Morgunblaðið - 02.10.2009, Qupperneq 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. OKTÓBER 2009
✝ Svanhildur Sum-arrós Leósdóttir
(Rósa) fæddist á
Akureyri 4. ágúst
1940. Hún lést á gjör-
gæsludeild Sjúkra-
húss Akureyrar 18.
september sl. For-
eldrar hennar voru
Leó Guðmundsson og
Þóra Friðriksdóttir.
Fósturforeldrar
Svanhildar voru Guð-
mundur Jónsson og
Anna Jónsdóttir, bú-
sett á Mýrarlóni við
Akureyri. Alsystkin Svanhildar
voru fjögur, hún átti 14 hálfsystk-
ini, sex sammæðra og átta sam-
feðra.
Svanhildur giftist 17. maí 1959
Kristjáni Þórðarsyni frá Sílastöð-
um, f. 18 nóvember 1932. Þau
eignuðust fimm börn, þau eru: 1)
Guðmundur, f. 26. desember 1960,
maki Manevan Yothakong, hann á
þrjú börn og eitt barnabarn. 2)
Laufey, f. 20. apríl 1962, maki Jós-
ep Hallsson, hún á þrjú börn og
þrjú barnabörn. 3) Ingvar, f. 2.
október 1964, hann á fjögur börn
og þrjú barnabörn. 4)
Arnar, f. 7. janúar
1974, maki Katrín
Eiðsdóttir, hann á tvö
börn. 5) Brynjar, f.
22. nóvember 1975,
maki Freydís Gunn-
arsdóttir, hann á tvö
börn.
Eftir hefðbundna
skólagöngu fór Svan-
hildur einn vetur í
Húsmæðraskólann á
Löngumýri í Skaga-
firði. Hún vann ýmis
störf um ævina,
lengst af hjá Sambandsverksmiðj-
unum á Akureyri og einnig á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Ak-
ureyri. Svanhildur starfaði mikið
við tónlist, var með eigin hljóm-
sveitir, söng í kórum og var félagi
í harmonikufélögum. Hún var
stofnfélagi í Söngfélaginu Gígjum
á Akureyri og einnig í Félagi
Harmonikuunnenda við Eyjafjörð.
Einnig samdi Svanhildur bæði lög
og texta.
Útför Svanhildar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 2. október,
kl. 13.30.
Elsku mamma. Nú skiljast leiðir
og þú ert farin til fallegri heima.
Margar minningar koma upp í huga
mér á stundu sem þessari. Frá því ég
man eftir mér hefur þú staðið mér
við hlið og stutt mig í einu og öllu og
þakka ég þér fyrir það.
Ég minnist þess svo vel þegar við
bárum út Moggann saman þegar við
bjuggum í Bakkahlíðinni og hversu
oft þú minntist á það hversu gaman
var alltaf hjá okkur. Svo man ég hvað
það var alltaf gaman þegar ég, þú
Arnar og pabbi fórum í hesthúsin og
gáfum hestunum og þar á meðal
Mána, hestinum sem þú gafst mér.
Svo leyfðirðu mér alltaf að keyra
þegar farið var upp í hesthús þó
bílprófsaldurinn hafi nú ekki verið
komin.
Svo gafstu mér trommusett þegar
ég var átta ára gamall og alltaf fékk
ég að æfa mig í herberginu mínu í
gegnum árin og svo urðu þau nú ófá
böllin sem við spiluðum saman á í
hljómsveit þinni.
Svo liðu árin og ég bjó mér mitt
eigið heimili en alltaf var samt gott
að koma í Krossanes og spjalla við
þig um heima og geima og rifja upp
gamla tíma og alltaf gátum við hlegið
saman að gömlum góðum sögum.
Mér mun alltaf þykja vænt um það
að hafa náð að syngja inn á diskinn
þinn í fyrrasumar og fengið að spila
inn á þá báða. Nú ætla ég að fara að
læra á gítar og þá get ég sungið og
spilað lög eins og þú gerðir.
