Morgunblaðið - 13.11.2009, Side 41

lifðu tónlist, og skipulögðu og sóttu
tónleika og aðra listviðburði af
áfergju sem einkennir fólk sem
hefur fundið sína réttu hillu í lífinu.
Þeirra sameiginlega ferðalag var
afar ríkulegt, um víðar víddir
menningarheima, jafnt frá sam-
tímalist aftur í sígild verk aldagam-
alla meistara. Aldrei var máttar-
stólpinn Þorkell styrkari en í
síðustu veikindum Helgu. Flesta
tíma dags og jafnvel nætur var
hann til staðar henni til halds og
trausts. Vafalaust var leikandi sam-
spil þeirra hjóna undirstaða þess
að Helga naut síns lífshlaups svo
ríkulega.
Nú þegar leiðir skilur lifa minn-
ingar um bjarta, gefandi og lífs-
glaða konu, brautryðjanda á sviði
klassísks tónlistarflutnings á Ís-
landi, en fyrst og fremst um ein-
staka gæðakonu.
Vertu sæl Helga mín.
Ingi Agnarsson,
Laura May-Collado.
Minningar um Sumartónleika í
Skálholtskirkju leita fram og ég
hugsa til þess þegar Helga hringdi
og sagði: „Silla mín, mig langar að
ráða þig.“ Það var erfitt að segja
nei við Helgu og í fimm sumur kom
ég að praktískum málum fyrir
sumartónlistarhátíðina. Traust og
reynsla sem ég þakka af heilum
hug. Í mörg horn var að líta en ein-
hvern veginn tókst alltaf að koma
öllu heim og saman. Tónleikaskráin
samin við lóusöng og hnegg hrossa-
gauks í litla símaherberginu í sum-
arbúðunum þar sem samfélag tón-
listarmanna, „staðartónskálda“ og
fjölskyldna þeirra blómstraði í
fimm vikur í júlí- og ágústmánuði.
Eins og stór fjölskylda sagði Helga
alltaf. Erlendu tónlistarmennirnir
sem þátt tóku í tónlistarhátíðinni
höfðu aldrei kynnst öðru eins.
Þorkell gáir til veðurs sem má
ekki vera of gott því þá kýs fólk
frekar að vera heima en það var
alltaf nóg af áheyrendum sem
komu til að upplifa einstakan
hljómburð Skálholtskirkju. Dyggur
hópur sem kom ár eftir ár og nýir
bættust í hópinn. Helga kemur inn
í eldhúsið þar sem Elín Edda
töfrar fram krásir fyrir laugar-
dagsveisluna og agúrkuspjótin eru
á sínum stað. Helga hlær sínum
blíða hlátri og segir að fjórir bætist
við í veisluna um kvöldið og hvort
það sé ekki í lagi. Reynir stendur
við eldavélina og útbýr dásamlega
béarnaise-sósu sem hafa á með lax-
inum og þýðir söngtexta í hug-
anum. Margir lögðust á eitt. Þann-
ig var það alltaf. Á kvöldin var oft
setið í eldhúsinu í búðunum þaðan
sem útsýni er yfir túnin grænu og
kirkjuna. Regnboginn stundum
eins og geislabaugur yfir öllu. Þeg-
ar líða tók á sumarið og sólin lækk-
aði á lofti lifnuðu gluggarnir henn-
ar Gerðar við eins og kviknað hefði
í.
Eldhugurinn Helga! Ég þakka
þér samfylgdina. Guð blessi Þorkel.
Sigurlaug Lövdahl (Silla).
Elsku Helga, það er erfitt að
skilja að þú skulir vera farin. Þrátt
fyrir mikil veikindi barðist þú
áfram þína síðustu daga og því erf-
itt að heyra að þú hafir kvatt þenn-
an heim. Ég veit að þú ert á betri
stað og vakir yfir okkur hinum sem
minnumst þín.
Ég á margar kærar minningar
um þig. Sérstaklega þykir mér
vænt um þær stundir sem við
systkinin áttum hjá þér og Þorkeli
á Strönd þegar við fengum að gista
á Þorláksmessunóttum. Þú hafðir
stórt hjarta og mikinn kærleik og
ég er þakklát fyrir að við fengum
að vera hluti af þínu lífi.
