Skólablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 36

- 156 -
gömlu, því hún hefur aldrei lært aS
draga til stafs. Reyndar er henni ekkert
um þetta lærdomsstand, eins og hún
kemst að oröi. Það spillir drengnum
kannski, og fær hann eftilvill til að
gleyma Guði.
Og aftur er tilbreytingarleysi hvers-
dagsins og Guðs rofið á dálítið skemmti-
legan hátt.
NÚ hefur hengt sig maður, sem bjo í
einum skúrnum uppí lóðinni. Dag nokk-
urn, þegar fólkið í húsinu kemur á fætur,
hangir hann í snúrustaur fyrir utan skúr-
inn sinn eins og hver annar golþorskur.
Það var reyndar ekki mikill skaði skeð-
ur, þetta var auðnuleysingi, sem var að
burðast við að skrifa hitt og þetta, sem
enginn heilvita maður vildi líta við.
Það var ekki einusinni stuðlað.
Kannski að hann hafi gert það af góð-
semi við blöðin að drepa sig svona.
Það er þó altént skemmtilegra að hengja
sig, heldur en drepast úr leti og ó-
mennsku, þegar hver sem vill getur feng-
ið atvinnu hjá útlendingnum.
Svo var hann skorinn niður, og fólkið
rak í hann löppina, rétt sisvona uppá
grín, og til að ganga úr skugga um að
hann væri áreiðanlega dauöur.
Hann Vi^gó, sem hafði flutt í kjallar-
ann hans Joseps gamla, og hafði orð á
sér í húsinu sem skáld, og hafði snúið
klámvísu uppá Fínu gömlu og drenginn,
sagði að bezt væri að nota þessi blöð
skáldsins í skúrnum sem uppkveikju, það
gengi oft illa að kvikna í kolum, ef hvorki
olía né uppkveikja væri notuð. Svo tínd-
ist fólkið burtu, smátt og smátt. Sumt.,
einkum gamlar konur, gaf sér tíma til að
fara með faðirvorið sitt og Fína gamla
söng "Styrk mig að standa", og það var
ekki örgrannt um, að gamla konan tárað-
ist yfir þessum dauðans aumingja, sem
lá þarna með tvöfaldan snærisspotta um
hálsinn.
Það er ekki á hverjum degi að menn
hengja sig. Um kvöldið þótti sjálfsagt að
fá sér einhverja lögg, svona til hátíða-
brigða og til að hressa uppá sálina.
Svo söng fólkið, fólk syngur aldrei betur
en þegar það er örlítið við skál, og
Viggó í kjallaranum fór með vísur.
Reyndar fannst fólkinu ofurlítið sorglegt,
að hann skyldi hafa drepið sig. En fólk
verður ætíð svo vitlaust með víni.
En hversu undarlegt, sem það kann að
virðast, þá átti skáldið í skúrnum, eftir
sína hengingu, eiginlega aðalsök á atburð-
um kvöldsins.
Þegar líða tók að miðnætti voru menn
orðnir harla kátir, enda allir mikilmenni
á sína vísu. Þá datt Viggó í hug, að
eiginlega hefðu'þeir ekki sýnt líki skálds-
ins í skúrnum tilhlýðilega virðingu.
"Þetta var þó alltaf maður, sem hafði
löngun til að skapa, rétt einsog hann
sjálfur, " einsog hann komst að orði.
Það þýddi ekki að fást um þótt getuna
vantaði, ásamt stuðlum og höfuðstöfum.
Og svo slagaði fylkingin útí skúrinn til
skáldsins til að leggja hann til og veita
honum nábjargirnar, syngjandi :
"Komdu og skoðaðu í kistuna mína, " af
tilfinning.
En alltíeinu var einsog helgiblærinn
ryki af í skyndingi. Húsið, þetta hrófa-
tildur þriggja kynslóða og þriggja kreppna,
var að brenna. Ölvíman rann af fólkinu,
einsog vatn af hallandi þaki. Það hafði
líkast til einhver gleymt logandi vindlingi
uppi á loftinu. Og hver og einn hljóp
upp til handa og fóta til að bjarga því
sem bjargað yrði. Mundi svo kannski á
seinasta augnabliki eftir ungbarni í vöggu
eða brennivínspela uppí efstu hillu í eld-
hússkápnum.
En enginn mundi eftir drengnum né
Fínu gömlu, sem voru á fundi með Guði,
og sungu "Styrk mig að standa" og "Allt
einsog blómstrið eina". Þau urðu ekki
eldsins vör fyrr en um seinan, og gang-
urinn útúr kjallara þrig^ja kynslóða var
orðinn alelda. En þá rámaði einhvern í,
að til væru lítill drengur og gömul kona.
Það var brotizt innum vegginn, inní her-
bergi gömlu konunnar, en það var of
seint, því að hann Guð, sem er svo óum-
ræðanlega góður, hafði tekið þau bæði til
sín af einskærri náð og miskunnsemi.
Magnús Tómasson.
A Ð V O R I , frh. af bls. 144.
félagsstarfseminni að Ijúka. Sá tími kemur
senn, er enginn Menntlingur sést á ferli
meðan sól er á lofti, þeir eru allir inni að
lesa. En svo eru prófin einnig á enda og
nemendahópurinn, sem hefur þraukað saman
enn einn vetur, tvístrast. Og áður en við
vitum af, stöndum við frammi fyrir nýjum
vetri, því að tíminn flýgur hratt, máske
hraðar en við kynnum að óska.
í aprílbyrjun 1960.