Morgunblaðið - 25.05.2009, Blaðsíða 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. MAÍ 2009
✝ Gunnar Guð-mundsson (Gunni
Dó, kenndur við móð-
ur sína) fæddist í
Hafnarfirði 5. ágúst
1917. Hann lést á
Sólvangi í Hafn-
arfirði 12. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Dórothea
Ólafsdóttir húsmóðir,
f. 28. október 1885,
d. 16. ágúst 1962 og
Guðmundur Sig-
urjónsson bátsmaður,
f. 3. október 1889, d.
31. maí 1986. Systkini Gunnars
voru: 1) Sigurjón Magnús, f. 20.
mars 1919, d. 16. nóvember 1953,
kvæntur Gróu Frímannsdóttur,
þau eignuðust fimm börn. 2) Guð-
rún Rannveig Guðmundsdóttir, f.
14.nóvember 1931, gift Kristjáni
G. Jónssyni og eiga þau einn son.
Guðrún eignaðist fjóra syni með
fyrri eiginmanni sínum, Agli Han-
sen.
Gunnar ólst upp og bjó í for-
eldrahúsum á Aust-
urgötu 19. Eftir að
foreldra hans naut
ekki lengur við hélt
Gróa mágkona hans
honum heimili þar til
heilsa hans brast og
hann fór á hjúkr-
unarheimilið Sólvang
í ársbyrjun 2003.
Gunnar var eins
árs gamall þegar
hann fékk spænsku
veikina og var þá
vart hugað líf. Upp
úr þeim veikindum
náði hann sér ekki að fullu. Þrátt
fyrir fötlun sína stundaði Gunnar
alla tíð ýmis störf, fiskvinnslu,
reiðhjólaviðgerðir sem hann lærði
hjá Skapta Egilssyni og síðan lengi
við hreinsun og snyrtingu mið-
bæjar Hafnarfjarðar eða þar til
hann komst á eftirlaun.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
25. maí, og hefst athöfnin kl. 13.
Meira: mbl.is/minningar
Við kveðjum í dag kæran afabróð-
ur okkar, Gunna Dó. Hann var ávallt
einlægur vinur okkar barnanna og
minnumst við sérstaklega kátínu
hans, glettni og hlýju. Þetta vers úr
Dalakofanum endurspeglar þá út-
geislun sem Gunni hafði, en lagið
söng hann af innlifun við hátíðleg
tækifæri.
Þá hlæja hvítir fossar; þá hljóma
strengir allir;
þá hlýnar allt og brosir; þá fagna
menn og dýr;
þá leiðast ungir vinir um vorsins
skógarhallir;
þá verður nóttin dagur, – og lífið
ævintýr.
(Davíð Stefánsson.)
Við þökkum Gunna frænda sam-
fylgdina.
Gunnar, Gróa Björk
og Kristín.
Gunni Dó er dáinn. Gunni Dó var
móðurbróðir minn, hann var meira
en frændi, hann var sérstakur vinur,
hann var eitthvað sem er svo erfitt að
skýra. Hann var ekki einsog flestir.
Hann fór á mis við sumt en fékk
meira af öðru. Einn hans betri vina,
Árni Gunnlaugsson, sagði mér þegar
við sátum níræðisafmæli Gunna Dó,
að þegar Gunni varð sextugur sendi
Árni honum heillaskeyti. Snemma
næsta dags bankaði Gunni upp á hjá
Árna, rétti fram höndina og þakkaði
innilega fyrir skeytið.
Þessi saga lýsir svo vel sönnum og
gegnheilum manni.
Í æsku var Gunni Dó fastur liður í
lífi mínu og minnar fjölskyldu. Ég
náði ekki að upplifa, þannig að ég
muni, samskipti hans og ömmu. Mér
eru fast í minni samskipti hans og
afa. Þau voru svo fín, svo áreynslu-
laus, svo falleg. Eins get ég ekki
munað Gunna Dó öðruvísi en glaðan.
Vissulega fann hann stundum til
vanmáttar. Hann gat ekki allt sem
aðrir gátu.
Af sumu hafði hann meira en flest-
ir. Það geta ekki allir hjólað niður
Fríkirkjutröppurnar, eða Flens-
borgartröppurnar og það geta ekki
allir staðið á höndum á stýri reiðhjóls
sem rennur áfram á fleygiferð. Svo
geta fjarri því allir stokkið af hjólinu,
látið það renna áfram og stokkið um
borð aftur. Svo hefur mamma sagt
mér svo margar sögur af Gunna Dó
þegar hann renndi sér einsog at-
vinnumaður á skautum. Stökk upp,
dansaði, beygði meira og hraðar en
aðrir. Gunni Dó var fæddur íþrótta-
maður.