Þín verður sárt saknað og þú
munt lifa áfram í minningum okk-
ar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Hildur Einarsdóttir.
Minningar 41
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 2009
Laugardaginn 24.
október kvaddi
tengdamóðir mín
þetta jarðneska líf.
Það gerðist fljótt og hljótt eins og
henni var líkt. Hún var ekki vön að
láta hafa mikið fyrir sér.
Auður bjó lengst af í Kópavogi,
seinni árin í Gullsmáranum. Þar tók
hún jafnan mikinn þátt í fé-
lagsstarfi aldraðra, naut sín við
spilamennsku og söng. Til ársins
2002 bjó hún við umhyggju síns
góða eiginmanns, Guðmundar
Bjarna Guðmundssonar, en eftir
Auður Vordís
Jónsdóttir
✝ Auður VordísJónsdóttir fæddist
á Akureyri 3. mars
1933. Hún lést á
Hrafnistu í Reykjavík
laugardaginn 24.
október síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Digra-
neskirkju í Kópavogs-
dal 2. nóvember.
fráfall hans breyttust
aðstæður. Einstök
umhyggja og hjálp-
semi sambýlinga í
Gullsmáranum gerði
henni þó unnt að búa
þar áfram og fyrir það
ber að þakka. Á vor-
mánuðum 2006 kom
svo að því að Auður
flytti á Hrafnistu við
Brúnaveg. Þar leið
henni vel, naut um-
hyggju og góðs atlæt-
is. Endalaust jafnað-
argeð og gott skap
einkenndi Auði og alltaf var gott að
njóta nærveru hennar, hvort heldur
var í Gullsmáranum eða síðar á
Hrafnistu.
Ég kveð tengdamóður mína með
djúpri virðingu og þakklæti.
Guðjón Ármann.
Elsku amma.
Það er nú komið að kveðjustund
og það er skrítið að hugsa til þess
að þú sért dáin og að við komum
ekki til með að sjást aftur. Við mun-
um hvað þið afi Bjarni voruð alltaf
ljúf að taka á móti okkur í heimsókn
frá Noregi. Þú bjóst til besta hrís-
grjónagraut í heimi á laugardögum
og við skemmtum okkur með spil í
stofunni. Þú kenndir okkur bæði ól-
sen-ólsen og að leggja kapal og
sjálf varst þú ein af þeim bestu í
bingóinu í Gullsmáranum. Við mun-
um þegar við fengum að sitja hjá
þér og kalla bingó, eða að heilsa
upp á allt vinafólkið í blokkinni.
Kapphlaupið í lyfturnar á morgn-
ana til að sækja Morgunblaðið er
eftirminnilegt og þú sast alltaf og
beiðst eftir okkur við opnar dyrnar.
En það sem situr best í minni, er
hvað þú varst alltaf ljúf og bros-
andi.
Okkur fannst sérstaklega gaman
þegar þið afi komuð í heimsókn til
okkar í Noregi. Við skoðuðum
margt skemmtilegt og fórum víða,
en okkur grunar að þér hafi örugg-
lega orðið kalt þegar við skoðuðum
skipið hans Roalds Amundsen í
Fram-safninu í Ósló, vegna kulda
sem þar er. En þú myndir samt
aldrei kvarta eða vera neitt annað
en yndislega góð manneskja.
Takk amma, fyrir að hafa fengið
að kynnast þér og eiga þig sem
ömmu. Við munum alltaf sakna þín,
og þökkum fyrir þær skemmtilegu
stundir sem við áttum saman.
Ásta Sól og Óskar, Noregi.
Nú er amma mín farin og hefur
fengið hvíldina.
Það er skrítið til þess að hugsa,
amma hefur alltaf verið svo stór
hluti af lífi mínu. Ófá skiptin naut
ég umhyggju hennar í Gullsmáran-
um og oft tókum við nöfnurnar í
spil. Amma var mikil keppnismann-
eskja og var ekkert á því að lúffa
fyrir mér í spilamennskunni, enda
kenndi hún mér að maður þarf líka
að læra að tapa. Síðustu árin bjó
amma á Hrafnistu í Reykjavík. Í
heimsóknum mínum þangað vildi
amma alltaf heyra „allar fréttir úr
bænum“ eins og hún kallaði það,
hún vildi fylgjast með sínu fólki.
