Morgunblaðið - 23.03.2009, Síða 27

það var auðvelt að gleyma sér í léttu
gríni með honum. Honum var líka fé-
lagslyndur og oftar en einu sinni var
það hans hugmynd að deildin færi út
að borða saman. Oftar en ekki fórum
við félagarnir í göngutúr niður Lauga-
veginn og fengum okkur pylsu. Ég
veit að það var erfitt fyrir hann en
jafnfram spennandi verkefni þegar
hann tók þá ákvörðun að hætta í lög-
reglunni eftir 20 ár og hefja störf á
nýjum vettvangi. Við hittumst og
ræddum oft eftir það. Fengum okkur
kaffi eða bara spjölluðum saman í
síma. Það var gott að eiga Róbert að
vin. Hann var raunagóður og var annt
um að fá að vita hvernig lífið gekk hjá
manni. Spurði um gömlu vinnufélaga
sína og hvernig þeir hefðu það.
Þegar við ræddum saman síðast
sagði ég við hann að við skyldum fá
okkur kaffi og ræða málin og sú stund
mun koma einhvern tímann. Það síð-
asta sem ég sagði við Róbert var að
láta ljósið skína inn til sín og ég veit að
núna er birta hjá honum.
Fráfall Róberts var okkur vinnu-
félögum mikið áfall og er hans sárt
saknað.
Ég sendi Önnu og börnum hans,
Lilju, Arnari, Daða og Bryndísi og
ástvinum Róberts mínar innilegu
samúðarkveðjur.
Bjarni Ólafur Ólafsson
Vinur minn Róbert Bjarnason lést
hinn 13. mars síðastliðinn langt um
aldur fram. Róbert var hár og mynd-
arlegur maður og mikið snyrtimenni.
Róbert var greindur og skemmtilegur
maður og áttum við margar skemmti-
legar stundir við spjall, stundir sem
mér eru nú svo kærar. Við hófum
störf í lögreglunni sama árið, 1987 og
vorum því vel málkunnugir en með
okkur tókst vinátta er ég hóf störf hjá
efnahagsbrotadeild Ríkislögreglu-
stjórans í ársbyrjun 2004 en þar hafði
Róbert þá starfað frá árinu 1998. Mér
varð fljótt ljóst að Róbert lagði sig
fram um að vera vel að sér í öllu því
sem laut að starfi hans. Hann var
skipulagður og vandvirkur og gerði
kröfur til þess að samstarfsmenn
hans væru það einnig. Róbert átti það
til að vera formlegur og heilsaði
mönnum gjarnan með handabandi
þótt ekkert væri tilefni annað en að
menn hittust. Ef menn höfðu á orði að
hann væri formlegur sagði hann að
það væri sjálfsögð kurteisi að heilsa
með handabandi og ekkert sérstak-
lega formlegt við það. Ég hygg að
þessi kurteisi Róberts hafi haft þær
afleiðingar að menn heilsuðust gjarn-
an með handabandi í upphafi vinnu-
dags hjá efnahagsbrotadeildinni. Það
var gott að leita til Róberts með hvað-
eina sem að starfinu laut og miðlaði
hann af þekkingu sinni.
Róbert var stoltur af því að vera
lögreglumaður og hann var stoltur af
því að vera eiginmaður og faðir. Hann
var mikill fjölskyldumaður og afar
stoltur af eiginkonu sinni og börnum.
Hann fylgdi gjarnan börnum sínum í
tómstundaiðkun þeirra og tók að sér
trúnaðarstörf í þeirra þágu þegar á
þurfti að halda. Stoltið leyndi sér ekki
þegar hann sagði frá afrekum
barnanna í námi eða tómstundum.
Róbert hafði þörf fyrir að auka stöð-
ugt þekkingu sína. Í þeirri viðleitni
hóf hann nám, meðfram vinnu sinni, í
viðskiptafræðum við Háskólann í
Reykjavík haustið 2005. Honum sótt-
ist námið ágætlega og líkaði vel að-
búnaður og kennsla við skólann. Ró-
berti entist því miður ekki aldur til að
ljúka náminu. Sumarið 2007 fannst
Róberti tími til kominn að reyna sig á
öðrum vígstöðvum og hóf störf hjá
Sjóvá hf. Róberti líkaði vistin vel og
tókst af skörungsskap á við krefjandi
verkefni.