Þú varst alltaf svo umhyggjusöm
og ef við Freydís fórum í ferðalög
hringdir þú alltaf til að athuga hvort
ekki væri allt í lagi. Þetta varst svo
mikið þú, mamma mín. Nú er svo
skrítið að fara í Krossanes og sjá þig
ekki sitja í stólnum þínum og prjóna
og spyrja hvernig ég hafi það í dag
eins og þú varst vön.
Elsku mamma, nú líður þér vel á
góðum stað en ég veit að þú verður
samt alltaf hjá okkur. Takk fyrir að
hafa verið eins og þú varst, yndisleg
mamma. Þín verður sárt saknað og
ég mun alltaf elska þig.
Þinn sonur,
Brynjar Kristjánsson.
Elsku Rósa. Það er svo skrítið að
skrifa minningarorð um svona fal-
lega, sterka, hressa og góða konu
eins og þú varst. Þegar ég fór að vera
með Brynjari fyrir um sjö árum og
kynntist ykkur Kristjáni tókuð þið
mér opnum örmum frá fyrsta degi.
Það var svo yndislegt að búa hjá
ykkur fyrst þegar við byrjuðum
saman en svo var alltaf svo gott að
kíkja í heimsókn eftir að við fórum í
litlu íbúðina okkar og spjalla því allt-
af áttirðu einhverjar skemmtilegar
sögur að segja mér hvort sem var af
börnunum þínum þegar þau voru
yngri eða yndislegu dýrunum þínum.
Þú varst svo mikill dýravinur og
mannvinur og varstu mér vinur jafnt
sem tengdamóðir. Alltaf gat ég leitað
til þín ef mér leið illa og eftir gott
spjall við þig leið mér alltaf betur.
Manneskju með jafn stórt hjarta og
þú hafði ég aldrei áður kynnst. Þú
varst mér alltaf svo góð og þakka ég
þér fyrir það og tímann sem við átt-
um saman.
Þótt þú sért horfin okkur frá get-
um við alltaf skoðað allar fallegu
myndirnar af þér og hlustað á fal-
legu röddina þína þegar við spilum
geisladiskana þína og hugsað um all-
ar fallegu minningarnar um þig.
Elsku Rósa takk fyrir að hafa ver-
ið mér alltaf svona yndisleg og á ég
eftir að sakna þín sárt. Ég veit að nú
ertu á góðum stað og vakir yfir okk-
ur ástvinum þínum. Þangað til við
hittumst aftur hvíldu í friði elsku
tengdamamma mín.
Þín tengdadóttir,
Freydís Gunnarsdóttir.
Svanhildur Sumarrós
Leósdóttir
✝ Haukur Hall-grímsson fæddist
á Reyðarfirði 20.
ágúst 1932. Hann lést
á líknardeild Landa-
kotsspítala föstudag-
inn 18 september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Karl Daní-
el Pétursson, f. 4.6.
1909, d. 8.3. 1979, og
Hallbjörg Sigmars-
dóttir, f. 27.7. 1912,
d. 12.1. 2002. Kjörfor-
eldrar Hauks eru
Guðleif Helgadóttir,
f. 27.12. 1909 og Hallgrímur Jóns-
son, f. 21.4. 1898, d. 13.8. 1937.
Sonur þeirra var Jón Hall-
grímsson, f. 1937, d. 1945. Fóst-
urfaðir Hauks var Greipur Kjartan
Kristjánsson, f. 31.3. 1914, d. 4.10.
1988. Stjúpsystkini Hauks eru Hall-
grímur Greipsson, f. 9.5. 1943,
Kristján Helgi Greipsson, f. 17.2.
Ingveldur M. Tryggvadóttir, f.
22.1. 1959, börn þeirra eru: a) Ása
Vilborg, f. 9.12. 1980, maki Finnur
K. Ólafsson, f. 8.12. 1979, dóttir
þeirra Inga Rós, f. 4.8. 2006. b)
Daníel Heiðar, f. 26.6. 1984. 3) Ása
Hauksdóttir, f. 10.10. 1959, maki
Benóný Ægisson, f. 29.8. 1952,
dætur þeirra eru Birta, f. 31.10.
1986 og Sóley Anna, f. 11.3. 1997.