Amma lést á Hrafnistu síðla dags
24. október.
Um kvöldið stóðum við mamma
fyrir utan heimili okkar og litum til
himins. Veðrið var kyrrt, norður-
ljósin loguðu svo falleg og skær,
það stóð greinilega eitthvað mikið
til á himnum. Amma var á leiðinni.
Saknaðarkveðjur, þín
Auður.
Í fáeinum orðum langar mig að
minnast mágs míns, Hauks Jó-
hannssonar, sem lést hinn 6. nóv-
ember síðastliðinn langt fyrir aldur
fram. Hetjulegri baráttu hans við ill-
vígan sjúkdóm er lokið. Margt kem-
ur upp í hugann þegar litið er til
baka. Ég kynntist Hauki fyrst, er ég
sem ung stúlka giftist bróður hans
og kom inn í fjölskylduna. Þau kynni
hófust ekki með neinum látum því
Haukur var þá og fram á síðasta dag
sérstaklega hógvær og dagsfar-
sprúður maður og aldrei man ég til
þess að hann hafi hækkað róminn
við nokkurn mann. En þrátt fyrir
hægðina var þó húmorinn aldrei
langt undan. Hann var einn af þeim
sem eiga mjög auðvelt með að sjá
skoplegu hliðarnar á mönnum og
málefnum og meira að segja eftir að
hann var orðinn svo veikur að hann
átti orðið erfitt með mál, laumaði
hann út úr sér hnyttnum athuga-
semdum við okkur fjölskylduna og
þá sem hann önnuðust.
Haukur kvæntist ekki og eignað-
ist ekki afkomendur. Þrátt fyrir það
var hann mikil barnagæla og var
gaman að fylgjast með því hvernig
öll börn hændust að honum þrátt
fyrir að hann gerði lítið til þess sjálf-
ur að hæna þau að sér. Þess þurfti
hann ekki. Það var eins og þau
skynjuðu strax hvern mann hann
hafði að geyma og þau voru sjaldn-
ast búin að vera lengi nálægt honum
þegar maður sá þau skríða upp í
fangið á honum og hann var farinn
að leika við þau. Leikfangið þurfti
ekki að vera stórt eða tilkomumikið.
Kannski bara hringlandi lyklakippa
eða einhver spennandi lítill hlutur
sem Haukur átti í buxnavasanum en
alltaf skyldi Hauki frænda takast að
gera úr þessum hlutum einhvern
spennandi leik. Ég held mér sé al-
Haukur Jóhannsson
✝ Haukur Jóhanns-son fæddist á Ak-
ureyri 20. júlí 1955.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Hlíð
föstudaginn 6. nóv-
ember 2009. For-
eldrar hans eru Jó-
hann Hauksson, f. 7.
júní 1929 og Sigríður
Hermanns, f. 17. júlí
1926. Systkini Hauks
eru Friðrik, f. 1950,
Sólveig Margrét, f.
1954, Ásta, f. 1956 og
Guðrún Birna, f.
1962.
Haukur ólst upp á Akureyri og
bjó þar alla tíð. Hann lærði húsa-
smíði á trésmíðaverkstæðinu Þór
og starfaði við iðn sína lengst af.
Útför Hauks fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 13. nóvember
og hefst athöfnin kl. 13.30.
veg óhætt að segja að
hjá öllum systkina-
börnum Hauks hafi
hann skipað alveg sér-
stakan sess og eiga
þau öll eftir að sakna
frænda síns. Ég vil
nota tækifærið og
þakka Hauki alveg
sérstaklega allt sem
hann gerði fyrir mín
börn í gegnum árin.
Haukur lærði húsa-
smíði og vann við þá
iðn í mörg ár. Þar
nutu hæfileikar hans
sín vel því leitun var að vandvirkari
manni. Það var hrein unun að fylgj-
ast með honum vinna því það var al-
veg sama hvort verkið var stórt eða
smátt, allt var gert með sömu nost-
urseminni og allt lék í höndum hans.
