Skólablaðið - 01.04.1960, Qupperneq 38

- 158 -
"HART ER í HEIMI.,..", £rh.af bls. 149.
og sveiflaði hverri stólkunni á fætur ann-
arri í áköfum dansi, svo að aðrir gestir
undruðusfe hver þar færi svo geist. Skraf-
hreifinn var hann með afbrigðum og flugu
brandarar á báða boga.en flærð 'bjó undir
orðum stúlknanna. Byggðu þær háar skýja-
borgir og fór tilhlökkunarfiðringur um þær
öðru hverju, unz þær stóðust ekki mátið
öllu lengur en samþykktu, að tekið skyldi
nokkurt forskot á sæluna. Þegar hið
óþreyfcandi karlmenni sveiflaði einni skrúfu-
hælaskvísunni út á dansgólfið, tókst þeim,
með harmkvælum þó og tárvotum augum,
að fá hljómsveitina til að leika hinn ódauð-
lega brúðarmars Wagners, við mikla
kátínu áheyrenda og furðu ofurhugans.
Leið nú að því, að kvöldið næði hápunkti.
Stúlkurnar biðu þess, ýmist rjóðar af æs-
ingi eða fölar sem nár, með trylltan
glampa fjárhættuspilarans í augunum, er
hann hefur lagt aleiguna undír og bíður úr-
slita, að dregið yrði. Ekki dró það úr
spennunni, að sveinninn ungi hafði breyzt
í óviðjafnanlegt ofurmenni, svo að hverri
stúlku svall móður í brjósti.
Hafi nokkurn tíma kveneskju hjarta
brostið, þá gerðist það í Lido þetta kvöld.
Aðeins ein hlaut draumaprinsinn, hinar ör
á hjarta. Eins og Sókrates tæmdi vínbikar-
inn eitraða, lyftu þær glösum og drukku
skál hjónabandsins skammæja.
Leiknum var lokið. Brúðurin leiddi ofur-
hugann sinn inn á barinn, en vonsviknar
sveskjur sneru beim á leið með brostin
hjörtu og speki Hávamála í huga :
Ósnotr kona,
ef eignask getr
fé eða manns munuð^
mefenaðr henni þróask,
en manvit aldregif
framm gengr hún drjúgt í dul.
S + F = Y.
V E T U R , frh. af bls. 152.
drengur úti í hríðinni, svo fjarskalega ein-
mana. Hann þráði svo heitt að vera kominn
heim til mömmu. Hann fann það í brjósti
sér og skynjaði ekkert nema það.
Þegar hugur hans batzt umhverfinu og
raunveruXeikanum á nýjan Xeik, var skolXið
á svartamyrkur. Ef tiX viXX hafði hann sofn-
að. Hann vissi það ekki. KoXdimm nóttin
grúfði yfir honum eins og vofa, og stormur-
inn var kominn í aXgXeyming. Hann reis á
fætur og skjögraði af stað. StígvéXin
þrengdu að honum og hann gat í hvorugan
fótinn stigið vegna sársaukans; hann dróst
áfram með veikum burðum.
SkyndiXega varð hann þess áskynja, að
hann var orðinn bXautur í fæturna, og um
Xeið fann hann tiX nístandi kuXda á fótXeggj-
unum; hann riðaði á fótunum og pataði
höndunum máttXeysisXega út í Xoftið. Svo Xá
hann endiXangur í ísköXdu vatninu. Hann
saup hveXjur og reyndi að standa á fætur,
en datt aftur. Nístandi kuXdi Xæsti sig um
hann aXXan, tennurnar gXömruðu í munninum
á honum, hann skali og nötraði, hann klór-
aði í bakkann með dofnum og máttvana
fingrunum og neytti síðustu kraftanna tiX •
að komast upp úr heXköldu vatninu.
Honum tókst það um síðir og svo Xá hann
á ísnum, bara lá og gat ekkert annað gert.
Hann reyndi að hugsa, en hann gat það ekki,
hann gat ekki einu sinni grátið, - háXfkæfð
stuna brauzt fram á varir hans; hann umX-
aði eins og skiXningsvana fáviti, - og ein-
mitt þá Xitu svipsXjó augu hans Xjós ein-
hvers staðar í fjarXægðinni.
Hann reyndi að rísa upp á oXnbogana og
mjaka sér áfram, en handXeggirnir Xétu
ekki að stjórn viXjans; hann Xyppaðist niður
eins og tuska. Hríðin Xamdi miskunnar-
Xaust heXbXátt andXitið, og stormurinn ýlfr-
aði óhugnanlega eins og jafnan fyrr. Það
var eins og hann viXdi hæðast að drengnum,
sem Xá þarna hjáXparvana, en var þó það
eina, sem móðir hans átti.
Og skyndilega barst honum til eyrna
rödd föður síns, máttugri og nálægari en
nokkru sinni fyrr. Hann leit upp og honum
fannst hann standa XjósXifandi fyrir framan
sig og segja við sig: "Treystu guði, þá
mun þér ganga aXXt að óskum".
Hjarta drengsins XitXa fyXXtist fögnuði og
dauft bros færðist yfir föXt andXitið, "pabbi
minn", hvísXaði hann hásum rómi, " ég er
að koma tiX þín, eXsku pabbi minn. ..."
Að morgni næsta dags er hríðinni sXotað.
Jörðin er snævi huXin, fjöXXin hvítkemd í
miðjar hXíðar, aXXt er hXjótt, svo undarXegs.
hXjótt, þar til sóXin brýzt fram úr skýjunum
og varpar guXlnum geislum sínum yfir Xíf-
vana jörðina og Xíkama lítils drengs, sem
Xiggur umkomuXaus úti á víðavangi og horf-
ir opnum augum á fegurð himinsins, en
getur samt ekki skynjað hana.
Andrés Indriðason.