Saga - 1957, Síða 20

234
Annars gerðist lítið næstu árin til þess að
þoka sjálfu fánamálinu áfram, og frumvarp til
laga um íslenzkan fána, sem fram var borið á
alþingi 1911, dagaði uppi. Hins vegar er það
ljóst af framansögðu, að mikill áhugi hafði
skapazt fyrir íslenzkum fána, og það hinum
bláhvíta, ekki sízt meðal unga fólksins, og því
ekki nema eðlilegt, að tápmiklir æskumenn héldu
þessu tákni sjálfstæðisbaráttunnar á lofti.
II.
Nú skal þá nánar skýrt frá því, sem skeði á
Keykjavíkurhöfn hinn áðurnefnda dag, 12. júní
1913. Þennan morgun var mikil bátaferð um
höfnina, því að tvö póstskip, Botnia og Skálholt,
voru að búa sig til brottferðar, en von var á
því þriðja. Veður var hið fegursta, sólskin og
logn. Um níuleytið um morguninn réri Einar
Pétursson á litlum kappróðrarbáti, einsmanns-
fari, út að skipunum og hélt sig sérstaklega í
nánd við Skálholt. Hann hafði hinn bláhvíta
fána í afturstafni bátsins. Skammt þaðan lá
Islands Falk. Þaðan mun hafa sézt til ferða
Einars, en hann vissi ekki fyrri til en bátur frá
varðskipinu kom á eftir honum, og þegar báts-
menn komu svo nærri, að vel hevrðist á milli,
kölluðu þeir til hans og sögðu honum að stöðva
bát sinn. Það gerði hann, og báðu þeir hann þá
að róa til varðskipsins, því að yfirmaður þess
hefði falið þeim að færa sér hann. Einar fór
svo í fylgd með skipsbátnum til varðskipsins og
var leiddur fyrir foringja þess, en hann sagði
honum, að hann skyldu sinnar vegna yrði að
skora á hann að afhenda sér fánann á bátnum