Saga - 1957, Qupperneq 35

249
Ummælin í öðrum dönskum blöðum eru mjög
á sömu lund, þ. e., að varðskipsforinginn hafi
haft lögmæta heimild til fánatökunnar, og að
það hafi verið embættisskylda hans að fram-
kvæma hana. Undir það tekur líka forstjóri
flotamálaráðuneytisins, en bætir við, að hann
byggi þá skoðun á þeirri forsendu, að blaðaum-
mæiin frá Islandi séu rétt, því að opinber skýrsla
sé ókomin.
Islendingar litu öðru vísi á málið, eins og
áður er getið. Þeir töldu, að varðskipsforinginn
hefði framið skýlausa lögleysu. Isafold segist
hafa átt tal við marga lögfræðinga og meðal
þeirra einhverja beztu lögfræðinga landsins og
séu þeir allir á einu máli um þetta. Lárus H.
Bj arnason lagði aðaláherzluna á, að skv. íslenzk-
um lögum sé ekki öðrum skipum á Islandi skylt
að hafa uppi danskt flagg en skipum þar skrá-
settum, en að kappróðrarbátar séu ekki skrá-
settir, enda ekki skrásetningarskyldir. Dönsku
ákvæðin, sem til er vitnað, þ. á m. herflota-
reglugerðin 8. jan. 1752, hafi hvorki verið lög-
leidd né birt á íslandi og nægði það út af fyrir
sig til þess, að þeim yrði ekki beitt. Auk þess
hefði varðskipsforinginn ekki haft lögregluvald
í Reykjavíkurhöfn.
Einar Arnórsson tekur málið fyrir í mjög
ýtarlegri og skipulegri grein í Andvara, eins og
áður segir, en því miður er ekki hægt að rekja
efni hennar rúmsins vegna, og verður því að
takmarka þessa frásögn við niðurstöður höf-
undar og vísa að öðru leyti til greinarinnar
sjálfrar. Til þess að athuga, hvort varðskips-
foringinn hafi farið að lögum eða ekki, telur
höfundurinn, að athuga þurfi tvær spurningar.