Haukur hóf nám hjá Landsmiðj-
uni í Reykjavík í ketil- og plötu-
smíði 1954 og útskrifaðist úr Iðn-
skólanum í Reykjavik með
sveinspróf hinn 16. júlí 1961 og
starfaði þar til ársloka 1962. Einn-
ig starfaði hann við iðngrein sína í
Svíþjóð á árunum 1968 til 1973.
Hann starfaði hjá Landvirkjun við
hinar ýmsu virkjanir á árunum
1975 til 1978 og vann hann við iðn
sína allan sinn starfsaldur. Hann
var málmsuðukennari hjá Iðn-
tæknistofnun Íslands frá 27.8. 1988
til 31.8. 2002, er hann lét af störf-
um sökum aldurs.
Útför Hauks fer fram frá Laug-
arneskirkju í dag, 2.október, og
hefst athöfnin kl. 14.
1948 og Guðbjörg
Greipsdóttir, f. 11.11.
1949.
Hinn 10. desember
1955 kvæntist Hauk-
ur Pálínu A. Lórenz-
dóttur, f. 14.9. 1928.
Foreldrar hennar
voru Ingolf Lórenz
Halldórsson, f. 23.2.
1904, d. 25.1. 1995 og
Aðalheiður Antons-
dóttir, f. 2.1. 1907, d.
29.8. 1978. Börn
Hauks og Pálínu eru:
1) Aðalheiður G.
Hauksdóttir, f. 7.8. 1955, maki
Ágúst V. Árnason, f. 7.2. 1961. Son-
ur Aðalheiðar og Jóns Ólafssonar
er Haukur Ingi, f. 17.12. 1975,
maki Hafdís Þorleifsdóttir, f. 24.7.
1964. Sonur Hauks Inga og Önnu
Þórunnar Sigurðardóttur er Aron
Freyr, f. 20.9. 1995. 2) Hallgrímur
L. Hauksson, f. 15.3. 1957, maki
Elsku pabbi minn, nú er baráttu
þinni lokið við þann illvíga sjúkdóm
sem þú greindist með í vor. Stríðið
var ekki langt en erfitt fyrir þig að
kyngja. En það má ekki gleyma því
að við fengum rúm 19 góð ár eftir
að þú greindist fyrst með krabba-
mein og það á raddböndum sem
hlýtur að vera hverjum manni erfitt
að takast á við, og tókst því með
miklu æðruleysi og byrjaðir bara
strax að reyna að tala og það eru
ekki allir svo heppnir.
Ég fylgdi þér í gegnum það ferli
og ef þú ætlaðir þér eitthvað þá
fórstu oft áfram meira af vilja en
mætti fyrst á eftir . Eftir að þú
fórst að fara á fætur hringdir þú í
mig mörgum sinnum á dag og slóst
alltaf í símtólið og þá vissi ég hver
það var. Þú varst keppnismaður
mikil og eins og læknirinn sagði:
Þetta geta ekki nema gamlir box-
arar.
Ég vil minnast þín sem góðs föð-
ur og hvað þú varst alltaf góður við
hana mömmu, hún hefur spjarað sig
svo vel en þú hafðir alltaf áhyggjur.
Og að sjá ykkur þegar hún kom í
heimsókn til þín, þá voruð þið eins
og nýtrúlofuð og mamma sagði allt-
af láttu þér nú batna, gamli minn,
ég sakna svo tuðsins í þér og þá
brostir þú út undir eyru.
Þú og mamma voruð samrýmd
hjón og ferðuðust mikið til Spánar
jafnvel tvisvar á ári og komuð end-
urnýjuð til baka. Ég var svo hepp-
inn að eiga ykkur sem foreldra þeg-
ar ég fékk þá flugu að fara að sigla,
einstæð móðir, og fór að sigla á
Norrænu, það héldu allir að ég væri
nú orðin galin að fara burt frá syni
mínum, Hauk Inga, en það varð
ekki aftur snúið.
Hann var í góðum höndum hjá
ykkur. Það má segja að þú hafir
gegnt tveimur hlutverkum fyrir
hann, þú varst honum sem faðir og
afi og hafið þið alltaf verið mjög
nánir og er söknuður hans mikill.