Það voru ófá skiptin sem sagt var í
fjölskyldunni ef eitthvað bilaði eða
einhver „dýrgripurinn“ datt í gólfið
og brotnaði: „Æ, við fáum Hauk til
að laga þetta“ og það mátti ganga að
því vísu að ef á annað borð var hægt
að laga og gera við, þá gat Haukur
það. Og það var heldur ekkert erfitt
að biðja hann um slíka hluti því það
var alveg sama hvað maður bað
Hauk um að gera fyrir sig, alltaf
sagði hann já ef hann mögulega gat
komið því við.
Það er sárt að þurfa að kveðja
góðan dreng svona snemma en
kannski á það við um hann að „þeir
sem guðirnir elska, deyi ungir“. Ég
bið Guð að styrkja aldraða tengda-
foreldra mína og systkini Hauks í
sorginni og vil að leiðarlokum þakka
Hauki samfylgdina og allt sem hann
gerði fyrir mína fjölskyldu í gegnum
árin. Megi minningin um góðan
dreng lifa með okkur öllum.
Eygló Björnsdóttir.
Haukur föðurbróðir minn var, líkt
og hin systkini pabba, í miklum met-
um hjá mér þegar ég var lítil stelpa.
Landfræðilega var langt á milli okk-
ar – ég ólst upp í Vestmannaeyjum,
hann bjó á Akureyri – en spenning-
urinn var alltaf jafn mikill þegar
loksins var komið að árlegri sum-
arleyfisferð fjölskyldunnar norður í
land. Það var svo notalegt að koma á
hlýlegt heimili ömmu og afa á Odd-
eyrargötunni, þiggja íspinna og
hitta Hauk, en hann bjó lengi hjá
þeim þar á bernskuheimili sínu.
Hann var ógiftur og barnlaus og við
systkinin vorum fljót að hænast að
honum enda var hann lundgóður og
bjó yfir nær óþrjótandi þolinmæði
þegar við lékum okkur í kringum
hann eða fengum að bardúsa eitt-
hvað með honum. Mér virtist hann
alltaf hafa gaman af að umgangast
systkinabörn sín og hann nálgaðist
þau öll á sama einlæga, ljúfa hátt.
Þó er ég ekki frá því að Bjössi bróðir
minn – kraftmikill, framkvæmda-
glaður og hressilegur – hafi löngum
átt sérstakan sess í huga Hauks.
Þeir áttu mikla samleið í útivist og
tækjagrúski og gátu spjallað saman
löngum stundum. Við hin vorum
sýnu rólegri og hittum hann líka
sjaldnar, sérstaklega í seinni tíð. Ég
fann þó alltaf samhljóm með frænda
mínum í skapgerð og áhuga á ýmsu
dundi, enda dáðist ég að myndunum
sem hann málaði í frístundum,
blaðaúrklippum sem hann geymdi
og hljómplötusafninu, sem var mun
meira spennandi en það sem við átt-
um heima.
Ég man að mér þótti ég mikið
hafa forframast þegar ég sat eins og
prinsessan á bauninni uppi á rúminu
hans frænda míns og hlustaði á
„Kaffibrúsakarlana“ í stórum
heyrnartólum meðan vínyl-platan
snerist á fína grammófóninum. Þeg-
ar kom að hljómflutningstækjum og
öðrum græjum var honum mikil-
vægt að bera saman, skoða vel gæði
hlutanna og kaupa ekki köttinn í
sekknum. Ef eitthvað bilaði gerði
hann oftast við það sjálfur, enda var
hann dverghagur og vandvirkur við
hvaðeina sem hann tók sér fyrir
hendur. Smíðisgripir hans voru oft
snilldarlega hannaðir og bera list-
rænum hæfileikum hans fagurt
vitni.
Mér er þó helst minnisstæð
kímnigáfa Hauks og ertni, enda var
hann alltaf til í að grínast góðlátlega
með fólk og við krakkarnir höfðum
sérlega gaman af því. Hann var
fljótur að koma auga á spaugilegar
hliðar í samræðum manna á milli,
átti skemmtileg tilsvör og sneri
stundum út úr því sem sagt var. Þá
glotti hann iðulega, hló með okkur
og kunnuglegur stríðnisglampi kom
í augun á honum. Þannig man ég
best eftir frænda mínum og þó að fá-
ar ljósmyndir finnist af honum, þá á
ég fjölmargar fallegar svipmyndir í
huga mér. Þær get ég kallað fram
um leið og aðrar ljúfar minningar
frá skemmtilegum fjölskyldustund-
um. Ég er þakklát fyrir hlut Hauks í
uppeldi mínu enda gæti ég varla
hafa óskað mér betri frænda.
