Skólablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 18

- 138 -
mínum óefniskenndu höndum til himins.
"Því þá það. Solin er einmitt hið
sterka afl í lífi hvers jarðarbúa. Hun
er undirstaða lífsins á jörðunni.
Hvort telur þií, að hafi verið ofar í hug-
um foríeðra þinna að morgni dags, að
biðja bænar eða gá til sólar?
Hvort vekur meiri fögnuð í sál þinni,
fornyrt bænaklausa eða bjartur og hýr
sólskinsdagur ?
Ég tel, að hér sé mannkynið komið nær
sannleikanum en áður. "
"Undarlega er slíkt mælt af þér gyð-
ingssálinni. Var hið gamla testamenti
ekki bók sannleikans í augum ykkar júð-
anna? " spurði ég, vantrúarhundurinn ís-
lenzki, ekki laus við háð.
"Engin takmörk eru fyrir þekkingar-
skorti lífveranna á hinum óæðri plönum,"
svaraði félagi minn. "Ég var vanþroska,
en nú hef ég öðlast. nokkra yfirsýn yfir
tilveruna.
Að mínum dómi er mannkynið nú fyrst á
réttri braut. "
Ég sá það var eins óviturlegt að
senna við gyðingssálina og alvísan yoga,
svo að ég beindi samtalinu inn á nýjar
brautir. í sama bili sló hin volduga
BIG BEN nokkur þung högg.
"Nú er fyrir mestu að nota tímann til
hins ýtrasta, " mælti félagi minn, "þar
sem orlof okkar er senn á enda og við
verðum þá að hverfa á fyrra tilverustig.
Er skynsamlegra að sjá sig um en teygja
tímann með hjali. Skulum við nú hverfa
héðan og heimsækja aðra hluta borgar-
innar og fara sem víðast. "
Við yfirgáfum FORUM ROMANUM með
nokkurri eftirsjá, því að okkur fannst
unun að hlýða á kórsönginn.
Á reiki okkar um hina ýmsu hluta
borgarinnar varð ég æ sannfærðari um
sannindi þeirrar staðhæfingar félaga
míns, að mannkynið væri nú fyrst á
réttri leið.
Er við komum aftur á FORUM ROM-
ANUM var kórinn hættur að syngja.
Þar voru aðeins nokkur vansköpuð börn,
sem létu friðardúfur úr næfurþunnu efni
flögra á milli sín. Þau voru frábrugðin
jafnöldrum sínum í gamla heiminum.
í svip þeirra var hvorki æskufjör né
kátína, heldur rólyndi og íhygli þess,
sem hefur staðið andspænis dauðanum.
Mér fannst, sem í svip þeirra byggi
bitrasta reynsla mannkynsins.
Þegar við lituðumst enn einu sinni
um af FORUM ROMANUM og virtum
borgina fyrir okkur, varð mér að orði :
"Áður en við yfirgefum þetta einstæða
ríki mannanna, langar mig að spyrja þig
einnar spurningar.
Hvernig í ósköpunum getur slík viðreisn
átt sér stað á jafn skömmum tíma? "
"Það er ekki eins undarlegt og í fljótu
bragði virðist, " svaraði félagi minn af
sínu óbifanlega rólyndi. "Eins og þú
veizt, höfðu menn einmitt ráðið ýmsar
mikilvægustu gátur efnisins um það leyti,
sem KJARNORKUSTYRJÖLDIN MIKJLA
brauzt út. Sú þekking, sem menn höfðu
þá aflað sér, er enn í góðu gildi og
greiðir eins götu mannkyns og raun er á
orðin. Og nu hafa mennirnir hlotið svo
þunga hirtingu, að tryggt ætti að verða,
að þeir misnoti ekki þekkinguna í fram-
tíðinni eins hrapallega og þeir gerðu. "
Þegar við litum að endingu yfir fram-
tíðarbor^ina af hæðunum ofan dalsins,
flugu mer enn í hug hin gömlu spádóms-
orð :
"Heist þá gullöld ný og fögur. . . "
Ef til vill var hún loks runnin upp.
Mér fannst sem nú fyrst væri eftir-
sóknarvert að vera maður.
G. A.
SKÓLABLAÐIÐ
Gefið út í Menntaskólanum í Reykjavík
Ritstjóri :
Þráinn Eggertsson 5. -B
Ritnefnd :
Gunnlaugur Geirsson 6. -B
Guðjón Albertsson 5. -B
Árni Ber^ur Sigurbjörnss. 4. -B
Einar Mar Jónsson 4. -B
Sverrir Holmarsson 4. -B
Markús Ö. Antonsson 3. -D
Auglýsingastjórar :
Garðar Gíslason 4. -B
Gunnar Gunnarsson 4.-B
Ábyrgðarmenn :
Guðni Guðmundsson og
Ottó Jonsson, kennarar.
Myndir drógu Gunnar Eyþórsson og
Magnús TÓmasson.
Garðar Gíslason sá um skreytingar.