Þegar við bjuggum á Krosseyrar-
veginum var eitthvað það besta og
skemmtilegasta, sem ég upplifði,
þegar Gunni Dó kom hjólandi göt-
una. Það munaði um það þegar hann
var í heimsókn. Svo barngóður, svo
stríðinn og svo skemmtilegur. Gunni
Dó var götusópari, hann átti gnótt
vina, talaði aldrei illa um nokkurn og
enginn talaði illa um hann. Enda
varla hægt.
Þegar komið er að leiðarlokum og
uppgjörið fer fram í huga mínum, er
ég viss um að þó Gunni Dó hafi ekki
fengið nóg af öllu, þá fékk hann mik-
ið af ýmsu. Aðskilnaði síðustu ára
verður ekki breytt héðan af. Kæri
frændi og góði vinur. Um leið og þér
er þökkuð samfylgdin, ástin og vin-
áttan verð ég að þakka enn og aftur
fyrir öll hjólin sem þú gerðir sem ný
og lést þig ekki muna um að hjóla
með tvö til reiðar alla leið frá Austur-
götunni í Hafnafirði og vestur á
Seljaveg í Reykjavík, eftir að við
fluttum þangað.
Sigurjón Magnús Egilsson.
Kveðja frá systkinunum
á Austurgötu 19
Látinn er Gunnar Guðmundsson
frændi okkar. Hann var af Hafnfirð-
ingum gjarnan kallaður Gunni Dó,
kenndur við móður sína Dórótheu,
eins og mörg sjómannsbörn. Lífsfer-
ill hans var um margt sérstakur.
Hann hlaut ungur heilaskaða af völd-
um spænsku veikinnar sem kom
helst fram í sérstökum talsmáta.
Fötlun hindraði hann ekki í að vinna
ýmis störf, m.a. við fiskverkun og
gatnahreinsun. Í því starfi minnast
Hafnfirðingar Gunna vegna glað-
værðar og hve fús hann var að spjalla
við alla sem viku sér að honum, háa
sem lága. Hann fann stöku sinnum
fyrir fálæti og jafnvel ertni í sinn
garð en hann var næmur á fólk og
gaf því einkunn. Flestir fengu ein-
kunnina „hann fínn“, en til voru þeir
sem hann nefndi „kakalaka“ en það
var hans versta umsögn.
Gunni ólst upp hjá foreldrum og
tveimur systkinum á Austurgötunni
og síðar í sambýli við bróður sinn,
mágkonu og börnin fimm. Faðir okk-
ar, Sigurjón, fórst í sjóslysi 1953.
Syrgði Gunni bróður sinn og kær-
asta vin mjög, en reyndi allt sem í
hans valdi stóð að létta okkur og
móður okkar lífið eftir þetta áfall.
Hann var einstaklega greiðvikinn og
taldi ekki eftir sér sporin ef þau voru
í þágu okkar á efri hæðinni. Á yngri
árum bjó hann yfir mikilli líkamlegri
fimi og var hann meðal annars snill-
ingur á hjóli þar sem hann lék hinar
mestu kúnstir. Í frístundum gerði
hann við hjól og nutum við systkinin
þar hjálpsemi hans og handlagni.
Gunni var nær alltaf glaður og
varðveitti barnið í sjálfum sér betur
en flestir. Hann var afar barngóður,
félagi okkar systkina meðan við vor-
um lítil og skemmti sér síðan með
börnum okkar. Hann hikaði ekki við
að gretta sig og geifla og voru gervi-
tennurnar mikilvægir leikmunir.
Frásagnargleði, eldsnögg tilsvör og
orðheppni einkenndu Gunna. Hann
gat snúið sigr út úr erfiðum spurn-
ingum og mátað okkur með hnyttn-
um tilsvörum. Einhverju sinni of-
bauð mömmu bröltið á Gunna og
sagði að ef hann ekki hegðaði sér vel
um kvöldið yrði hún að skamma
hann: „Um hvaða leyti, Gróa mín?“
spurði Gunni. Á sextugsafmælinu
hafði hann partí með kóki í bland við
dýrari veigar sem bjóða átti um
kvöldið. Mörg börn komu í veisluna
að deginum. En þegar partíið átti að
hefjast heyrðist Gunni kalla neðan
úr kjallara: „Allt kók búið og ekki
farið að nota það.“
Gunni var ekki talnaglöggur, en
notaði sínar aðferðir sem dugðu
langt. Einhverju sinni var hann
spurður að aldri. Ekki stóð á svari:
„Ég sextíu í fyrra, þú reikna.“ Gunni
var söngelskur, hafði fallega tenór-
rödd og mætti á samkomur Kvæða-
mannafélagsins meðan hann gat.
Dalakofinn var hans uppáhaldslag.
