Stundin - 01.08.1940, Side 39

STUNDIN
39
* Ivö ár hafði ég verið innan um gull og
sill'ur, iunan um glingur og skartgripi.
■■■ l5egar lítið var aS gera, horfSi ég út um
gluggann mér til skemmtunar eSa spók-
aSi mig í dyrunum, ef veSur var hlýtt og
Kerið
goll. Eg horfSi á bílana, sem óku eftir
götunni og á húsin fyrir handan, ég
horl'Si á fólkiS, sem gekk framhjá eSa
rigsaSi framhjá, og ég var orSinn svo
haulæi'Sur mannþekkjari, aS mér skeikaSi
ekki.Eg sá þaði álengdar á göngulagi fólks-
ins og látbragði, hvort förinni var heitiS
í verzlunina. Og þegar viSskiptavinirnir
voru komnir inn úr dyrunum, þá las ég
úr svip þeirra, hvaS þeir myndu kaupa.
hessi ætlar að fá silfurborðbúnaS eSa vín-
staup af dýrustu tegund, kannski hvort-
tveggja. Eessi skoSar hálsmen og perlu-
festar, en kaupir ekkért og segist ætla aS
koma seinna. Og búlduleita fraukan er
árciðanlega i ligi viS sjómann: sennilega
kaupir hún lítinn gullkross meS hjarta og
akkeri eða vindlingahylki úr silfri.
bannig rýndi ég inn í hugi viðskipta-
vinanna — og peningarnir runnu í gegn-
um hendur mínar. Eg var farinn aS halda
aS allir hefSu nóga pcninga — og að
mannþekking mín og spádómsgáfa væri
óbrigSul. Eg hitti ævinlega naglann á höf-
uSiS, þangaS' lil síðla í nóvember, aS mér
brást bogalistin. VeSriS var ömurlegt,
um okkar. Hann stóS þarna eins og dá-
leiddur, frakkalaus og blautur, meS gam-
alt búfupottlok niSur í augum, stóS þarna
grafkyrr og glápti á skrautkeriS. — Eg
fann þaS strax á mér, aS hann myndi
koma inn í verzlunina ,þótt hann ætti
enga peninga. Og þetta er líklega rumm-
ungsþjófur, hugsaSi ég. PaS er betra aS
hafa gát á honum.
— GóSan daginn, sagði maSurinn og
horfSi ráSleysislega í kringum sig.
— GóSan daginn, sagSi ég hryssings-
gyllta
lega og hvessti á hann augun.
Hann varS undir eins niSurlútur, lyfti
frollunni eilítiS og skimaði út undan sér:
glæpamaSur á fertugsaldri, órakaSur og
illa til reika.
— HvaS var þaS? spurSi ég og þóttist
viss um, aS hann mundi vilja líta á úr
af ýmsum gerSum, þóttist viss um, aS
hann mundi reyna aS stinga á sig einu
úrinu.
MaSurinn ræskti sig meS uppgerSar-
leimni og benti út í sýningargluggann: —
Get ég fengiS aS skoSa þetta þarna? sagði
hann.
— Ha? KeriS? spurSi ég og röddin hef-
ur sjálfsagt veriS einkennileg, því aS maS-
urinn hrökk í kút. Hann hafSi snúiS á
mig, hann hafSi séS viS tilgátu minni.
— Já, þetta þarna, sagSi hann og benti
Eftir Ólaf Jóh. Sigurðsson
krapaslydda og rok, enda kom enginn
inn í verzlunina. Húsbóndi minn hafði
brugSiS sér eitthvaS frá, svo aS ég hímdi
einn og aSgerSarlaus innan um gulliS og
silfriS. Ekki man ég hvaS ég var aS hugsa,
þegar ég veitti því athygli, aS undarleg-
ur maSur stóS á gangstéttinni fyrir utan
og glápti á skrautker í sýningargluggan-
stöðugt úl í sýningargluggann, en ég tók
samskonar skrautker ofan úr einni hill-
unni og lét þaS á búSarborSiS. Hann get-
ur þó ekki stungiS því í vasann, hugsaði
ég og gremjan sauS niðri í mér. HvaS var
nú orðiS af mannþekkingu minni og spá-
dómsgáfu?
MaSurinn færSi sig aS búSarboi'Sinu,