Það er sárt að horfa á eftir góðum
dreng en ég minnist Robba, vinar
míns, fyrir skemmtilegar samveru-
stundir, áhugaverðar samræður,
heimspekilegar vangaveltur, frábæra
kímnigáfu og góða samvinnu. Ég
hygg þó að Róberts verði fyrst og
fremst minnst fyrir að vera góður fað-
ir og eiginmaður. Orð mega sín lítils á
stundum sem þessum en ég leyfi mér
að senda eiginkonu Róberts, börnum
hans, foreldrum, systrum og öðrum
nákomnum mínar innilegustu samúð-
arkveðjur. Minning um góðan dreng
mun lifa.
Grímur Grímsson.
Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. MARS 2009
✝ Snjólaug GuðrúnEiríksdóttir
Shoemaker fæddist í
Reykjavík 26. nóv-
ember 1935. Hún
lést í Concord í Kali-
forníu 22. febrúar sl.
Foreldrar hennar
voru Eiríkur Jóns-
son, trésmíðameist-
ari frá Klifshaga í
Norður-Þingeyj-
arsýslu, f. 18. febr-
úar 1896, d. 21. nóv-
ember 1980, og
Snjólaug Guðrún Jó-
hannesdóttir frá Laxamýri í Suð-
ur-Þingeyjarsýslu, f. 13. desem-
ber 1903, d. 11. mars 1957.
Systkini Snjólaugar eru Jóhannes
Þórir, f. 6. ágúst 1930, d. 12. nóv-
ember 1973, Rósa Jóna, f. 29.
október 1931, og Sturla, f. 21.
október 1933.
Hinn 17. ágúst 1959 giftist
Snjólaug William H. Shoemaker,
Sgt. Major í Bandaríkjaher, f. 11.
júní 1927. Foreldrar hans voru
Winifred og Art Shoemaker.
Dóttir Snjólaugar og Williams
Shoemaker er Linda
Susan, f. 17. júní
1963, gift William
Haskins fast-
eignasala.
Snjólaug hóf ball-
ettnám hjá Sigríði
Ármann og Ellý Þor-
láksson, en fór síðan
til Kaupmannahafn-
ar og hélt áfram
námi í ballettskóla
Frú Fransen og lauk
þaðan prófi. Eftir
lærdómsríka dvöl í
Kaupmannahöfn, þar
sem hún tók þátt í listviðburðum,
kom hún heim á ný og stofnaði
sinn eigin ballettskóla, sem hún
rak í nokkur ár. Eftir það flutti
hún af landi brott, og fylgdi
manni sínum í starfi hans víða um
heim uns þau settust að í Concord
í Kaliforníu. Listdansinn skipaði
þó alltaf stóran sess í lífi Snjó-
laugar og sinnti hún kennslu af
og til, þegar tækifæri gafst.
Minningarathöfn um Snjólaugu
verður í Fossvogskapellu í dag,
23. mars, og hefst hún kl. 13.
Elskuleg mágkona mín og vin-
kona, Snjólaug G. Eiríksdóttir
Shoemaker, Dollý eins og hún var
ætíð kölluð, er nú horfin okkur úr lif-
anda lífi, en hún mun sannarlega
fremur en margir aðrir lifa áfram
sterkt í hugum okkar sem þekktum
hana. Það kemur til af þessum krafti
og fjöri sem hún var búin, hvernig
hún elskaði lífið einhvern veginn
heitar en við hin. Allt lifandi dró að
sér athygli hennar. Manneskjurnar,
náttúran, gróður og blómadýrð
vöktu henni hrifningu og aðdáun. En
það voru þó dýrin sem skipuðu heið-
ursess í hennar stóra hjarta. Fátt olli
henni meiri sorg en að heyra af illri
meðferð á dýrum. Eiginleiki sem hún
erfði beint frá föður sínum, Eiríki
Jónssyni, sem alltaf táraðist heyrði
hann af slíku. Dollý átti líka alltaf
gæludýr, bæði hunda og ketti, sem
hún dekraði við. Ég minnist til dæm-
is Sarge sem er ábúðarmikill bolabít-
ur kominn að fótum fram af elli og
síðasti voffinn hennar Sophie, sann-
kölluð dekurrófa sem saknar nú eig-
anda síns sárlega.