Er okkur ógleymanlegt þegar hann
söng það af innlifun á áttræðisafmæli
sínu. Eftir fráfall afa og ömmu hélt
móðir okkar honum heimili. Þegar
heilsa hans brast fór hann á Sólvang
og naut einstakrar umhyggju þar.
Við þökkum því góða fólki fyrir hlýju
og elskusemi í hans garð.
Að leiðarlokum þökkum við Gunna
ævilanga vináttu og hlýju. Minning
hans verður okkur ávallt kær.
Guðrún, Guðmundur,
Dóróthea og Ólafur
Sigurjónsbörn.
Nágranni minn og góður vinur,
Gunnar Guðmundsson, var um
margt sérstæður samferðamaður,
sem að verðskulduðu ávann sér hlý-
hug og vinnáttu margra Hafnfirð-
inga. Með Gunnari hverfur af sjón-
arsviði minnisstæður þegn Hafnar-
fjarðar, sem skilaði lofsamlega hlut-
verki sínu í lífinu.
Framkoma, lífsmáti og mannkost-
ir Gunnars voru í mörgu til fyrir-
myndar. Þannig var hann einstak-
lega ræktarsamur við foreldra sína
og afar hjálpfús Gróu mágkonu sinni
eftir fráfall eiginmanns hennar, en
hún sýndi Gunnari ætíð kærleiksríka
umhyggju. Gunnar var kurteis og
þakklátssamur, einlægur og lítillát-
ur, sérlega barngóður, heiðarlegur
og með hreina samvisku. Engum
vildi hann gera mein og aldrei heyrði
ég illt umtal af vörum hans. Gunnar
naut þess að gleðja og liðsinna öðr-
um og var laus við fjötra græðgi og
sýndarmennsku.
Margir Hafnfirðingar og aðrir
muna vel eftir Gunnari, þegar hann
af alúð sá um götusópun í bænum og
setti svip á bæjarlífið. Þá kom reið-
hjólið hans oft í góðar þarfir til að
fara á milli svæða og flytja rusla-
poka. Sem viðurkenningu fyrir góð
störf fékk Gunnar að gjöf frá Hafn-
arfjarðarbæ nýtt og vandað reiðhjól,
sem gladdi hann innilega. Gunnar
var mjög flinkur á reiðhjóli og sýndi
á yngri árum snilldarleikni á hjólinu
sínu. Hann lærði reiðhjólaviðgerðir
með félaga sínum Lárusi Sigurðs-
syni, sem var lengi mótoristi á lóðs-
bátnum. Gunnar og Lárus hjóluðu
mikið saman og þeir bræður Lárus
og Haukur voru einlægir og tryggir
vinir Gunnars.
Oft áttum við Gunnar tal saman,
enda stutt á milli húsa okkar í Aust-
urgötu. Sagði Gunnar mér stundum
frá skemmtilegum atvikum úr lífi
sínu eins og þegar hann fór í langar
ferðir á hjólinu sínu eða allt austur
að Gullfossi og Geysi. Og ekki gleym-
ast frásagnir hans af smalaferðum,
en Gunnar var frár á fæti við smölun
fjár. Faðir hans átti lengi nokkrar
kindur, sem Gunnar hlúði vel að og
hafði af því mikla ánægju.
Gunnar var glaðsinna og söngelsk-
ur og með góða söngrödd. „Vertu hjá
mér Dísa“ var uppáhaldslagið hans
og var sungið með Gunnari í 90 ára
afmæli hans. Aldrei tók Gunnar þátt
í kapphlaupinu um prjál og hégóma.
Hann var nægjusamur og kunni vel
listina að lifa einföldu lífi í góðri sátt
við Guð og menn.
Minningin um Gunnar kallar fram
í huga mínum eftirfarandi orð í heil-
agri ritningu: „Sælir eru hjarta-
hreinir, því að þeir munu Guð sjá“.
Með því fyrirheiti er kvaddur kær
vinur með hljóðri bæn og hjartans
þakklæti fyrir allt það fagra og góða,
sem af honum mátti læra.
Árni Gunnlaugsson.
Gunnar
Guðmundsson
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
GUÐRÍÐUR Ó. ERLENDSDÓTTIR,
Aðallandi 6,
Reykjavík,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans við Hringbraut
þriðjudaginn 19. maí.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
26. maí kl. 13.00.
Gísli Guðmundsson,
Jóhanna V. Gísladóttir, Andrew B. Nobel,
Guðmundur Gíslason, Hanna Steinunn Ingvadóttir,
Erlendur Gíslason, Kristjana Skúladóttir
og ömmubörn.
Er veturinn loks fer
að vægja,
og vorið í loftinu býr.
Var hugsað til sum-
ars við Sogið,
og svalans sem er
þar svo hlýr.
