Skólablaðið - 01.04.1944, Blaðsíða 12

í áköfum heilabrotum. En hvernig sem hann
skerpti hlustirnar, gat hann ekkert greint
af formúlunni nema „plús 2 Ha 0“. „Ja-há,
plús 2 Ha 0! Auðvitað!“ Jón krotaði stafina
á borðið hjá sér og beið eftir framhaldi. Palli
hækkaði róminn. En eyru „Heimdallar“
höfðu nú greint óleyfilegt hvísl í miðröðinni,
og greip hann nú til refsiaðgerða: „Jón!
flytjið borðið yðar undir eins hingað upp að
púlti til mín.“ Jón tetrið sá þann kostinn
vænstan að hlýða rödd hrópandans og dratt-
aðist með borðið á tiltekinn stað. Þar sat
hann nú og lagði heilann árangurslaust í
bleyti. Ha 0! Ha 0! Hann krotaði aftur og
aftur ofan í stafina í örvæntingu sinni, og
þeir greyptust stöðugt fastar í ljósa borð-
plötuna. En þar sem Jón hafði ekki nokkra
hugmynd um, hver þau göfugu efni voru,
er áttu að sameinast H-inu og O-inu, gafst
hann að lokum upp við spurninguna og hélt
nú áfram að leysa úr hinum með áðurgreindri
aðferð. Áður en varði, var prófinu lokið, og
Jón gekk léttur í spori út í sólskinið.
Tíminn leið. Jón varð stúdent við sæmi-
legan orðstír og hafnaði í guðfræðideildinni,
er hann áleit hæfilegan vettvang fyrir and-
lega atgervi sína. — En borðið, er áletrað var
með Ha 0, hélt áfram að gera sitt gagn uppi
í menntaskóla. Stafirnir sáust enn greinilega
eins og nokkurs konar minnismerki um and-
ans manninn Jón Jónsson, stud. theol. Á
borðið bættust smátt og smátt fleiri tákn-
rænir stafir, teikningar og jafnvel spakmæli,
er ábúendur þess höfðu krotað þar sér til
gagns eða dægrastyttingar. Loks hafði ein-
hver gerzt svo hugvitssamur að umlykja
H2 0 með blárauðu hjarta.
Nú segir frá því, að á þeim tíma var í
6. bekk maður, að nafni Ólafur. Að því, er
bezt varð séð, var hann eins og fólk er flest,
en í rauninni þjáðist hann af alræmdri sálar-
veiki. Hann var sem sé ástfanginn. Sú út-
valda hét Helga og var bekkjarsystir hans.
Hennar vegna átti Óli marga andvökunótt
og orti til hennar brennandi ástarljóð með
þunglyndislegum blæ, er stóðu að vísu langt
að baki ástaljóðum Jóhannesar Kr„ en Óli
þurfti að láta tilfinningarnar fá útrás. Til
allrar hamingju lenti allur þessi skáldskap-
ur sundurrifinn í bréfakröfunni og kom
aldrei fyrir auglit „stjörnunnar“. Það, sem
kvaldi Óla vesalinginn mest, var, að hún lét
alltaf sem hann væri loftið tómt og leit varla
við honum. Þó að allar hinar stelpurnar í
bekknum veltust um af hlátri yfir beztu
bröndurunum hans og mændu á hann ást-
leitnum augum á dansæfingunum, lét hún
það ekki frekar á sig fá en mýfluga væri að
þurrka sér um lappirnar í 100 mílna fjar-
lægð. — „Já, þetta kvenfólk er óútreiknan-
legra en algebrudæmi," hugsaði Óli eflaust
í hundraðasta skiptið og stundi þungan. „Bezt
að steinhætta að hugsa um það.“ Það var hon-
um líka hollast, a. m. k. í bili, því að nú var
hann tekinn upp í nokkrum rangsnúnum og
torskiljanlegum vísum í Sæmundar-Eddu,
sem hann að vísu skildi harla lítið í sjálfur.
— Á leiðinni í sætið gekk hann fram hjá
borði Helgu og hægði á sér í von um, að
hún myndi nú ef til vill líta á hann á sér-
stakan hátt. En hún mændi niður á borðið
sitt, stelpuskrattinn, og tók ekki einu sinni
eftir honum. En í sama bili varð Óla litið á
borðið hennar, og sá hann þá, að þar voru
letraðir tveir stafir: H og 0, og utan um
þá var teiknað fagurrautt hjarta! óli tók
andlegt hástökk upp í sjöunda himin. Gat
það verið? Hann hlammaði sér niður í sætið
og var ekki til viðtals það, sem eftir var
tímans fyrir tómum fögnuði. Helga var þá
á sömu bylgjulengd! Hún hafði skrifað staf-
ina þeirra á borðið sitt og umlukt þá merki
ástarinnar. — En á fremsta borði út við
gluggann sat Helga og braut heilann um
áðurnefnt listaverk. Hver dirfðist að tengja
stafina þeirra Óla saman á þennan hátt?
Skárri var það nú frekjan! En samt gat
Helga ekki að því gert, að henni var þetta
alls ekki á móti skapi. Henni leizt í rauninni
vel á Óla, bezt af öllum í bekknum og jafn-
vel í skólanum. En fyrr léti hún hengja sig
á hæsta gálga en hún viðurkenndi það fyrir
nokkurri sálu, að hún væri skotin í honum
Óla, þessum, þessum montrassi! Helga reif
blað úr frönskuglósunum sínum, vætti það í
gluggavatni og reyndi af mætti að má út staf-
10
Skólablaðið