Hann var ekki gamall þegar hann
fór sína fyrstu utanlandsferð með
þér þar sem þið fóruð með gamla
Volvo og fóruð af í Skotlandi og
keyrðuð um í tvær vikur útbúnir
tjaldi og veiðigræjum og var þetta
hið mesta ævintýri og hafið þið
hlegið mikið að þessu.
Eitt árið komuð þið til Færeyja
þar sem ég var og voruð þar í
nokkra daga og skoðuðuð ykkur um
og var það skemmtilegur tími hjá
okkur en svo skrítið sem það virðist
var aldrei neitt kynslóðabil á milli
ykkar Hauks Inga, þið töluðuð sama
tungumál. Svo var það heimleiðin,
vélin lendir í loftgati og hrapar nið-
ur um fleiri hundruð metra og sáuð
þið bara sjóinn og hélduð að þetta
væri ykkar síðasta en svo fór nú
ekki. Þrátt fyrir þetta atvik hættuð
þið ekki að ferðast.
Síðar fór hann margar ferðir til
Spánar og svo allar veiði-, eggja- og
berjatínsluferðirnar á vorin og
haustin sem hafa verið ómetanlegar.
Skrítið hvernig hlutirnir gerast. Ég
var mikið hjá ömmu og afa og
Haukur Ingi mikið hjá ykkur og svo
kemur Aron Freyr og fer með afa í
veiðiferðir. Eplið fellur ekki langt
frá eikinni.
Þú varst mjög handlaginn maður
og eru ófáir hlutirnir sem þú hefur
smíðað og sýnir það glöggt hvað þú
varst vandvirkur. Þú varst alltaf
boðinn og búinn að hjálpa öðrum.
Þú varst semsagt með hlutina á
hreinu. Ég kveð þig með söknuði.
Guð geymi þig.
Þín dóttir,
Aðalheiður Guðrún.
Ég kynntist Hauki Hallgrímssyni
snemma á níunda áratugnum þegar
ég og Ása dóttir hans hófum sam-
búð og okkur Hauki varð strax vel
til vina. Haukur var afar handlaginn
og kunni vel til verka og var bón-
góður þegar fjölskyldumeðlimir
þurftu á góðum ráðum eða hjálp að
halda. Hann hafði líka gaman af að
grúska í vélum og ég treysti engum
betur til að vera ráðgjafi minn þeg-
ar ég þurfti að kaupa mér notaðan
bíl.
Haukur var afar félagslyndur
maður og mikill spjallari, alltaf
áhugasamur um hvað væri á seyði
hjá fjölskyldunni og hvað við værum
að fást við. Það varð honum því mik-
ið áfall þegar hann vegna sjúkdóms
missti röddina. En honum tókst þó
að yfirvinna þann missi, því hann
lærði að tala á nýjan leik, svo vel að
hann gat kennt öðrum sem líkt var
komið fyrir og miðlað þeim af
reynslu sinni. Svo gat hann líka allt-
af skemmt dóttur okkar, Sóleyju
Önnu, þegar hún var smábarn með
sinni skrítnu rödd. Það er alltaf sárt
að sjá starfsama og lífsglaða menn
beygða af sjúkdómum.
Síðust æviár Hauks voru honum
mjög erfið en nú hefur hann fengið
hvíldina. Ég hef sjaldan kynnst
samrýndari hjónum en Hauki og
Pálínu tengdaforeldrum mínum og
ég sendi Pálínu hugheilar samúðar-
kveðjur því missir hennar er mikill.
Benóný Ægisson.
Elsku afi.
Nú kallið er komið og þú hefur
kvatt þennan heim. Það er söknuður
í huga mér en líka léttir því ég veit
að þú hefur það miklu betra núna.
Þegar ég kvaddi þig í sumar vonaði
ég innilega að það yrði ekki síðasta
kveðjustundin okkar en mig grunaði
samt að þú ættir ekki langt eftir.
Þegar maður býr í öðru landi þá
reynir maður sitt besta að búa sig
undir svona tíðindi svo þegar sú
stund rennur upp reynist hún ávallt
þung í hjarta.
Þó heimsóknirnar hafi ekki verið
margar eftir að ég flutti út þá varst
þú ávallt hress og kátur þegar við
kíktum í heimsókn á Kleppsveginn.
