Morgunblaðið - 28.08.2009, Qupperneq 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. ÁGÚST 2009
✝ Indriði ArnarAdolfsson fædd-
ist í Keflavík 24.
nóvember 1940.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja þriðjudaginn
18. ágúst 2009 síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Hans
Adolf Helgason, f.
22.5. 1913, d. 13.2.
1987, og Guðrún
Indriðadótti, f. 16.8.
1916, d. 15.6. 2009.
Systkini Indriða eru
Vilhelm Bernhöft Adolfsson, f.
31.7. 1939, Hrafnhildur Bettý
Adolfsdóttir, f. 21.12. 1943, og
Sigríður Anna Adolfsdóttir, f.
31.12. 1949.
Indriði kvæntist Sæbjörgu Elsu
Jónsdóttur 1960, þau skildu. Son-
ur þeirra er Erlendur Viðar Indr-
iðason, f. 12.8. 1964, kvæntur
Nazanin Khayatpo-
ur, f. 10.7. 1968,
dóttir þeirra Eva
Yasmin Erlends-
dóttir, f. 13.12. 1997.
Sambýlismaður
Indriða er Gísli Sig-
urðsson, f. 5.10.
1958.
Indriði ólst upp í
Keflavík í mikilli fá-
tækt, gekk í barna-
skóla og byrjaði að
vinna við fiskvinnslu
12 ára gamall. 28.
ágúst 1957 hóf Indr-
iði störf hjá mötuneyti varnarliðs-
ins á Keflavíkurflugvelli og starf-
aði þar sem yfirverkstjóri þar til
varnarliðið fór af landi brott 30.
september 2006 eða í tæplega 50
ár.
Útför Indriða fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 28.ágúst,
og hefst athöfnin kl. 13.30.
Elsku vinur, nú hefur Guð leyst
þig frá þínum þrautum og tekið
þig til sín.
Það er einhvern veginn svo
óraunverlegt að þú skulir vera far-
inn þrátt fyrir að ég hafi gengið
með þér þessa þrautagöngu síðast-
liðna tvo mánuði allt þar til þú
kvaddir.
Minningarnar hlaðast upp í hug-
anum, allar utanlandsferðirnar til
Grikklands, Spánar, Danmerkur
og fleiri staða. Alltaf varst þú svo
glaðvær og skemmtilegur og úr-
ræðagóður sem kom glöggt í ljós
þegar við fluttum húsið okkar úr
Höfnum til Keflavíkur. Húsið átti
alltaf stóran part í þér eins og þú
sagðir við mig ekki fara úr húsinu
ég mun alltaf vera með þér.
Indriði átti mjög gott með að
hrífa fólk með sér með sinni glað-
værð, hann var réttsýnn og heið-
arlegur og þoldi ekki ef einhver
var órétti beittur. Hann var vel lið-
inn af sínu samstarfsfólki eins og
öllum sem höfðu samskipti við
hann. Indriði eignaðist marga vini
og kunningja í gegnum starf sitt
sem yfirverkstjóri mötuneytis
varnarliðsins og kom það glögg-
lega í ljós í veikindum hans. Indr-
iði hafði mjög gott auga fyrir fal-
legum hlutum enda ber heimilið
þess glöggt merki og er dönsk
hönnun þar í hávegum höfð.
Indriði kom mörgum á óvart í
sínum veikindum með sínum
óvenjulega sálarstyrk sem birtist
meðal annars í því að hann skipu-
lagði jarðarför sína í smáatriðum.
Indriði talaði oft um það við mig
að bestu ár ævi sinnar hefði hann
átt með mér.
Ég kveð þig, elsku vinur, með
þessu fallega ljóði
Lífinu ég þakka
það sem mér er gefið;
þessi opnu augu,
undur margt þau greina;
svart frá hinu hvíta,
sem og ljós í myrkri
og hundruð stjarna,
sem í himinhvolfi tindra;
í manngrúanum
manninn sem ég elska.
