Skólablaðið - 01.04.1944, Blaðsíða 13

ina og hjartað. „Hvaða hreingerningastarf-
semi er nú þetta?“spurði sessunauturinn. „O,
mind your own business!“ sagði Helga, og
þar með var málið útrætt. — En Óli hélt
heimleiðis, fastákveðinn í því að bjóða Helgu
í ’bíó þá um kvöldið, það gerði hann líka, og
Helga fór þrátt fyrir hengingaráformið.
Nokkrum árum síðar sat sr. Jón Jónsson
við gluggann á prestsetri sínu og beið eftir
því, að andinn kæmi yfir hann, svo að hægt
væri að semja sunnudagsprédikunina. En
andinn var á öðrum slóðum, og presturinn
starði tómlátlega út á auðan þjóðveginn. En
allt í einu lifnaði yfir honum. Þarna kom
bíllinn læknisins þjótandi. „Alveg kemur
hann eins og engill af himnum,“ hugsaði sr.
Jón. Læknirinn var sem sé enginn annar en
skólabróðir hans og andleg stoð í öllum próf-
um, — Palli dúx. Bíllinn renndi í hlaðið, og
út úr honum kom læknirinn og tvennt annað,
— Ólafur, frændi hans, og ung stúlka með
stúdentshúfu. — „Jæja, gamli vinur!“ kall-
aði læknirinn í dyrunum. „Hérna kem ég með
dálítið handa þér! Þessi skötuhjú hafa feng-
ið það innfall að láta pússa sig saman í kyrr-
þei hjá pokapresti, og ég fór auðvitað með
þau. beint til þín!“ Jóni datt ekki í hug að
fyrtast. „Gaman og óvænt æra,“ sagði hann
hlæjandi og heilsaði „skötuhjúunum“. —
Nokkru síðar var giftingin afstaðin, og
brúðhjónin sátu að kvöldverði hjá prests-
madddömunni ásamt þeim sr. Jóni og Páli
lækni. Samræður voru fjörugar, og tóku þau
öll að rifja upp gamlar endurminningar úr
menntaskólanum. „Já, krakkar, margt var
nú brallað," sagði Páll að aflokinni einni
beztu sögunni. „Engan hefi ég þekkt jafn-
útsmoginn svindlara og þig, Jón.“ „0-jæja,“
sagði Jón. „Samt man ég nú eftir einu orkan
gati í efnafræðiprófi einu sinni, manstu eftir
því?“ „Já, lagsmaður, hvort ég man. Þá
varstu nú hætt kominn!“ „Já, ég man ennþá
eftir því, hvað ég var hræddur um, að kenn-
arinn ræki augun í þetta litla af formúlunni,
sem ég krassaði á borðið hjá mér.“ „Já,
borðin í menntaskólanum hafa ýmislegan
fróðleik að geyma,“ sagði Ólafur brúðgumi
og leit kankvíslega á Helgu. „Nú skuluð þið
bara heyra.“ Síðan sagði hann þeim söguna
af listaverkinu á borði Helgu forðum daga.
Að sögunni lokinni skellti Páll upp úr og
hló hátt og lengi. „Mér finnst þetta nú svo
rómantísk saga, að mér dettur ekki í hug
að hlæja að henni,“ sagði presturinn. „Þú
myndir nú samt hlæja í mínum sporum,"
sagði Páll. „Það var nefnilega ég, sem teikn-
aði hjartað utan um stafina veturinn eftir
þetta próf! Ég var í þá daga bálskotinn í
stelpu, sem hét Halla Ólafsdóttir.“ —
Sigríður Ingimarsdóttir.
6. A.
Skólablaðið
u