Það var kúnstug tilviljun að við
mágkonurnar bárum báðar gælu-
nafnið Dollý. En Dollý bar nafnið
með sóma sem dansmær og akróbat
og verður að segjast eins og er að
hún var og er jafnvel enn í dag mesti
akróbat sem Íslendingar hafa átt.
Aðeins 16 ára var hún fengin til að
sýna akróbatík um allan bæ, og dans-
húsin í Reykjavík fylltust kvöld eftir
kvöld af fólki sem stóð á öndinni yfir
því hve flink hún var og liðug.
Síðar hélt Dollý til Danmerkur til
náms í ballett hjá frú Fransen, land-
flótta prímaballerínu frá Lettlandi,
sem rak eigin skóla í Kaupmanna-
höfn. Að loknu námi þar tók Dollý
þátt í danssýningum á Norðurlönd-
um, en kom síðan heim til Íslands þar
sem hún stofnaði eigin ballettskóla
og rak hann í nokkur ár við góðan
orðstír. En þá kom ástin til sögunn-
ar. Dollý kynntist William H.
Shoemaker, Bill, í bandaríska sendi-
ráðinu í Reykjavík. Hann var ser-
gent major í landgönguliði banda-
ríska hersins og var á faraldsfæti
landa á milli í heiminum. Það fór því
svo að Dollý sagði bless við ballettinn
og lét hjartað ráða för. Þau Bill héldu
saman til Lissabon þar sem hann
starfaði. Þar giftu þau sig og dvöldu
um hríð. Árið 1963 þann 17. júní,
sjálfan þjóðhátíðardag Íslendinga,
fæddist þeim Bill og Dollý einkadótt-
irin Linda Susan. Næstu árin átti
litla fjölskyldan eftir að ferðast vítt
og breitt um veröldina, dvaldi m.a.
eitt ár í Japan. En á meðan Bill þjón-
aði í Víetnam, komu þær mæðgur til
Íslands og dvöldu hér hjá afa Eiríki.
Sá tími varð okkur öllum til gleði og
litlu frænkurnar Linda Susan og
dóttir okkar, Steinunn Rósa, tengd-
ust tryggðaböndum.
Þegar Bill hafði lokið herþjónustu
settist fjölskyldan að í Concord, út-
borg San Francisco. Rósa dóttir okk-
ar átti seinna eftir að dvelja þar hjá
frænku sinni um lengri tíma og þær
Rósa og Linda styrktu enn betur vin-
áttuböndin. Fyrir það viljum við
hjónin þakka.
Eftir að Dollý greindist með
krabbamein fyrir allmörgum árum
fór heilsu hennar hrakandi og ágerð-
ist það með tímanum svo að hún þoldi
ekki ferðalög. Það voru henni því
mikil vonbrigði að geta ekki komið og
kvatt sitt gamla föðurland. Að henn-
ar ósk munu því jarðneskar leifar
hennar hvíla í íslenskri jörð. Að end-
ingu viljum við hjónin votta Bill,
Lindu og Will, manni hennar, okkar
innilegustu samúð við fráfall Dollýj-
ar. Blessuð sé minning hennar.
Solveig og Sturla.
Minningar mínar um föðursystur
mína og nöfnu eru kannski ekki mjög
margar þar sem hún bjó erlendis
nánast alla mína ævi, en þær eru
sterkar og áhrifamiklar. Fyrstu
minningarnar eru myndir og sögur,
mynd af fallegri brosandi stúlku sem
var alltaf höfð upp á borðstofuskápn-
um heima. Myndir í albúmi af þessari
sömu fallegu stúlku í ótrúlegum leik-
fimisæfingum, þar sem var eins og
hún væri hreinlega liðamótalaus.
Sögur af lífsglaðri og skemmtilegri
manneskju, ballettdansmeynni.
Sagan þegar pabbi minn, stóri
bróðir hennar, bauð henni eitt sinn út
að borða með sér og þjónninn spurði
hvort hann mætti taka yfirhöfn frú-
arinnar, hún innan við tvítugt setti á
sig snúð og sagði að hún væri sko
engin frú, þetta væri bróðir hennar.
Ég var orðin 8 ára þegar ég hitti
hana fyrst, en þá flutti hún hingað og
bjó ásamt Lindu dóttur sinni hjá afa í
um eitt ár, meðan eiginmaður hennar
Bill var við skyldustörf í Víetnam.