Þangað með fögnuði flogið,
og fylgst með fuglanna dýrð.
Á slíkum stað núna þú býrð.
Það er ekki að undra þótt hug-
urinn leiti til þess fallega staðar
sem var henni Dísu svo kær. Þar
var gott að koma og dvelja. Þar
voru stundirnar mörgu og góðu
með vinum. Þar var Steinar að
byggja og bæta fram á síðasta dag.
Þar komu sonardæturnar til dvalar
og skemmtunar. Þar voru sam-
verustundirnar bestar.
Dísa og Kalli byggðu sér sinn
unaðsreit rétt við Sogið fyrir meira
en 30 árum og þar dvöldu þau svo
oft sem verða mátti. Þetta var
hluti af þeirra lífi. Dísa varð að
hverfa af vinnumarkaði langt fyrir
aldur fram og átti við vanheilsu að
stríða um margra ára skeið. Samt
var stutt í spaugið og oft og tíðum
skemmtilegar aðfinnslur og
stríðni. Hún hafði sínar sterku
skoðanir á því sem var að gerast í
kringum hana. Nú er vor í lofti og
það er eins og hún Dísa hafi valið
sinn vitjunartíma. Það var á vorin
sem hún hugsaði til hreyfings og
hlakkaði til að dvelja á öðrum stað
en veturinn bauð upp á.
Bjarndís
Friðriksdóttir
✝ Bjarndís Friðriks-dóttir fæddist í
Laxárnesi í Kjós 18.
desember 1927. Hún
lést á heimili sínu 4.
maí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Áskirkju 19.
maí
Nú lifir minningin
um trausta og trygga
konu sem lét lítið
fara fyrir sér í dag-
anna amstri en var
alltaf hún sjálf í
gegnum lífsins ólgu-
sjó. Þær eru margar
minningarnar um
einlæg samskipti
milli fjölskyldunnar
sem lengst af bjó í
Bólstaðarhlíð 28 og
Kalla og Dísu. Nú
eru þau í brúnni,
systkinin frá Miðkoti
í Landeyjum sem fluttu ung að ár-
um til Reykjavíkur til að skapa sér
sitt lífsviðurværi. Nú eru þau ár að
baki þegar farið var í ferðalög og
ærsl og gleði fylltu dagana gleði-
stundum. Nú hafa makar þeirra
fallið frá.
Ég veit að sú mikla vinátta sem
varaði alla tíð milli Dísu, Kalla,
pabba og mömmu er sú góða minn-
ing sem mun styrkja og ylja í huga
þeirra sem eftir lifa. Þegar kallið
kemur er þögnin svo djúp en minn-
ing um gleðistundir lífsins mun
minnka það djúp sem í huganum
býr. Á stundum sem þessum eru
engin orð til, bara þögnin, bara
virðingin við það líf, sem gaf svo
margt en var þó bratt á stundum.
Megi minningin og almættið gefa
Kalla, Perlu Dís og Birtu Líf þann
styrk sem færir ykkur yl í hjarta
þegar minnst er þeirra mörgu
gleðistunda sem við öll eigum um
ánægjulegar samverustundir. Við
systkinin úr „Bólstaðarhlíðinni“ og
mamma okkar vottum Kalla, Perlu
Dís og Birtu Líf okkar einlægustu
og dýpstu samúð.
F.h. Guðlínar Kristinsdóttur,
Guðjónu, Kristjáns Eriks og Guð-
línar Erlu,
Kristinn G. Kristjánsson.
AÐ SKRIFA MINNINGARGREIN
Sami skilafrestur er á greinum vegna útfara í kyrrþey.
Minningargreinar sem berast blaðinu innan tilskilins frests verða birtar
í blaðinu. Leitast verður við að birta þær á útfarardegi eða sem næst þeim
degi.Hvemargar greinar birtast í blaðinu á útfarardegi viðkomandi, ræðst
af stærð blaðsins hverju sinni.
Minningargreinar, sem berast eftir tilskilinn frest eða útfarardag,
verða eingöngu birtar á vefnum á www.mbl.is/minningar. Tilvísun á
vefslóðina verður í greinum eða æviágripi sem birtast í blaðinu.
Netgreinarnar eru öllum opnar.
Þeim, sem vilja fá birta minningargreinar í Morgunblaðinu,
er bent á að skilafrestur til birtingar í blaðinu er á hádegi
tveimur virkum dögum fyrir útfarardag, þ.e.:
Birtingardagur Skilatími
Mánudagsblað Hádegi föstudag
Þriðjudagsblað Hádegi föstudag
Miðvikudagsblað Hádegi mánudag
Fimmtudagsblað Hádegi þriðjudag
Föstudagsblað Hádegi miðvikudag
Laugardagsblað Hádegi fimmtudag