Stundin - 01.08.1940, Qupperneq 25

STUNDIN
25
stóS sem liæst kom hellirigning. Pegar
hún liafði lokið máli sínu horfði hún á
mig nokkra slund, eins og lil að geta sér
til um, hver áhrif frásögnin hefði á mig.
Pá sagði ég:
Og þú ert vænti ég laus og liSug ennþá.
ég meina, þú hefur eklci gengiS inn í and-
dyri hjónabandsins með einhverjum
sveitapiltinum í sumar. Einhvern hefurSu
þó séS, sem þér leizt þolanlega á.
— Já, góSi bezti, sagSi hún, en ég ætla
mér aS ná í skáld eSa myndhöggvara fyr-
ir mann. .. . listamannskona — Hæ-hæ. .
HljóSfæraleikarar og íþróttamenn eru
líka aS mínu skapi, en hvernig er það
annars fyrir þér.
— HvaS? spurSi ég. ÞaS gengur annars
ágællega, sagSi ég svo, þegar ég þóttist
vita viS hvaS hún ætti. Eg fæ hærra kaup
frá næstu mánaSamótum.
Hún varS gleltnisleg.
— Eg átli ekki viS, ég álti viS hvort þú
væ.rir ekki harðtrúlofaSur eftir sumarið.
— Nei-ei, ekki alveg, ég er á hnotskó
eftir söngkonu. Eg yrki Ijóð. .. .
— Hvað, yrldr þú ljóð; hvernig ljóð,
ástáljóS?
— Já, ástaljóS. ...
— Og hefurSu ltomiS auga á nokkra,
sem mundi fullnægja kröfum þinum í
þessu efni?
— Já, aS minnsta kosti eina.
— Svo, hefurSu fellt ástarhug til henn-
ar.
- Já....
Ilngfrú Helga þagnaði, um andlit henn-
ar( lék bros, augun voru full af gleltni, og
bað var varla hægt annaS en verða skot-
inn í henni, eSa aS minnsta kosli að verSa
dálitið hrifinn af æsku og yndisþokka
hennar. Við sátum hvort andspænis öSru,
og hún virtist hugsandi. Var þetta ekki
rétla stundin til aS brjóta hlekki sveita-
mennskunnar og segja við hana sem
þarna sat:
— PaS ert þú, sem ég elska.
Máske beiS hún eftir því, aS ég segSi
eitlhvaS þessu likt og tæki hana svo i
faSm minn á eftir. En ef þetta væri nú al-
gerlega andstælt vil-ja hennar. Slíka til-
liugsun þokli ég ekki.
Enn varS nokkur þögn; svo sagði ung-
frú Helga.
En veiztu þá hvaSa hug hún ber til
þín? ;■ | ■] ™|S'
KvenfólkiS hefur áreiSanlega hlotiS
forvitnina sem vöggugjöf frá gu5i„ hugs-
aSi ég, en sagði upphátt.
— Eg veil þaS ekki, en ég....
ÁSur en ég hafSi lokiS setningunni
greip ungfrúin fram í fyrir mér:
— Hvar er hún eiginlega þessi söng-
mær þín?
Hreimurinn í þessari rödd, sem svona
spurSi, hafSi allt í einu einkennileg áhrif
á mig, hún sameinaSi gi'emju og mótþróa
í vitund minni, gegn þeirri frekju, sem
þarna var beint aS mér.
— Hún á heima í Reykjavik, svaraði
ég þurrt.
— Hvar í Reykjavík? spurSi ungfrú
Helga samstundis. Hún einblíndi á mig,
eins og hún vissi, aS þaS var hægt aS fyr-
irgefa henni flesta ósvífni, af því hún var
svo falleg og barnsleg.
— Jæja, ég get svo sem sagt þér þaS;
hún hefur búiS í herberginu hérna til
hægri í sumar, þaS er að segja síðan
saumakonan dó... .
— Nei, er þaS sú. Mamma sagSi mér,
aS þessi stelpa hefSi ekki borgað húsa-
leigu síSan hún kom, nema litilræði, sem
hún borgaði fyrirfram. Heitir hún ekki
Jóhanna?
— Mamma þín, hvaS veit hún um þaS?
snurði ég utan við mig, af því ég skyldi
ekki neitt i neinu.
— Hún mamma, veiztu þá ekki, að það
er hún mamma, sem á þetta hús?
— Kerlingin meS gleraugun, sagSi ég
óvart.
— Já, þú getur kallað liana „kerling-
una meS glcraugun”, en reyndar heitir
hún Soffia. En við skulum eklci tala meira
um þetta; til hamingju með söngmærina
þína, ég þarf að tala við hana, á ég að
skila kveðju? Glettnin i rödd hennar varS
eins og hlakkandi illgirni í eyrum mín-
um.
— Verlu sæll sagði hún og fór, án þess
aS biða eftir svari við spurningu sinni.