Hún stóðst allar væntingar, bros-
mild, falleg, ákveðin, skemmtileg og
lífleg. Hún kom ekki oft hingað til
lands, enda langt ferðalag frá Kali-
forníu þar sem hún bjó. En alltaf var
gaman þegar hún kom og tengslin
voru sterk. Tengslin við Lindu dótt-
ur hennar hafa einnig orðið mjög
sterk og góð. Síðast hitti ég hana vor-
ið 1999 þegar þær systur Rósa, sem
er búsett á Jamaica og Dollý komu
hingað saman. Þá voru líka þessir
fínu fjölskylduendurfundir, matar-
boð og skemmtilegar stundir með
fjölskyldunni. Þá var gaman, hlegið
og skemmtilegar sögur sagðar af
þeim systkinum, pabba, Rósu, Stúlla
og Dollý.
Síðustu 10 árin hafa samskipti
okkar aðallega verið símtöl okkar á
milli, sem hafa alltaf byrjað á sömu
orðunum, hvor sem hringdi í hina.
„Sæl nafna mín“. Ég hef alla tíð verið
mjög stolt, þegar mér hefur verið líkt
við hana, hef ófá skiptin heyrt að ég
sé alveg eins og Dollý frænka, ekki
leiðum að líkjast.
Ég og fjölskylda mín færum Bill,
Lindu og Will okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Við munum passa
vel upp á að halda góðum tengslum
við Lindu, eins og ég veit að Dollý
hefði óskað.
Snjólaug G. Jóhannesdóttir
Þegar ég var lítil voru systur
pabba, Dolly og Rósa, einhverskonar
töfradrottningar í huga mér. Þær
höfðu ungar flutt af landi brott. Bros-
andi, fallegar og dularfullar horfðu
þær til mín af svarthvítum myndum.
Stundum, þegar vinkonur mínar
voru í heimsókn og ég fékk einhverja
óviðráðanlega þörf til þess að gera
þær öfundsjúkar, voru sóttar mynd-
irnar af henni Dollý frænku í Am-
eríku. Þar teygði hún sig og beygði
svo listavel í hinar ótrúlegustu stell-
ingar. Augu vinkvenna minna urðu
eins og undirskálar þegar þær störðu
á þennan fallega akróbat og ætlunar-
verk mitt var fullkomnað. Nokkrum
árum seinna var ég svo lánsöm að fá
að eyða heilu sumri í Kaliforniu hjá
Dollý, Bill og Lindu dóttur þeirra.
Dollý tók mér strax eins og sinni eig-
in dóttur og við Linda urðum eins og
systur. Dollý naut þess að kynna all-
ar dásemdir Ameríku fyrir litlu, nýj-
ungagjörnu frænku sinni. Hún
kynnti mig alltaf sem „little Rósa“ og
festist það nafn við mig. Allir, hvort
sem það voru fullorðnir eða börn,
kölluðu mig „little Rósa“. Og hún
knúsaði mig og kjassaði eins og ég
væri „little Rósa“ og ég, 15 ára skvís-
an, leyfði henni það án þess að hugsa
mig um.
Heimili Dollýjar var stundum eins
og félagsmiðstöð. Hún var góð heim
að sækja. Vinir Lindu komu mikið í
heimsókn og þá skipti engu máli
hvort Linda væri heima eða ekki.
Það var sest niður og rabbað um
heima og geima. Dollý hreif alla með
sér. Þeir sem afgreiddu í búðunum
þar sem hún verslaði, þekktu hana
með nafni, kallarnir á bensínstöðinni
dældu bensíni frítt fyrir hana hve-
nær sem var. Allir voru til í að hjálpa
henni og hlæja með henni. Hún
þekkti ótrúlegasta fólk. Stundum var
maður hissa á týpunum sem hlupu til
hennar, heilsuðu henni með nafni og
föðmuðu hana. Allt frá risastórum
skuggalegum mótorhjólatöffurum til
lítilla fínna frúa með nýlagt hárið.
Henni var treyst og hún geymdi
aukalykla allra nágranna sinna.
Nýgift og með Sturlu, frumburð
minn, fór ég til náms í Kaliforníu. Þá
var gott að eiga öruggt skjól hjá
Dollý. Hún hugsaði vel um okkur og
næstu 5 árin var hún mér sem móðir.