Og í sumar skipti engu máli þó þú
værir veikur, þú tókst á móti okkur
með bros á vör.
Ég gleðst yfir því að Inga Rós
fékk tækifæri til að kynnast þér.
Henni fannst þú stórmerkilegur kall
og þó að heimsóknirnar væru fáar
þá var hún fljót að átta sig á að
langafi átti alltaf smákökur handa
henni. Þú varst svo hrifinn af henni
og ekki skemmdi það að hún var
rauðhærð eins og þú á yngri árum.
Ég á margar góðar minningar um
þig elsku afi sem ég mun ávallt
varðveita í hjarta mínu.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guð geymi þig og varðveiti, elsku
afi minn.
Ása Vilborg.
Þar sem ég er hérna í Frakklandi
að taka sveifluna, eins og þú kallaðir
það, þá á ég svo erfitt með að
ímynda mér að næst þegar ég kem
heim þá verður þú ekki lengur þar.
Eggjatínslurnar og veiðiferðirnar
verða ekki fleiri en allar þær minn-
ingar sem ég á með þér munu aldrei
gleymast. Ein af mín fyrstu minn-
ingum er þegar þú dreifst okkur
krakkana upp að Heklu sem var að
gjósa, að þínu mati máttum við sko
ekki missa af þessu. Ekki náðum við
þó alla leið og ég er ekki viss hvort
við sáum mikið af gosinu en fyrir
barnssálina var þetta alveg svaka-
legt.
Þetta var nú bara fyrsta ferðin af
mörgum. Alltaf ég í aftursætinu, þú
við stýrið og amma prjónandi við
hliðina. Sumarið byrjaði ekki án
þess að fara allavega í 2 eggja-
tínslur með þér. Þarna löbbuðum
við tímunum saman í víðáttunni og
ég var alltaf hálfhrædd um að týn-
ast og því hafði ég auga með bílnum
þar sem amma beið með ástarpung-
ana. Þú fannst alltaf fleiri egg en ég,
mér til hálfgerðar gremju þó ég léti
það ekki í ljós. Mér er alltaf minn-
isstætt þegar goggað var í þig þann-
ig að þú fékkst gat á hausinn og
þegar eitt eggið brotnaði, þú vildir
þú ekki að það færi til spillis og
saugst bara innan úr því. Þá fannst
mér þú nú meira en lítið skrítinn!
Síðustu þrjú ár hef ég ekki komist í
eggjatínsluna og fæ þessi rosalegu
fráhvarfseinkenni og hugsa og
dreymi bara um þig og eggin.
Jafnvel þó að þú hafir verið orð-
inn svo ofboðslega veikur undir lok-
in skein húmorinn og þrjóskan í
gegn. Einn daginn þegar ég kom að
heimsækja þig á spítalann og við
fórum að hreyta bröndurum í hvert
annað þá varð einni hjúkkunni að
orði að ég væri sko greinilega skyld
þér. Það gladdi mig mikið þar sem
ekki er leiðum að líkjast.
Birta Benónýsdóttir.
Jæja gamli, þá er þessi hluti bú-
inn. Þetta var nú ekki planið hjá
okkur. Við vorum svo sem búnir að
fara yfir þetta hjá okkur því þegar
við vorum að stúdera lífið, það er að
segja við, þá sagðir þú alltaf við mig
að þegar þú færir þá væri þetta búið
og ekkert við því að gera. Því hef ég
alltaf trúað en svo þegar við erum
komnir þangað, þú farinn og ég
hérna megin, þá er þetta allt svo
óraunverulegt og allt í lausu lofti, ég
er hér og þú ert þar, og þannig
verður það þar til við hittumst næst
og þá getum við aftur farið að veiða
og ferðast eins og við gerðum. Jafn-
vel farið að smíða eitthvað járnadót
eins og við vorum að gera nánast
allar helgar, þú að bjarga hinum og
þessum, alltaf að sjóða og brenna
stál.
Ég hefði átt að vera með stimp-
ilkort á Iðntæknistofnun, alltaf að
Haukur Hallgrímsson
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista