Saga - 1957, Síða 77

291
fólki um Suður- og Vesturlandið“ (Grímsstaðaann-
áll).
Ár 1699: „Var þá mjög hart í ári, aflaskortur við
sjó, málnyta fá og mjög mögur. Deyði margt umferða-
fólk“ (Mælifellsannáll). „Þvílík frostgrimmd hygg ég
ekki komið hafi síðan þann vetur, er Lurkur var kall-
aður, þá var datum 1602, dó þá 800 í Skagafirði, en á
öllu íslandi 9000 manna á þremur eftirfylgjandi árum“.
„Á þessum vetri kól margan til örkumla, og varð úti
margt af farandi fólki og öðru um allt land, sem óhægt
er upp að reikna“ (Fitjaannáll). „Sultur og matskortur
mjög víða, ei sizt kringum Jökul og við sjóarsíðu"
(Hestsannáll). „— margt fólk dó úr hungri, og margir
uppflotnuðu, svo margar jarðir eyddust og í eyði lögð-
ust, helzt á Norðurlandinu. Á Hellrum fyrir Jökli, var
sagt, að 100 manns af búðarfólki hefði af harðrétti dá-
ið og hefði verið flest aðkomandi utansveitarfólk. Úr
Norðurlandi sagt, að á þessum vetri hefði þar eyðzt al-
deilis 3 sveitir: Ólafsfjörður, Siglufjörður og Héðins-
fjörður, að fé og fólki“ (Eyrarannáll). „Komu eftir
jólin svo sterk frost, að víða kól útiverumenn flesta, og
margt manna varð úti af farandi fólki og öðrum um
landið, sem óhægt var upp að telja“ (Grímsstaðaannáll).
Ár 1700: „Þá urðu menn víða bráðkvaddir" (Mæli-
fellsannáll). „Stórt hallæri um allt land, þó helzt fyrir
norðan, svo margt fólk dó af hungri. Fundust hræ
þeirra bæja á milli í seljum og úthreysum, þá upp
leysti. Þó dó sérdeilis fyrir sunnan og vestan það um-
ferðafólk, sem var flosnað upp í öðrum landsfjórðung-
um, og fátækt búðarfólk“ (Fitjaannáll). „Dó víða yfir-
ferðarfólk af vesöld og volæði“ (Hestsannáll). „Vetur
mjög rosasamur með bágum sjógæftum, en mestu harð-
indi til bjargræðis, svo margt fólk dó niður, sem fé eður
hross í haga, af hungri og hor um ísland. Á þessum
undanförnum tveimur árum fyrirfarandi hef ég séð
skrifað, að dáið hafi í Trékyllisvík meira en 120 mann-
eskjur“ (Grímsstaðaannáll). Á þessum vetri urðu óvenju
margir skiptapar, svo að þeir, er hæst telja, segja, að
400 manneskjur hafi það ár drukknað" (Þ. Thoroddsen:
Árferði á íslandi).
Ár 1701: „Þá dó margt fólk úr megurð, bæði í Húna-
vatns-, Hegraness- og Vöðlusýslum" (Mælifellsannáll).