Lífinu ég þakka
það sem mér er gefið;
heyrnina, sem hljóðin
nemur nótt og dag;
suð í engisprettu,
söngfuglanna tóna,
hundgá, hamar, vél
og nið í næturregni
og milda röddu
mannsins sem ég elska.
Lífinu ég þakka
það sem mér er gefið;
þessi hljóð og stafróf,
orðin sem ég á mér
um það sem ég hugsa
og ég vil þér segja;
móðir, vinur, bróðir,
orð, sem endurvarpa
ljósi því er lýsir
veginn sálar þinnar.
Lífinu ég þakka
það sem mér er gefið;
þessa lúnu fætur,
er farið hafa víða
um stórborgir og stendur,
mýrarkeldur, móa,
um eyðisanda, heiðar,
fjöll og djúpa dali,
um götuna þína,
garðinn þinn og húsið.
Lífinu ég þakka
það sem mér er gefið;
hjarta mitt sem hrífst af
hugarflugi mannsins,
þegar ég sé gæðin
greind svo vel frá illsku
og ávöxt uppskerunnar
efla mannsins drauma;
og björtu augun þín
sem blika djúp og fögur.
Lífinu ég þakka
það sem mér er gefið;
hláturinn og grátinn,
svo að greint ég fái
gleðina og harminn,
þetta tvennt sem myndar
mína söngva’ og ykkar,
sem og eru mínir söngvar
og allra söngva,
sem og eru sömu söngvar.
(V. Parra, þýð. Aðalsteinn Ásberg.)
Guð geymi þig, elsku vinur, þinn
Gísli.
Mig langar til að minnast
frænda míns Indriða Adolfssonar í
fáeinum orðum.
Diddi einsog við nánustu skyld-
menni hans og vinir vorum vön að
kalla hann var einkar skemmti-
legur og hjartahlýr maður. Það
leyndi sér ekki þegar hann var
mættur á svæðið. Gjallandi hlát-
urinn og orkumikið fjörið var erfitt
að sjást yfir. Diddi var vinur vina
sinna. Gott dæmi um þetta er þeg-
ar ég í prakkaraskap mínum, þeg-
ar búið var að sprauta bíl fjöl-
skyldunnar, fór heim til hans og
sagði að ég héldi að ég hefði óvart
tekið vitlausan bíl fyrir utan versl-
un eina í bænum.
Ég spurði hann að því hvort að
þetta væri nokkuð rétti bíllinn.
Diddi sagði að þetta væri alls ekki
rétti bíllinn þar sem að þessi væri
svartur en bíll fjölskyldunnar væri
rauður. Hann fór umsvifalaust að
klæða sig í jakkann og sagðist ætla
að koma með mér að skila bílnum
áður en lögreglan kæmi. Á þessari
stundu vissi ég, sem ég hafði þó
alltaf vitað innst inni, að vinátta
hans væri skilyrðislaus.
Diddi var ein af stoðunum í mínu
lífi. Ég vissi að ég gæti alltaf leitað
til hans með hvað sem væri. Diddi
var afbragðskokkur og hann og
Gísli héldu skemmtileg matarboð
þar sem allt hið fínasta og besta
var notað gestunum til heiðurs.
Hann var góður yfirmaður og
heyrði ég marga af undirmönnum
hans lýsa því yfir að hann væri sá
besti yfirmaður sem þeir hefðu
haft. Ég er sammála þessu þar sem
ég vann tvö sumur hjá honum í
mötuneyti Varnarliðsins á Kefla-
víkurflugvelli.
Ég á eftir að sakna Didda óend-
anlega mikið. Söknuðinum fá engin
orð lýst. Diddi og mamma voru
bræðrabörn. Þau höfðu svo mikið
samband að þau voru eins og nán-
ustu systkini. Söknuður hennar og
missir er mikill.
Við fjölskyldan vottum Gísla,
Viðari, Nazanin og Evu Yasmin
okkar innilegustu samúð og þökk-
um Didda fyrir samveruna og biðj-
um honum velfarnaðar á nýjum
vegum.
Steinunn Björk.
