Skólablaðið - 01.04.1960, Side 17

137 -
alin á kostafæðu undir ströngu læknis-
eftirliti.
Þar skyldu þau auka kyn sitt í ró og
næSi og geta þroskavænlega afkomendur.
Inn í glerhúsið fengu ekki aðrir að leggja
leið sína en serfræðingar, svo og HUG-
VITSMAÐURINN MIKLI, sem var ókrýnd-
ur konungur hins nýja ríkis. f jarðlífi
okkar hafði hann verið fremsti vísinda-
maður heims og einbeitt sér að smíði
kjarnorku- og vetnisvopna og annarra
drápstækja. Hann lifði af hörmungarnar
við varanleg örkuml og hugðist nú bæta
fyrir mótgerðir sínar við mannkynið með
nýjum og stórkostlegum hugmyndum.
Við vorum komnir í aðal-samgönguæð
borgarinnar og stefndum að hinu mikla
torgi, sem var miðdepill hennar og bar
hið fornfræga heiti FORUM ROMANUM.
Húsin, sem við fórum framhjá voru lág-
reist og einíöld úr ókennilegu efni, sem
virtist afar traust. Þau lágu í skipuleg-
um röðum meðfram breiðum, björtum
strætum.
Borgarbragurinn stakk mjög í stúf við
það, sem við áttum að venjast úr hinum
gamla heimi.
Her var enginn umferðarys til að trufla
taugarnar eða raska næturró íbúanna.
Menn fóru ferða sinna á hávaðalausum
hjólhestum, sem þutu framhjá okkur eins
og vindstrókar. Sumir ferðuðust fót-
gangandi. Mer duldist ekki, að allir veg-
farendur báru einhver merki hinnar skað-
vænu geislunar.
Til dæmis tók ég eftir gildvöxnum manni,
sem reikaði um gangveginn. Menn námu
staðar og heilsuðu honum með lotningu.
Hinn gildvaxni virtist ekki skynja það,
sem fram fór, en starði framundan sér
sljóum augum.
"í jarðlífi okkar höfum við oftar en
einu sinni séð þetta andlit á forsíðum
heimsblaðanna, " sagði félagi minn.
Þá þekkti ég svipmót eins af andlegum
leiðtogum hins gamla heims.
Það var ekki lengur vísdómsglampi í
augum hans, heldur hyldjúpt myrkur
gleymskunnar.
Mér sortnaði fyrir augum, ef ég má
komast svo að orði, og enn á ný tók ég
að harma bölvun mannkynsins.
En félagi minn vakti athygli mína á hin-
um bjartari hliðum.
"Hin annarlega tunga, sem fólkið mæl-
ir á, er GULLALDARMÁLIÐ, " sagði
hann. "Það er soðið upp úr því bezta
og fegursta, sem gömlu þjóðtungurnar
höfðu upp á að bjoða".
"Mér virðist það einfaldara og meira
í ætt við raddir náttúrunnar en það
mannamál, sem ég þekkti, " sagði ég.
"Alveg rétt. Þar höfum við eitt dæmi
þess, að mennirnir leita einfaldleikans
jafnframt fullkomnuninni. "
Ég gerði nú árangurslausar tilraunir
til að ná sambandi við einhvern vegfar-
anda.
"Getum við með engu móti gert jarð-
arbúum aðvart um nærveru okkar, "
spurði ég.
"Nei, " svaraði félagi minn. "Eins
og þú veizt flytjumst við af einu tilveru-
stigi á annað og fjarlægjumst jarðlífið
æ meira. Við erum á svo háu stigi, að
við getum engin mök haft við mannfólk-
ið. "
Við vorum nú komnir inn á hið mikla
FORUM ROMANUM. Það var mjög
stórt að flatarmáli. Akvegir og gang-
brautir lágu um það eins og árkvíslar.
Á miðju torginu hafði verið komið fyrir
voldugri klukku, sem var tímavörður
allra borgarbúa.
Bar hún hið fræga heiti BIG BEN fyrir
þrábeiðni eftirlifandi Breta.
Spölkorn frá okkur hafði flokkur ör-
kumlamanna slegið hring og kyrjaði
undarlegan söng, sem minnti á "Sverð-
dansinn" eftir Katzatúrían.
"Hópur trúaðra að bænaiðkunum, "
sagði félagi minn. "Mannkynið hefur nú
snúið sér meira að andlegri uppbyggingu
og guðrækilegu hugarfari. NÚ tilbiðja
menn sólina, sem miðdepil alheims og
trúa á mátt hennar, en hafa hafnað þeirri
guðstrú, sem okkur var innrætt.
Hér eru orðin kapítulaskipti í trúar-
bragðasögunni. Sams konar bylting og
þegar okkar vísu forfeður höfnuðu Óðni
og Þór, en hölluðu sér að Hvíta-Kristi.
Hér er enn ein sönnun þess, að menn
leita einfaldleikans og upprunans öðrum
þræði.
í kvöld á miðnætti fer fram virðuleg
trúarathöfn til heiðurs sólinni. Hámark
þeirrar athafnar er, að líkan af sólu er
borið inn á torgið undir blaktandi veif-
um. "
"0 vesæla mannkyn, reikar þú enn á
villigötum í trúarlegum efnum, " varð
mér að orði, og ósjálfrátt fórnaði ég