Skólablaðið - 01.04.1960, Side 29

- 149 -

Mlr rk \ tmmí

Frá upphafi tíma hefur það verið
æðsta markmið, og oft hið eina, þess,
sem kvenkyns er, að krækja sér í maka.
Baráttuaðferðir hafa verið margvíslegar
á öllum öldum, en allar stefnt að sama
marki, og alltaf hefur árangurinn því
miður orðið hinn sorglega sami.
Venus 20.aldar hefur tekið tæknina í
sína þjónustu og helgað sér jafnréttis-
þvaður elliærra kvenréttindakerlinga og
troðið sér með frekju, offorsi og táli í
raðir menntamanna, öllum til óþurftar.
Setjast þær í menntaskóla undir því yfir -
skini, að þær hyggist auðga anda sinn
( ha, ha, ha ! ) og ekkert sé þeim eins
fjarlægt og að hugsa um karlmenn.
En gruniit er a hinu rétta eðli, eins og
hjá tömdu ljóni, sem tryllist, þegar það
finnur blóðþef, eins verða stulkurnar
alveg óðar, ef þær komast í seilingarfæri
við myndarlegan karlmann. Engin her-
brögð eru þá svo lágkuruleg, að þær telji
ekki sjálfsagt að beita þeim sér til fram-
dráttar, og fáir karlmenn fá staðizt slíka
herkænsku, sem blandin er líkamlegum
og sálrænum ofstopa. Allt er þetta gert
fyrir fárra stunda sigurvímu, sem þær
síðan nærast á vikum saman ( sumar alla
ævi ! ).
Gífurleg örvænting hlýtur að grípa
kveneskju, þegar henni verður Ijóst, að
hún á ekki lengur vinsældum að fagna
meðal karlþjóðar, og aðdráttarafl hennar
er orðið að fráhrindingarkrafti.
Hér sannast átakanlega sá forni máls-
háttur, að dramb er falli næst, eða snuið
á mál stúlknanna í 6. bekk A, að ofveið-
ar karlmanna eru karlmannsleysi næstar.
Eins og drykkjumaður þarf vín, finnst
stúlku hún þurfa karlmann. Ef drykkju-
maðurinn er félítill, leitar hann uppi
sálufélaga sína, og þeir slá sér saman á
flösku, sem þeir síðan skipta bróðurlega
á milli sín. Eins fóru þær stöllur í 6.A
að, þegar harðnaði í ári.

Meyjar orðum
skyli manngi trúa,
né þvís kveður kona ;
á hverfanda hvéli
váru þeim hjörtu sköpuð,
brigð í brjóst of lagið.
F órnardýrið, í þessu tilfelli glæsileg-
ur, ungur maður, birtist í bekknum einn
gráan vetrarmorgun í þeim góða ásetn-
ingi að kenna þeim enska tungu, þar eð
einn karlmaður hafði þegar orðið að leita
sér sjúkrahúsvistar eftir fárra mánaða
kennslu í bekknum. Stúlkurnar sleiktu út
um í laumi, er þær litu sveininn unga,
og launráð voru brugguð. Á sömu stundu
voru örlög sveinsins ákveðin, an þess að
óláns unglinginn grunaði.
"Sameinaðar stöndum vér, sundraðar
föllum vér, " varð kjörorð sjöttubekkjar
fýsa, enda vissu þær, að engin einstök
úr hópnum hefði yfir nægri slægð að búa
til þess að hreppa hnossið ein.
Relöiar áfram af dýrslegum áhuga gerðu
þær árásaráætlun á nótæm. Notfærðu
þær sér aldagamlan ósið "sjens"lausra
kvenna og sendu sveininum unga tvítug-
falt bónorðsbréf á hlaupársdegi.
Sveinninn ungi virtist lærður vel á öllum
sviðum - nema einu. Það varð honum að
fjörtjóni. "Operation LIDO" var hafin.
Gestapo-menn höfðu þann hátt á að
grípa fórnarlömb sín, grunlaus, áður en
þau komust undan og færa til aftökustað-
ar. Sömu óhugnanlegu aðferðinni beittu
stúlkurnar og óku fórnarlambi sínu hið
snarasta í Lido, þar sem sveininum
hafði verið búin síðasta máltíðin.
Að henni lokinni skyldi sveinninn ungi
draga um stúlku þá, er hans yrði, en
hann hafði af diplomatiskum ástæðum
veigrað sér við að velja sjálfur.
Fram að því styttu stúlkur sér stundir
við svo flárátt tal, að karlpeningur hélzt
ekki við borð þeirra.
Sveinninn ungi var kominn í Ijónsham
Frh. á bls. 158.