Saga - 1957, Blaðsíða 36

250
Hin fyrri er sú, hvaða reglur gildi um notkun
flagga á hérlandsskipum eða hér á landi, og í
öðru lagi, hvort varðskipið hafi haft löglegt
vald til þess að hefta för skips í íslenzkri land-
helgi eða inni á höfnum og taka af því flagg.
Höfundurinn gerir grein fyrir því, hvaða regl-
ur gildi um íslenzk kaupför og önnur skip, sem
skrásetningarskyld eru, þ. e., sem eru stærri en,
12 smálestir, og kemst að þeirri niðurstöðu, að
samkvæmt þágildandi lögum og reglum hafi
slíkum skipum yfirleitt verið óheimilt að hafa,
uppi annan fána en hinn danska kaupfána.21)
öðru máli gegnir um skip og fleytur, sem
ekki nema 12 smálestum. Þau fá ekki mælinga-
skírteini og eru ekki tekin á neina skipaskrá.
Þau hafa því heldur ekki neitt þjóðernisskír-
teini. Spurningin er þá, hvort þessi smáskip og
fleytur skuli hafa nokkurt ákveðið flagg sem
þjóðernismerki. Það er skemmst frá að segja,
að höfundur kemst að þeirri niðurstöðu, að skv.
íslenzkum lögum hvíli engin flaggskylda á þess-
um smáfleytum og því hljóti þeim að vera rétt
að hafa í afturstafni hvert það merki, sem vill,
að undanteknum hinum klofna fána Dana og
annarra ríkja flöggum. Af þessu dregur höf-
undur þá ályktun, að atferli varðskipsins gagn-
vart snekkjumanni og flaggi hans hafi eigi ver-
ið löglegt. Er þá komið að seinna atriðinu, hvort
varðskipið hafi haft löglegt vald til þess að hefta
för skips í landhelgi eða í höfnum inni. Einar
Arnórsson byrjar á að benda rökrétt á það, að
21) Tilsk. 11. júlí 1748, 1. gr., sbr. tilsk. um skrásetn.
skipa 2B. júní 1869, 2. gr., og lög um skrán. skipa 13.
des. 1895, 2. gr.