Ég hóf störf í mötuneyti Varn-
arliðsins í ágúst 1972 og þegar ég
mætti til vinnu kom mér yngri
maður brosandi út að eyrum og
bauð mig velkomna til starfa. Það
var einmitt þessi yndisleg, góði og
skaplétti maður, Indriði yfirverk-
stjóri minn í meira en 32 ár. Það
voru margir menn og konur sem
unnu á þessum vinnustað, „Mess-
anum“, tvær dagvaktir, tvær næt-
urvaktir, tveir skólar og eldhús
sjúkrahússins, samtals um það bil
90 manns, sem Indriði stjórnaði
með mannelsku sinni og ljúfa
skapi. Alltaf var rætt við fólk með
ljúfmennsku og smáglettni. Við í
mötuneytinu hefðum ekki getað
haft betri yfirmann og félaga. Og
alltaf brást hann við eins og hann
væri einn af hópnum, ef banda-
rísku yfirmennirnir ætluðu að láta
fólkið gera eitthvað sem braut í
bága við íslenska kjarasamninga.
Við Indriði vorum alltaf góðir
vinir og það var oft glatt á hjalla
þegar hann kom í kaffisopa til okk-
ar á Hólagötuna og hvað móðir mín
heitin, sem var til heimilis hjá okk-
ur, hafði gaman af að glettast við
þennan vin okkar og þá var mikið
hlegið. Indriði og Elsa komu líka
oft austur í sumarhúsið okkar sem
við áttum og þá var kátt í koti og
hlegið mikið og gert að gamni sínu.
Margt hefur breyst hjá elsku
Indriða síðan og hann hefur fengið
sér annan samferðamann, Gísla
Sigurðsson, sem hefur reynst hon-
um mikill vinur og þeir eignuðust
yndislegt heimili, afar hlýlegt og
fallegt og móttökurnar hjá þeim
alltaf glæsilegar þegar gesti bar að
garði. Þeir hafa einnig haft sama
áhugamál, að ferðast og sjá heim-
inn.
Ég vil fyrst og síðast þakka
elsku Indriða mínum fyrir þessa
miklu vináttu í minn garð og míns
fólks í gegnum árin. Þín verður
sárt saknað.
Kæru vinir, Gísli, Viðar, Bettý,
Sirrý og fjölskyldur, við hjónin
sendum ykkur öllum hjartanlegar
samúðarkveðjur.
Guðrún Ásta Björnsdóttir.
Það tekur mann sárt að fá fréttir
af andláti fólks og enn erfiðara
þegar viðkomandi er tekinn frá
fjölskyldu og vinum nánast í blóma
lífsins ávallt með skynsemi og heil-
brigt líferni að leiðarljósi.
Ég kveð í dag kæran vin og sam-
starfsfélaga Indriða Arnar Adolfs-
son. Indriði var besti lærifaðir sem
hægt er að hugsa sér í faginu
mannleg samskipti og tel ég nánast
öruggt að Bandaríkjamenn hefðu
farið löngu fyrr af Miðnesheiði ef
Indriði eða „Red“ eins og hann var
kallaður hefði ekki haft sína með-
fæddu hæfileika í utanríkissam-
skiptum. Hann gat á einfaldan hátt
bælt niður ágreining milli her-
manna og óbreyttra íslenskra
starfsmanna með kænsku og út-
sjónarsemi. Indriði var gríðarlega
góður stjórnandi og einfaldlega
skólabókardæmi um leiðtoga sem
hafði gott lag á að fá fólk með sér.
Ég minnist morgunfundanna með
Indriða í Messanum á Keflavík-
urflugvelli þegar verkefnin fram-
undan voru rædd og ákveðið var að
gera hluti sem þóttu rekstrarlega
skynsamir en gætu fallið í grýttan
jarðveg hjá herveldinu. Hann sagð-
ist þannig með sína 50 ára starfs-
reynslu taka á sig sökina ef ein-
hver væri og kenna um
yfirganginum í sjálfum sér og fría
mig þannig ábyrgð.
