Stundin - 01.08.1940, Qupperneq 21

STUNDIN
21
Nú, ég held ósköp líliÖ uffi þaS; þetta
er bara ágizkun.
— Jú, ég er aÖ læra aö spila á i'iðlu,
þaö er alveg dásamlegt.
— Erlu ekki stórkosLlega hamingju-
söm aÖ haía tækifæri lil að iæra? spyr ég.
— Ójú, hljómlistin er mitt mesta yndi.
Eg liel iíka dálítiö æft söng.
— Já, svo þaö væi'i ekki oisagt, aö list-
in liaii hlolnast þér í vöggugjöi.
— Uss, ekkei't olhól um mig, ég býst
ekki við aö verða nein afhuröa söngkona
eða listafiÖlai'i; ég geri þelLa aðeins mér
lil ánægju.
— ]?ú ætlar máske ekki að halda á-
fram á listabrautinni? spyr ég.
— Ne-ei, veil það ekki vel. Nú er vorið
komið og ég býzL við að fara upp í sveil
lil systur minnai', sem er gifl þar.
— Fara bráðlega?
— Jú, sennilega eílir helgina. Ó, hve ég
hlakka til; sveitalífið íellur mér svo vel,
það er alltal' yndislegt í sveitinni á sumr-
in. Finnst þér ekki?
— Jú-ú, ekki get ég neitað því, en það
er líka erfitt að vinna þar yíir heyskapar-
tímann.
— Ó,lalaðu ekki svona. Mér þykir svo
yndislegl að raka ilmandi lieyið að ég
get varla lmgsað mér annað skemmti-
legra.
— Ekki hljómlistina. .. .?
Sumarið í sveitinni ómar allt af liljóm-
list; þeyrinn í loftinu, lækirnii', árnar og
lindirnar og fuglarnir. Allt jxella er svo
dásamlegt.
Eg þagði.
Eg hafði lapað fyrir rökfærslum þess-
arar stúlku, hún sem var alin upp í kæti
og margbreytileik borgarlífsins, sá, betur
en ég, hinn hreinræktaði svéitamaöur,
dásamleik náttúrunnar og sumardýrðar-
innar í sveitinni.
Stuttu síðar kvaddi hún og íór.
Eg fann liið innra með mér að ég dáð-
isl að henni og í hjarta mínu spruttu fram
kynlegar óskir, sem ekki var auðgerl að
svæl’a eða kveða niður lil fulls. Eg fór
aftur að þrá sveitina mína, en ég vann í
niðursuðverksmiðju.
Yorið leið.
p FTIR helgina” fór húxx „upp í sveit”,
eins og hún orðaði það og ég öfund-
aði lxana með sjálfum mér og svo fann ég
greinilega að ég sakixaði hennar og ef til
vill hefur söknuðurinn aðeins breyzt og
birzL sem öfund í þessu tilíelli. Hún hafði
haft einkennileg áhrif á mig, það var eilt-
livað þægilegt og aðlaðaixdi í fari hennar,
eitlhvað, senx ég ekki gerði mér ljósa
grein fyrir hvað var í raun og veru.
En saixxt seixx áður var það.... og nú
fór það nxeð henni „upp í sveit”.
Dagarixir liðu.
Eg liugsaði xxxikið um hana fyrst eftir
burtför liennar og gei'ði nxér ýnxsar
draumkenndar og allfjarlægar liugxxxynd-
ir uixi heimkomu hexxixar, þegar liði á
sumai'ið; ég var sem sagt búinn að ákveða
viðtökurnar frá minni hálfu og þar átti
engu að skeika, engixx mistök að eiga sér
slað. Ilver hreyfing á því þýðingarnxikla
augnabliki var fyrii'fram hnytixxiðuð og
fesl í minni. Og svo taldi ég dagaxxa, hina
unaðslegu daga vorsiixs, þegar göturyk
borgariixnar og kolareykur hjálpuðust við
að gera andrúmsloftið ólxæi'ilegt og
heilsuspillaxidi, en ég vissi að samtímis
angaði sveitin mín og hló við sól.
Eg var íxæstum alveg hættur að liugsa,
en ég var löngu hættur að öfuxxda uixgfrú
Ilelgu vegna sveitadvalar hemxar. Eg
varð jafnvel hamingjusamur vegna henn-
ar, sem naut lífsins í dásenxd sveitarinn-
ar, hamingjusamur vegna jxess, að það var
ég en ekki húix, senx var píslai'vottur
borgarinnar og allra þeirra vanlxeilinda,
sem hún hafði einungis að bjóða.
Eg dróst með öllu út úr félagslífi unga
fólksins og það var eins og árin lxefðu
skyndilega færst yfir mig. Líf mitt var til-
breytingalítið og ég hafðist mest við á her-
bergi nxínu utan jxess tíma, sem ég vann í
verksmiðjunni.
SVO konx laugardagur.
Sólin skein og sendi geisla sína nið-
ur á malbik gatnanna að svo miklu leyti,
senx þeim var auðið vegna kolareyksins
og ryksins, sem hvarvetna þyrlaðist frá
bifreiðunum, sem létu ekkert á sig fá og