englands
vera nokkuð, sem tilheyrði fortíðinni, og hægt
að komast rakleitt í gegn, líkt og til Norður-
landanna. En nú fékk ég sem sagt óþyrmilega
að kenna á því, að slíku var ekki til að dreifa.
Okkur var sagt skírt og skorinort, að lengra
færum við ekki í dag, á morgun yrði næsta
ferð og þá skyldum við reyna aftur, auðvitað
með vegabréfin upp á vasann.
Jæja, ekki var útlitið gott. Mér hafði einu
sinni verið sagt, að í ferð sem þessari væri
jafnan a. m. k. einn afglapi í hópnum. Og hér
fór ekki á milli mála, hver hann var.
Eftir nokkra bið hóf vélin sig á loft, og við
stóðum þarna tvö ein eftir, líkt og illa gerðir
hlutir. ,,Og svo þykist þú vera fararstjóri!“,
sagði konan með ískaldri fyrirlitningu, um leið
og vélin hvarf út við sjóndeildarhringinn. Nú
reið á að láta sig hverfa sem skjótast, og ég
var einmitt að laumast í áttina að sérleyfis-
ferðinni Keflavík-Reykjavík, þegar nafn mitt
var kallað upp í hátalaranum og ég beðinn að
mæta í afgreiðsluna. Þar var fyrir einkennis-
búinn maður, sem flutti okkur þá (gleði)frétt,
að sökum vélarbilunar yrði flugvélinni snúið
aftur, og ef við hefðum snögg handtök og
fljóta fætur, gætum við kannske komist með
henni eftir allt. Maðurinn gekk því næst í málið
af mikilli röggsemi, hafði samband við nauð-
synlega aðila og eftir klukkutíma var allt klapp-
að og klárt, vegabréfin loks á réttum stað og
við aftur komin í hóp farþeganna, sem höfðu
flogið frá okkur fyrr um morguninn.
Til Lundúna var komið um kvöldið og
það var tilkomumikil sjón að fljúga yfir borg-
ina. Ljósaslæðan á jörðu niðri breiddi úr sér
líkt og risavaxinn glitrandi köngulóarvefur.
Á. stöku stað gnæfðu skýjakljúfarnir upp úr
flatneskjunni og allstaðar runnu iðandi ljós-
elfur eftir götunum.
Strax fyrsta morguninn var haldið út í enska
haustblíðuna og næsta umhverfi skoðað. Fyrsta
eftirtektarverða breytingin frá því hér heima,
var andrúmsloftið. Það hreinlega tók í lungun
við að anda því að sér, og af því var eitthvert
kynlegt málmbragð.
Næst var það klæðnaður enska kvenfólksins,
sem vakti athygli okkar karlmannanna. Hér
virtist helsti einkennisbúningur íslenska kven-
fólksins, síðbuxurnar á hröðu undanhaldi, og
konur klæddar eins og „sterkara kynið“ vill
hafa þær. Fagrir fótleggir fengu óhikað að
njóta sín, og litskrúðugir mátulega stuttir
sumarkjólar voru ekkert að fela kvenlegan
yndisþokkann.
En þarna gat einnig að líta dapurlegri hliðar
mannlífsins. Meðan við biðum eftir einum af
þessum huggulegu 2ja hæða strætisvögnum,
veitti ég athygli gömlum, tötralegum negra,
sem staðnæmdist skammt frá okkur. Hann
virtist tilheyra þeirri manngerð, sem ber al-
eiguna með sér, og þurfti ekki stóran mal til.
Eitthvað hafði bersýnilega vakið eftirtekt gamla
mannsins, því hann gaut sífellt augum þangað,
sem við stóðum, og virtist eiga í innri baráttu.
Skyndilega beygði hann sig niður, og hirti upp
af götunni einhverja þá ógeðslegustu hárgreiðu,
sem ég hef augum litið. Sá gamli horfði rann-
sakandi augnaráði á gripinn nokkra stund, og
stakk honum síðan í vasann. Greiðan hafði
sýnilega staðist gæðamatið, og þrátt fyrir lúið
útlit, ekki enn lokið sínu ætlunarverki.
Aaronson-skákmótið var haldið í útjaðri
London. Þangað var drjúgur spölur, mun drýgri
en við höfðum áætlað. Þó við hefðum ætlað
okkur að mæta tímanlega í 1. umferðina, stóð
á endum, að um leið og við komum í salinn,
hófst keppnin. Þetta verkaði hálf illa á okkur,
og eftir nokkra leiki vorum við allir komnir
með áberandi verri stöður. Hilmar var sá eini
sem hélt í horfinu, og gerði um síðir jafntefli
í sinni skák.
BANKABLAÐIÐ 27