Þetta er lýsandi dæmi um vin-
semd og fórnfýsi manns sem hugs-
aði um hag allra og var öllum
mönnum góður. Ég minnist þess
líka þegar fjölskylda mín þurfti á
stofuljósi að halda og ég leitaði til
Indriða þar sem ég vissi að hann
hafði góðan smekk. Daginn eftir
var hann kominn með mynd af
ljósi sem fellur eins og flís við rass
í stofuna og var með verð og ná-
kvæma lýsingu hvar þetta ljós
væri að finna á erlendri grundu og
á mun hagstæðara verði en hér á
landi.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast
Indriða og starfa með honum. Sá
lærdómur sem ég tek með mér í
stjórnun, leiðtogafræðum og
mannlegum samskiptum er ómet-
anlegur. Ég minnist Indriða ekki
bara sem samstarfsfélaga heldur
líka sem eins besta vinar sem völ
er á. Ég bið þann sem vakir yfir
okkur öllum að veita Gísla, Er-
lendi, Nazanin og Evu Jasmine
styrk á þessum sorgartímum
Gunnar Valur Sveinsson.
Stuttu en ströngu sjúkdóms-
stríði er nú lokið hjá fyrrverandi
samstarfsfélaga og vini, Indriða
Adolfssyni. Kynni okkar hófust er
ég kom til starfa hjá Birgðastofn-
un varnarliðsins seint á áttunda
áratug síðustu aldar. Indriði hafði
hins vegar byrjað að starfa fyrir
varnarliðið sem unglingur síðla
sumars, 1957. Allan sinn starfs-
aldur vann hann við mötuneyti
varnarliðsins, fyrst sem messa-
gutti, en lengst af sem íslenskur
yfirmaður mötuneytisins. Þegar
varnarliðið hætti starfsemi hér á
landi og síðustu Íslendingarnir
kvöddu vinnustaði sína í lok sept-
embermánaðar, 2006 var hann
meðal þeirra, sem lengstan starfs-
aldur hafði, eða næstum 49 ár.
Mötuneytið var rekið allan sólar-
hringinn alla daga ársins, fyrst og
fremst til að þjóna einhleypu
bandarísku herliði, en einnig til
dæmis skólum varnarliðsins og ís-
lenskum starfsmönnum varnarliðs-
ins. Það eru fá, ef nokkur, mötu-
neyti hér á landi, sem hafa haft
jafn mikil umsvif í fjölda starfs-
manna og matargesta og mötu-
neyti varnarliðsins. Það voru mörg
vandamálin, sem gátu komið upp á
slíku heimili, sum mjög erfið úr-
lausnar en þá stóð Indriði, kallaður
„Red“, ætíð vingjarnlegur, bros-
andi, eins konar ambassador, og
leysti öll mál með sinni einstöku
glaðværð og frjálsu framkomu.
Hann var ávallt tilbúinn að setjast
niður og skiptast á skoðunum, allt-
af opinn fyrir gagnrýni til að gera
betur og sinna starfi sínu sem
best.
Vinnudagurinn var oft langur og
strangur hjá Indriða en starfsþrek
hans var mikið. Þrátt fyrir mikið
vinnuálag hafði hann samt tíma til
að sinna áhugamálum sínum, og þá
má nefna helst heimili hans og
garðinn, en ekki síst ferðalög
þeirra Gísla, bæði innanlands og
utan. Mér eru minnisstæð mörg
samtöl sem við áttum yfir kaffi-
bolla um ferðalög. Þau voru þeim
krydd lífsins en þeir nutu bæði að
dvelja langtímum erlendis eða
skjótast árlega í stuttar ferðir eins
og til Kaupmannahafnar rétt fyrir
jól til að drekka í sig stemninguna.
Það var lífsgleðin sem einkenndi
þennan heiðursmann í verki og
starfi sem ég mun minnast best.
Aðrir, sem þekktu hann betur en
ég, munu einnig minnast þess hve
vel hann hugsaði um móður sína,
sem andaðist háöldruð nú í sumar.
