Skólablaðið - 01.04.1960, Qupperneq 32

- 152
versnar, þá verð ég bara um kyrrt hjá
sera Sigtryggi, og svo komum við, þegar
veðrinu slotar." Konan kyssti son sinn
á ennið og bað almáttugan guð að styrkja
hann og varðveita. Svo opnaði hún hurð-
ina til hálfs ; það marraði í hjörunum,
kaldur vindsveipur næddi um húsið, og
drengurinn flýtti sér út.
Það var enn bjart af degi. Hann hljép
niður túngarðinn; áður en varði var bær-
inn horfinn sjénum hans. Hann lét það
ekki á sij* fá, þótt hann dytti öðru hverju,
heldur flytti sér að koma fyrir sig fétun-
um á nýjan leik. Þannig eigraði hann
áfram, barðist við ísingsblautan storminn,
sem kom æðandi á móti honum, eins og
gráðugur, hungraður úlfur, ýlfrandi, hvæs-
andi, þyrlaði upp snjónum, eirði engu ;
leið yfir jörðina, eins og gráðug ófreskja,
sem vildi gleypa hann með húð og hári.
Þetta kaldhæðnislega ýlfur skaut honum
skelk í bringu; hann reyndi að loka eyr-
unum fyrir henni og lét hugann reika
heim.
Hann minntist orða föður síns :
"Treystu guði, og þá mun þér ganga allt
að óskum." Hann fór ósjálfrátt að hugsa
um föður sinn; endurminningarnar birtust
ljóslifandi í hugskoti hans, í senn hug-
Ijúfar og dapurlegar ; dapurlegar vegna
þess, að þær ollu honum trega á þessari
stundu. Hann minntist hinna ótal gleði-
stunda, þegar þeir höfðu farið upp á fjall-
ið fyrir ofan bæinn, minntist þess, þegar
þeir höfðu farið saman upp á Háatind,
hæsta fjallið í nágrenninu; þaðan var svo
víðsýnt, að sá yfir sjö sveitir. Þessi
dagur hafði verið einn skærasti sólar-
géislinn í lífi hans. Faðir hans hafði
sagt honum, hvað fjöllin hétu í nágrenn-
inu, og svo sagði hann honum ævintýri
um karl og kerlingu í koti, og kóng og
drottningu í ríki sínu. Ævintýrið rifjað-
ist nú allt upp í huga hans. Og svo þeg-
ar þeir komu heim, hafði mamma bakað
pönnukökur, sem þeir fengu með spen-
volgri mjólkinni.
Hann vafði fastar að sér treflinum og
dró húfuna niður fyrir eyru. Svo saug
hann upp í nefið, þurrkaði burtu vesæld-
ardropann, sem hékk eins og grýlukerti
neðan úr rauðum nefbroddinum og saug
svo meira upp í nefið.
Séra Sigtryggur átti heima handan við
heiðina. Leiðin lá yfir fjallið; drengur-
inn fetaði upp brattann í snjónum, sem
ýmist náði í ökla eða hné. Þrátt fyrir
ullarvettlingana, sem móðir hans hafði
prjónað og gefið honum í afmælisgjöf,
fann hann til stingandi sársauka á hönd-
unum vegna kuldans. Öðru hverju sneri
hann sér við; þá skellti hann saman
höndunum, til þess að halda á sér hita.
Hann hafði svo oft séð pabba sinn gera
það, þegar kalt var. Nú fannst honum
hann vera orðinn fullorðinn líka. Þessi
tilhugsun veitti honum styrk, og hann
bauð hríðinni byrginn, ótrauður.
Orð föður hans hljómuðu honum sí-
fellt í eyrum: "Treystu guði, - treystu
guði. . . " ; - það var eins og faðir hans
stæði við hlið hans og mælti til hans
þessi orð: "Treystu guði, þá mun þér
ganga allt að óskum." Hann átti bágt
með að trúa því, að faðir hans væri að
fara frá honum að eilífu; honum fannst
það í senn óraunverulegt og óskiljanlegt.
Þetta var jú pabbi hans, eini pabbinn,
sem hann átti. Hvers vegna var guð
svona ranglátur? Og hvað yrði svo eigin-
lega um hann og móður hans ? Hann
hafði ekki gefið sér tíma til að hugsa
um það, því allt hafði þetta gerzt í svo
skjótri svipan. Fyrr en hann vissi
hrundu tárin niður á vangana. Hann fól
andlitið í höndum sér. Snjókleprar loddu
við loðna vettlingana. Hvernig skyldi
móðir hans hugsa til hans núna? Mynd
hennar, þegar hann kvaddi hana, var
greypt í huga hans. "Þú ert það eina,
sem ég á, " hafði hún sagt. Hann brast
í grát, og skömmu síðar hné hann lé-
magna útaf í snjóinn.
Hann stóð ekki upp strax. Honum
fannst það dásamleg hvíld að ligjya í
mjúkri fönninni og virða fyrir ser hvæs-
andi stormskýin, sem þutu yfir höfði
hans og hurfu síðan út í endalaust tomið.
Það var svo gott að geta gleymt; að
varpa frá sér öllum áhyggjum og horfa,
bara horfa. Hann horfði á grámusku-
lega skýjabólstrana, sem héngu eins og
slæður yfir snjókrýndum fjöllunum, þarna
lengst úti í fjarskanum, þar sem þau
öðluðust hlutdeild í himninum. Hann
hlustaði á storminn ; hlustaði á þetta ýlf-
ur, sem endurtók sig í sífellu, það gróf
um sig í vitund hans og honum fannst
hann vera svo óendanlega lítill í saman-
burði við allt það, sem augu hans og
eyru urðu vitni að. Hann var bara hann
sjálfur og ekkert annað; lítill mömmu-
Frh. á bls. 158.