SunnudagsMogginn - 29.11.2009, Blaðsíða 23

SunnudagsMogginn - 29.11.2009, Blaðsíða 23
29. nóvember 2009 23 milljón gesta hvalkjöt á 20 árum. „Ég sagði við konu á veitingastaðnum í sumar að hrefnukjöt væri besta kjöt í heimi,“ segir hann. „Það væri lyfjalaust, ekki búið að sprauta í það hormónum eða fyrir blóðkreppusótt, í því væri engin fita og samt væri í því mikið af omega. Þá spurði hún hvers vegna í ósköpunum enginn hefði sagt þetta þegar Greenpeace mótmælti. Ég svaraði: „Þeir geta ekki unnt okkur hollustunnar.“ Jap- anir og Íslendingar verða elstir í heiminum og ég get al- veg sagt þér af hverju: „Við borðum heilbrigðan mat.“ Hann lemur í borðið. „Hvalur og fiskur!“ „Ef efnasamsetning hrefnu er borin saman við annað kjöt, þá er valið einfalt,“ segir Karl Þór. „Og það er rangt að tala niður kjötið með kvikasilfri,“ segir Úlfar. „Það á bara við um tennta hvali. Langreyð, hrefna, sandreyð og hnúfubakur eru allt skíðishvalir.“ – Og kjötið svipað í þeim öllum? „Já, nema þessum tenntu. Búrhvalur er til að mynda alfriðaður, en það finnst aðeins fólk í einu héraði í Japan sem getur melt kjötið úr honum – það er svo feitt. Þess vegna var hann iðulega tekinn í bræðslu. Þannig voru ljósin tendruð í London og París. Í búrhvalnum er líka líf- færið umbra, fitukirtill sem er frá 20 upp í 120 kíló. Það var notað í ilmvatnsgerð, því lyktin er svo megn.“ Þolinmæði Það tekur rúman klukkutíma að sigla út fyrir vernd- arsvæðið fyrir hvalaskoðunina í Faxaflóanum. „Hvar er haugurinn?“ spyr Karl Þór í þungum þönkum. „Ætli þeir séu allir á hvalaskoðunarsvæðunum í dag?“ – Hefurðu lent í honum kröppum? „Nei, nei. Þetta er allt saman eftir bókinni.“ „Hrefna er aðeins veidd í blíðu og ekki er hún með tennur til að bíta með,“ skýtur Úlfar inn í. „Nei, þetta gengur allt saman hægt og hljótt fyrir sig,“ segir Karl Þór. „Þannig verður það að vera, því þetta krefst þolinmæði. Það þýðir ekki að vera með læti og djöfulgang í þessum veiðiskap.“ – Og það kemur fyrir að þið fáið ekki neitt? „Já, já. Það hefur ekki skeð í sumar, en ef svo fer fram sem horfir, þá er þetta fyrsti búmtúrinn. Í nótinni var það kallað búma þegar maður hitti ekki á torfuna. En sjáum til; hann er ekki liðinn dagurinn.“ „Við höfum séð dýrin, það vantar ekki,“ segir Úlfar. Og það er hverju orði sannara, það má sjá bakið á hrefnunni lyftast makindalega úr sjónum, stundum stekkur hún og skellur á vatnsborðinu, svo blæs hún líka. „Eins og við sjáum er hún á dreif um allt, en svo allt í einu sogast hún að ætinu og heldur sig þar,“ segir Karl Þór. „Ef við finnum æti, þá er nóg af hrefnu. Ég veit það eru hrefnur einum og hálfum tíma utar, þar er síld og makríll, en það er ekki veður til að fara þangað.“ Matur! Það berst ilmur af plokkfiski úr eldhúsinu. „Það er regla hér að um leið og kallað er matur, þá er skotið,“ segir Karl vongóður. Og viti menn, um leið og Stefán setur plokkfiskinn á borðið, þá er kallað úr mastrinu. Gunn- laugur er á hrefnubyssunni, Þorsteinn kokkur í mastrinu og Karl Þór stímir á eftir hrefnunni. Í raun er þetta ekki ólíkt laxveiði, ekki aðeins að farið sé á milli veiðisvæða, heldur einnig biðin þegar skipið er látið reka, skipverjar halda í sér andanum og þess er beðið að hrefnan sýni sig. Og nokkrum sinnum kemur bakið á hrefnunni upp úr kafinu rétt framan við bátinn, einu sinni kemur hún upp úr rétt við stefnið og syndir næstum utan í hliðina á skip- inu, en aldrei gefst nægilegt svigrúm til að láta skotið ríða af. Því um leið og hún verður skipsins vör, þá stingur hún sér til botns. Þannig gerist það trekk í trekk. Uns allt dettur í dúnalogn. Ekkert sést til hrefnu. En sjórinn er orðinn þeim mun úfnari. Þeir kallað það kaldaskít. Nær vonlausar aðstæður til veiða. En þeir reyna samt. Það ískrar í tækjunum og brakar í skipinu. Skipstjórinn er hálfur út um gluggann á útkíkki, oft með síma í eyranu eða sígarettu í kjaftinum. Á veggn- um hangir neyðaráætlun merkt Jóhönnu. „Hinni Jó- hönnu er ekki vel við okkur,“ segir hann. Menn eru farn- ir að vandræðast á þilfarinu, því ekkert er að gera. Engin hrefna. „Hún á vera hérna einhvers staðar, en ég veit bara ekkert hvar,“ segir Karl í símann. Farið er að líða á daginn og skipverjar meðvitaðir um að það rökkvar upp úr kvöldmat. „Djöfulsins helvíti,“ tautar Karl Þór skyndilega. „Nú þarf að grípa til róttækra aðgerða.“ Hann tekur stímið lengra frá landi. Fiskifælan Það eru plaköt með nekt í eldhúsinu. Óþarfi að nefna það. Þetta er karlavinnustaður. Söltuð hrefna á borðum. Það er eina hrefnan um borð á siglingunni í land; hrefnan, sem kokkurinn tók með sér að heiman. Einn hefur á orði að henda fiskifælunni fyrir borð. En skipstjórinn þykist ekki geta gert upp við sig hvort fiskifælan sé blaðamað- urinn eða feðgarnir af Þremur frökkum – mennirnir sem hafa unnið til verðlauna í sjóstangaveiði. Og blaðamaður er þakklátur fyrir að þurfa ekki að synda í land. Þegar heim kemur spyr fjögurra ára sonur hans glaðlega: „Ertu búinn að veiða hvalinn?“ – Nei. „Gleymdirðu veiðistöng?“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

SunnudagsMogginn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: SunnudagsMogginn
https://timarit.is/publication/785

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.