Það er erfitt að hugsa til þess
hve fljótt hlutirnir geta breyst,
þegar heilsan gefur sig. Í tilfelli
Indriða er þó huggun harmi gegn
að hann kunni að njóta lífsins með-
an heilsan entist.
Ég minnist Indriða með hlýhug
og þakka samfylgdina og sendi
Gísla, Viðari syni hans, og fjöl-
skyldunni innilegar samúðarkveðj-
ur.
Gunnar Björn Jónsson.
Í dag kveðjum við vin okkar
Indriða Adolfsson. Minningarnar
leita á hugann og þær eru margar,
annaðhvort við eldhúsborðið á fal-
lega heimilinu þeirra Gísla að
drekka kaffi eða te, eða úti á Krít
eða á Spáni. Það er sama hvar ber
niður, það var alltaf gaman, mikið
hlegið og margt spjallað. Eftir öll
ferðalögin okkar hjóna vítt og
breitt um veröldina standa ferð-
irnar á Krít með Indriða og Gísla
upp úr af öllum ferðum. Fyrsta
ferðin 1989 er ógleymanleg, við
nutum leiðsagnar Indriða og Gísla
um Krít. Ekkert vesen, bara gleði
og við nutum lífsins í botn, og þeir
alltaf til í að sýna okkur það besta
og áhugaverðasta sem í boði var.
Ekkert var of gott fyrir okkur,
„skutlast hingað og þangað“ þó svo
að þeir væru búnir að koma á stað-
inn kannski 2-3 sinnum þá yrðum
við að komast þangað líka. Svo
mikið vorum við fjögur búin að
keyra á Krít í gegnum árin að við
höfðum á orði að við þekktum bet-
ur til þar en á heimaslóðum á Ís-
landi. En nú er Indriði okkar far-
inn í ferðina miklu sem bíður
okkar allra. Við kveðjum þig með
tárum og trega, hafðu þökk fyrir
allt elsku vinur.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Elsku Gísli og aðrir aðstandend-
ur, megi Guð styrkja ykkur í sorg-
inni
Jón Sævar og Ólöf.
Það er sárt að sjá á eftir góðum
félaga, vini og samstarfsmanni til
margra ára. Kynni okkar Indriða
hófust 1976 þegar ég var að sækja
um sumarvinnu hjá mötuneyti
Varnarliðsins en þar var Indriði
yfirverkstjóri. Það var ekki að sök-
um að spyrja og var guttinn ráðinn
á staðnum.
Þessi sumarvinna hjá mér varð
að 30 árum samfellt á sama stað
enda var Messinn góður vinnustað-
ur með frábæru samstarfsfólki alla
tíð. Þetta var stór vinnustaður,
með tvær dagvaktir og tvær næt-
urvaktir og einnig sáum við um
skólana á varnarsvæðinu. Þegar
mest var að gera vorum við með
alls 120 starfsmenn. Indriði sá um
alla stjórnun á þessum stöðum, að
sjálfsögðu með hjálp góðra manna.
Indriði var góður maður sem var
ávallt umhugað um mína hagi og
var alltaf í sambandi hvort sem
hann var í fríi eða ekki.
Það er hægt að tala svo mikið
um Indriða og hans málefni að við
höfum varla pláss til þess. Að lok-
um langar mig að minnast á Gísla
Sigurðsson, sambýlismann Indriða,
sem var honum svo mikil stoð og
stytta í hans veikindum, sem og
alla tíð.
Elsku Gísli, þú hefur misst góð-
an félaga og vin og Indriða verður
sárt saknað. Að lokum vil ég þakka
Helgu og Gunnari fyrir sitt fórn-
fúsa starf í veikindum Indriða. Ég
votta Gísla, Viðari og hans fjöl-
skyldu og öllum aðstandendum
mína dýpstu samúð. Minning um
góðan mann mun lifa.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Jón Örvar Arason.
Kæri Indriði okkar.
Það er okkur sem áttum þig að
Indriði Arnar
Adolfsson