Stúlli litli varð voða ríkur og átti tvær
Dollý ömmur. Eina í Ameríku og
eina heima á Íslandi. Alltaf var hún
tilbúin að hjálpa okkur, gefa okkur
að borða og vera til staðar ef eitthvað
bjátaði á. Hún var syni mínum ein-
staklega góð og hann var heppin að
getað fengið hafa hana sem ömmu
fyrstu 5 árin sín. Þau gáfu hvort öðru
gleði og hamingju. En námsárin end-
uðu og við urðum að flytja heim.
Dollý fékk ekki að hitta Stúlla sinn
eins oft. Við hringdum mikið hvor í
aðra og hún var alltaf spennt og glöð
að heyra fréttir af honum.
Síðustu ár voru Dollý erfið. Hún
horfði á Bill hverfa inn í svarta þoku
Alzheimers og heilsu hennar hrak-
aði. Það var erfitt að gera sér grein
fyrir því hversu veik hún var undir
það síðasta, vegna þess að hún bar
sig alltaf svo vel. En hugur hennar
var alltaf heima. Nú hefur Linda
komið með jarðneskar leifar Dollýjar
heim og hún fær sína hinstu hvíld á
Íslandi. Ég votta Bill, elsku Lindu,
Will, Rósu og foreldrum mínum mína
dýpstu samúð.
Rósa.
Er ekki ótrúlegt að falleg ung
kona liggi á bringunni með höfuðið á
milli fótanna, brosi heillandi með
kankvíst blik í augum eins og ekkert
sé eðlilegra. Auðvitað er ekki hægt
að ímynda sér slíkan rembihnút á
manneskju, hvað þá að trúa að slíkt
sé hægt. En föðursystir mín hún
Dollý var slíkur akróbat. Afi Eiríkur
átti af henni fjölda mynda í ótrúleg-
ustu stellingum. Hjá afa fékk ég allt-
af ískalda litla kók og oftar en ekki
skoðuðum við saman þessar myndir
af fallegu frænku minni sem átti
heima hinum megin við hafið bláa.
Afi stoltur en fjarrænn, ég full aðdá-
unar. Í barnsminni mínu er hún fal-
leg, broshýr, hláturmild með snarp-
an húmor og kvik í hreyfingum.
Ávallt líf og fjör í kringum hana. Ein-
faldlega klár og flott. Árin líða og
fyrr en varir taka fullorðinsárin við.
Rósa systir mín heldur til náms yfir
hafið stóra, alla leið á slóðir Dollýjar
frænku, í ævintýraborgina San
Francisco, þar sem hún dvelur í nánu
samneyti við frænkuna flottu. Auð-
vitað heimsæki ég hana, það væri nú
annað hvort! Í þessari ferð kynntist
ég Dollý. Sem fyrr hláturmild, klár
og flott eins og í barnshuga mínum.
En nú fann ég dýptina í henni, gæsk-
una, kátínuna, tregann, listrænuna
en umfram allt einbeitta jákvæðnina
sem var fley hennar í sjávarróti lífs-
ins. Fyrir þau kynni er ég þakklát.
Ég kveð elskulega frænku mína með
litlu kvæði sem afabróðir hennar
sendi afa hennar, Jóhannesi Sigur-
jónssyni, alla leið frá Kaupmanna-
höfn yfir hafið bláa að Laxamýri árið
1903.
Gefðu mér hlátur þinn, söngglaði sær!
og þinn sviflétta dans yfir votum steinum,
þó að þú geymir í grafdjúpum leynum
grátbleikan dauðann, þú sýnir ei neinum
annað en sólroðið andlit, sem hlær.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Blessuð sé minning Snjólaugar G.
Eiríksdóttur Shoemaker.
Ingunn Ósk Sturludóttir.
Snjólaug Guðrún
Eiríksdóttir
Shoemaker
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni
til Morgunblaðsins – þá birtist val-
kosturinn Minningargreinar ásamt
frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Greinar, sem berast eftir að útför
hefur farið fram, eftir tiltekinn skila-
frests eða ef útförin hefur verið gerð
í kyrrþey, eru birtar á vefnum,
www.mbl.is/minningar. Æviágrip
með þeim greinum verður birt í
blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Engin lengd-
armörk eru á greinum sem birtast á
vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og
hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar
mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á netfangið
minning@mbl.is og láta umsjón-
armenn minningargreina vita.
Minningargreinar