Hugur minn er hjá foreldrum
hans, ömmu minni og afa, enda er
sorg þeirra mikil og enginn ætti að
þurfa að ganga í gegnum það sem
þau hafa reynt síðustu mánuði.
Megi minning Hauks lifa með
okkur sem eftir stöndum.
Gunnlaug Elísabet
Friðriksdóttir.
Jæja frændi, nú er stuttu en erf-
iðu stríði þínu lokið. Fréttin af and-
láti þínu var þungbær enda þótt allir
hafi vitað í hvað stefndi, líklega er
maður aldrei tilbúinn að kveðja þótt
aðdragandinn sé nokkur.
Alla tíð var Haukur frændi í miklu
uppáhaldi. Þegar ég var „lítill“ og
var staddur norður á Akureyri var
yfirleitt lítið mál að plata Hauk með
sér í að brasa eitthvað ef manni
leiddist, sama hvort það var að kíkja
á rúntinn, fara niður á bryggju að
dorga eða út á trillunni hans Jóa afa
ef hægt var. Í seinni tíð, þegar ég
komst á fullorðinsár, fækkaði þess-
um ferðum okkar eins og gerist og
gengur en þó kom fyrir að við
ákváðum að brasa eitthvað saman.
Síðasta samverustund okkar í svona
brasi var ferð á kajökum niður Eyja-
fjarðará í blíðskaparveðri sem gekk
nokkuð brösuglega þar sem lítið var
í ánni og þurftum við á köflum að ýta
okkur áfram með árinni þegar við
sigldum í strand á sandeyrunum.
Haukur minntist oft á þessa ferð
þegar við hittumst og ætluðum við
okkur alltaf að taka aðra svipaða
ferð saman en örlögin hafa búið svo
um hnútana að ekkert verður af
þeirri för.
Við frændur áttum það sameig-
inlegt að hafa mikinn áhuga á ýmiss
konar tæknibúnaði og var Haukur
yfirleitt strax kominn með nýjustu
tækin sem komu á markaðinn og var
með fyrstu Íslendingunum til að
eignast vídeótæki, vídeóupptökuvél,
cd-spilara, dvd-spilara og eiginlega
öll þau tæki sem rak á fjörur lands-
ins, sérstaklega ef það tengdist
hljóði eða mynd. Átti Haukur orðið
ófáar klukkustundirnar af ýmiss
konar upptökum úr sjónvarpi og út-
varpi, sérstaklega þó allskyns gam-
anþætti og fór Laddi þar fremstur í
flokki þar sem hann var í sérstöku
uppáhaldi hjá Hauki líkt og hjá
stórum hluta þjóðarinnar.
Haukur var smiður að mennt og
þótti alla tíð afar handlaginn, sama
hvort það tengdist smíðum eða ann-
ars konar föndri. Hann var afar
vandvirkur og vildi ekki láta frá sér
neina hrákasmíð. Það skyldi allt
vera samkvæmt kúnstarinnar
reglum og vel frágengið. Vel pússað
og svo lakkað eða málað. Lýsandi
dæmi um þetta er að undir það síð-
asta þegar hann var orðinn bundinn
við hjólastól á sjúkrastofunni og átti
orðið erfitt með að tjá sig, þá stopp-
aði hann gjarnan stólinn sinn þegar
honum var keyrt inn á herbergið sitt
og strauk hendinni eftir dyrakarm-
inum eins og hann væri að ganga úr
skugga um að frágangurinn væri í
lagi. Svo þegar því var lokið mátti
halda áfram förinni inn í herbergið.
Ég gæti skrifað ótal orð um Hauk
frænda minn en ætla að nema hér
staðar. Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og mína gegnum tíðina. Ef
einhver tilvist er handan þessa jarð-
lífs þá vona ég að við hittumst aftur
þar og tökum saman veiðitúr eða
kajakferð og tökum svo gott kaffi-
spjall saman.
Kveð þig að mínum sið, frændi
minn.
Bæjó!
Björn Friðriksson.