Skólablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 31

- 151
l
Svo langt sem augað J t
eygir er jörðin snævi hulin. •
Innsti bærinn í dalnum er orðinn
samlitur ^jörðinni, þakið hulið þykku snjó-
lagi, snjoskaflar teygja sig upp eftir
veggjunum. Á stöku stað skjóta snjólaus-
ir girðingarstaurar upp kollinum og stinga
í stúf við hvítan lit lífvana jarðarinnar.
Bærinn hefur til skamms tíma verið
grænmálaður, en er nú farinn að láta á
sjá, enda að vonum, þar eð veður eru
hór oft með eindæmum válynd, sér í lagi
á vetrum, þegar vindurinn blæs nístings-
káldur frá opnu hafinu. Ber bærinn ótví-
rætt svipmót hinna óblíðu náttúruafla.
Skamman spöl frá bænum standa útihúsin,
fremur lágkúruleg, veggirnir hlaðnir úr
torfi og grjóti, timburþak yfir ; allt er nú
snævi hulið, hvergi sóst vottur um hið
minnsta lífsmark.
Og nú gnauðaði vindurinn á glugganum
á bænum og myndaði annarlegan sam-
hljóm við grát lítils drengs, sem klóraði
í helaða rúðuna með dofnum fingrum.
Það megnaði ekkert að vinna bug á sorg
hans.því áðinnan stundar kæmi guð til að
vitja föður hans.
Hann rýndi út yfir endalausa snjóbreiðuna
og hlýddi óttasleginn á þetta gnauð, sem
myndaði svo ógnþrungið undirspil við
slitróttan andardrátt föður hans og reglu-
bundið tif vekjaraklukkunnar.
í>að var fátæklegt um að litast í litlu
stofunni. Undir glugganum stóð rúmið
og við enda þess var fornfáleg dragkista.
Faðir drengsins litla lá í drifhvítu rúm-
inu, andlitið var fölt, svipurinn bjartur og
hreinn. Hann horfði sljóum augum á
konu sína, sem kraup við rúmstokkinn í
hljóðri bæn; sneri sér síðan að syni sín-
um. Hann rétti fram aðra höndina og
sagði með viðkvæmni í röddinni :
"Nonni minn, þú hefur alltaf verið góð-
ur drengur ; ég vona, að þú verðir það
alltaf. Vertu alltaf góður við hana móður
þína. Treystu gúði, og þá mun þér ganga
allt að óskum. "
Drengurinn vissi ekki, hvað hann átti
Ulif VE.TUR.
að segja, f
hann bara kinkaði kolli.
Svo horfði hann á móður sína og sá tár-
in, sem hrundu niður á vanga hennar.
Hann hafði aldrei séð hana gráta fyrr ;
hann hélt ekki að fullorðið fólk gæti grát-
ið. Það færðist yfir hann undarleg tóm-
leikafilfinning, hann sneri.sér við og fór
að virða fyrir sér frostrósirnar, sem
skrýddu rúðuna með margbreytilegu
mynztri.
Þegar hann hafði skamma hríð staðið
við gluggann, fann hann að móðir hans
lagði hönd sína varfærnislega á öxl hans.
Hann leit spyrjandi á hana. Hún var
þreytuleg eftir svefnlausa nótt, hvarmarn-
ir voru þrútnir, hárið úfið og rytjulegt.
Það var eins og henni þætti leitt að þurfa
að segja það, sem hún ætlaði að fara að
segja.
"Nonni minn, " sagði hún loks, "þu
verður að fara til hans séra Sigtryggs,
og biðja hann um að koma ; hann faðir
þinn á ekki langt eftir ólifað. "
Drengurinn svaraði ekki, enda var
þess ekki þörf. Móðir hans var þegar
byrjuð að tína til föt handa honum.
HÚn sagði, að hann yrði að búa sig vel í
þessu veðri, það gæti skollið á blindbyl-
ur, þegar minnst varði.
Hann var tólf ára, stór eftir aldri og
kraftalegur, hárið gulleitt og fallega lið-
að, augun blá. Séra Sigtryggur hafði oft
sagt við hann, að hann væri sönn ímynd
föður síns, og það þótti honum gott að
heyra, því að hann elskaði föður sinn
meira en nokkuð annað í þessum heimi.
"Þegar hann faðir þinn fellur frá, ert
þú það eina sem ég á, " sagði móðir
hans, þegar hann var tilbúinn að leggja
af stað; það brá fyrir beiskju í röddinni.
Drengurinn viknaði, honum fannst hann
þegar vera orðinn fullorðinn.
"Vertu óhrædd, mamma mín, " sagði hann,
"ég skal fara varlega, - og ef veðrið