Stundin - 01.08.1940, Síða 42

42
STUNDIN
eiga núna, hugsaði ég og flýtti mér að af-
greiða viðskiptavinina. Hann þokaðist
smám saman að búðarborðinu, studdi
hnúa vinstri handar á fáða glerplötuna.
en hægri höndin lyftist sjálfkrafa upp að
frollunni.
— Komið þér nú sælir, sagði hann
brosandi.
— Sælir, sagði ég þurrlega, því að ég
kærði mig ekkert um að láta húsbónda
minn sjá, að ég væri i kynnum við svona
kauða.
— Þér kannist við mig, sagði hann og
bar sig mannalega.
— Nei, ekki man ég til þess, sagði ég.
Hann horfði forviða á mig og brosið
hvarf af andlitinu..— Pað var upp á þetta
þarna, stamaði hann og benti upp í loftið.
— Æ, það voruð þér, sem báðuð mig
að taka frá skrautkerið....
— Já, sagði hann og brosið lifnaði á ný
kringum augnakrókana. Er búið að selja
... .? Hann lauk ekki við selninguna, en
starði eftirvæntingarfullur upp í hillurn-
ar.
— Nei, en ég hef neitað mönnum um
það hvað eftir annað. Ég sé mér ekki fært
að halda lengur í það. Ætlið þér að fá það
núna?
— Já, sagði hann. Ég ætla sko að fá það
núna.
T5að var sigurhreimur í röddinni, eins
og hann hefði unnið stórkostlegt afrek.
Hann tók gamla buddu upp úr vasanum
og fór að grúska i henni. Ég sá að hann
hafði hring á hægri hendi, auðvitað var
hann giftur, — og mér datt i hug, að hon-
um væri nær að verða sér úti um gervi-
lennur handa konunni eða kaupa skó á
börnin.
— Kerið kostar þrjátíu og fimm krón-
ur. sagði ég höstugur.
Hann játti því annarshugar og kepplist
við að telja frám peningana sína. Hann
lagði þriá seðla á elerplötuna og því næst
fiórar krónur. Siðan komu tieyringar.
fimmeyringar, Iveggjeyringar og aragrúi
af einseyringum.
— Stendur ekki þella heima, spurði
hann þegar buddan var tæmd.
— Guð minn góður, hugsaði ég og byrj-
aði að telja. fúlguna. Jú, takk fyrir. lJað
stendur heima.
— Ég vissi, að það myndi standa heima.
sagði liann og smábrosti, eins og liann
væri að ögra mér og hælast um yfir sigri
sínum.
Ég get ekki neitað því að þetta kom við
mig. Bíddu hægur, lagsmaður, hugsaði ég
og tók skrautkerið ofan úr hillunni.
— IJær eru fallegar þessar hérna, sagði
hann og átti við gýlltu rendurnar.
Ég kímdi í kampinn og fór að ganga
frá dýrgripnum. Ég lét kerið ekki í pappa-
kassa eins og venja var til, heldur vafði
ég bréfi utan um það og krosshnýtti um-
búðagarnið. Ég gerði ljóla brellu upp á
von og óvon. Ég mun aldrei segja frá, í
hverju hún var fólgin, því að ég hef
mörgum sinnum nagað mig í liandarbök-
in út af þessari ljótu brellu.
— Gerið þér svo vel, sagði ég og selli
kerið ofan á glerplötuna.
— Ég þakka yður hjartanlega fyrir
þetla allt saman, sagði hann og rétti mér
óhreina höndina. Ég varð hálfhvumsa yf-
ir þessu innilega þakklæti. Bað hafði aldr-
ei komið fyrir áður, innan um gullið og
silfrið, að viðskiptavinimir þökkuðu mér
með handabandi.
— Sælir, sagði ég kuldalega.
Hann tók keriö í íang sér eins og hann
væri með ungbarn, og gekk til dyranna.
Lítil kona í þykkri loðkápu spurði mig
um eitthvað, en ég anzaði henni ekki. Ég
horfði hvassbrýnn á eftir Jóni Péturssyni
cða Pétri Jónssyni, það stóð heima: um
leið og hann tók í hurðarhúninn, raknaði
hnúturinn á umbúðagarninu, svo að
skrautkerið rann niður á steingólfið og
brotnaði. Andlit hans stirnaði upp af skelf-
ingu. Ég hef aldrei séð jafn rækilega svip-
breytingu á nokkru öðru andlili: hann
einblíndi höggdofa á eyðilegginguna, síð-
an beygði hann sig niður og kuðlaði bréf-
inu utan um hinar gylltu leyfar skraut-
kersins. Pelta gerðist allt í skjótri svipan:
Jón Pétursson eða Pétur Jónsson reikaði
að búðarborðinu og titraði allur frá hvirfli
til ilja.
— .Ta, nú fór illa, sagði ég og hristi höf-
uðið. Fvamh. á bls. 48.