Morgunblaðið - 20.01.2010, Side 19

Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. JANÚAR 2010
✝ Sigurgeir Snæ-björnsson fæddist
á Landspítalanum 15.
mars 1977. Hann lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans 4. jan-
úar sl. Sigurgeir var
sonur Snæbjarnar
Sigurgeirssonar, f.
23. janúar 1958, og
Hrefnu Einarsdóttur,
f. 29. nóvember 1958,
d. 25. febrúar 1995.
Sonur Snæbjarnar er
Smári Freyr f. 22.
nóvember 1992.
Sigurgeir eignaðist tvær dætur;
Katrínu Tönju, f. 10. maí 1993,
móðir hennar er Oddfríður
Helgadóttir, og Hrefnu Karitas, f.
4. febrúar 1998. Móðir hennar er
Bryndís Sigurðardóttir.
Sigurgeir ólst upp í Þórorms-
tungu í Vatnsdal til sjö ára aldurs
en þá flutti hann með móður sinni
til Reykjavíkur. Þau
bjuggu næstu árin
hjá foreldrum
Hrefnu á Ásvegi 16.
Seinna flutti Sig-
urgeir með móður
sinni og sambýlis-
manni, Einari Mar-
teinssyni, að Berj-
arima í Grafarvogi.
Sigurgeir stund-
aði sjóróðra með
föður sínum og vann
ýmis störf í landi
meðan heilsan
leyfði. Síðustu árin
hefur hann búið hjá föður sínum í
Efstasundi 42.
Átta ára gamall greindist
Sigurgeir með sykursýki og hefur
hann verið mjög heilsulítill síð-
ustu árin.
Útför Sigurgeirs verður gerð
frá Laugarneskirkju miðvikudag-
inn 20. janúar kl. 13.
Nýja árið byrjaði ekki vel. Við
fengum þær sorgarfréttir að Geiri
frændi okkar væri á gjörgæsludeild
Landspítalans. Fáeinum dögum síð-
ar var hann dáinn, aðeins 32 ára
gamall. Sigurgeir, eða Geiri eins og
við kölluðum hann alltaf, stríddi við
veikindi en hann greindist með syk-
ursýki aðeins átta ára gamall.
Við minnumst Geira sem fallegs
drengs sem í senn var glaðlyndur og
uppátækjasamur. Fyrstu sjö æviárin
bjó hann í Þórormstungu í Vatnsdal
með foreldrum sínum. Við systkinin
fórum oft í sveitina þegar við vorum
lítil, vorum öll þrjú á svipuðum aldri
og náðum vel saman.
Okkur leiddist aldrei með Geira.
Hann hafði ríkt ímyndunarafl, var
grallari sem hafði yndi af prakkara-
strikum. Hann gat endalaust fundið
upp á leikjum sem við tókum þátt í.
Því eigum við yndislegar minningar
úr sveitinni sem við munum aldrei
gleyma.
Þegar Geiri var sjö ára skildu for-
eldrar hans og hann flutti með
mömmu sinni til Reykjavíkur.
Hrefna, mamma Geira og föðursyst-
ir okkar, eignaðist nýjan mann, Ein-
ar Marteinsson, og eyddu þau þrjú
ófáum stundum á heimili okkar í
Klapparbergi, eða á ferðalagi með
okkur fjölskyldunni. Við ferðuðumst
mikið saman, bæði innanlands og ut-
an.
Þegar Geiri var 12-13 ára veiktist
mamma hans. Hún þurfti að fara í
aðgerð til Svíþjóðar og vera þar í
marga mánuði. Þá bjó Geiri hjá okk-
ur. Hann og Haukur unnu saman hjá
pabba okkar í byggingarvinnu.
Haukur og Geiri eyddu þá miklum
tíma saman við að grúska í mótor-
hjólum og bílum. Þeir deildu sama
áhugamáli og náðu vel saman, þótt
ólíkir væru á annan hátt.
Geiri hafði einnig mikinn áhuga á
raftækjum, sérstaklega hljómflutn-
ingstækjum. Sem gutti tók hann öll
raftæki sem hann fékk í sundur til
þess eins að sjá hvað væri inni í þeim,
hvernig þau virkuðu og setti þau síð-
an saman aftur. Hann lærði mikið af
þessum rannsóknum og varð mjög
laginn við að gera við tæki.
Á síðustu árum átti hann erfiðara
með að sinna þessum áhugamálum
sínum vegna skertrar sjónar af völd-
um sykursýkinnar.
Geiri eignaðist ungur dóttur sína
Katrínu Tönju og síðar Hrefnu Kar-
itas. Hann var stoltur af þeim báð-
um.
Þótt Geiri mætti miklu mótlæti á
stuttri ævi, sem eflaust hafði djúp
áhrif á hann, var hann mikill húm-
oristi sem sá skondnu hliðarnar á
öllu.
Hrafnhildur systir okkar er búsett
í Englandi. Henni þykir leitt að geta
ekki verið heima á erfiðum tímum
sem þessum. Hún á góðar minningar
um Geira frænda sinn.
Við viljum trúa því að nú sé Geiri
kominn til mömmu sinnar og líði vel.
Elsku Geiri frændi, hvíl þú í friði.
Svanhildur Einarsdóttir,
Haukur Már Einarsson.
Kraftmikill og duglegur lítill
drengur í Þórormstungu, sveitinni
sinni, hjá mömmu Hrefnu og pabba
sínum Snæbirni. Ljóshærður, glað-
legur prakkari, svolítið uppátektar-
samur. Áhyggjulaus um lífið innan
um dýrin og náttúruna.
Svona munum við fyrstu ár Geira
frænda eins og við oftast kölluðum
hann.
Í Þórormstungu fengu mörg börn
að dvelja part úr sumri. Þar á meðal
börnin okkar, Svana og Haukur, sem
eiga margar góðar minningar um
Geira frænda sinn í sveitinni.
Þegar Geiri var á áttunda ári slitu
foreldrar hans samvistir. Flutti hann
þá með móður sinni til Reykjavíkur.
Um tíma bjuggu þau í Engjaseli.
Seinna flutti Geiri með mömmu sinni
og fósturpabba sínum, Einari, á Ás-
veginn og síðar í Berjarima.
Það var áfall þegr Geiri greindist
með sykursýki, átta ára gamall, og
óskiljanlegt fyrir hann að margt sem
áður var sjálfsagt var nú bannað.
Lifnaðarhættir þurftu að breytast.
Þetta reyndist Geira oft á tíðum erf-
itt.
Við, fjölskyldan í Klapparbergi,
eigum margar góðar minningar með
Hrefnu, Einari og Geira. Meðal ann-
ars fórum við nokkrum sinnum að
vetrarlagi í sumarbústaði og ógleym-
anleg er ferð stórfjölskyldunnar til
Spánar í þrjár vikur árið 1990. Þar
naut Geiri sín vel í leik með frænd-
systkinum sínum.
En lífið lék ekki alltaf við hann
Geira. Enn eitt áfallið kom fljótlega
eftir Spánarferðina. Hrefna, mamma
hans, greindist með lifrarsjúkdóm og
lést fimm árum seinna eftir mikla
baráttu, 37 ára gömul og var Geiri þá
aðeins 17 ára.
Þetta voru erfið ár fyrir Geira sem
sjálfur glímdi við sinn sjúkdóm. En
hann átti góða að og fjölskyldurnar
báðum megin reyndu að styðja hann
eins og hægt var.
Hann var að eðlisfari ljúfur dreng-
ur og átti sér marga drauma. Áhuga-
málin voru augljós. Hann var mikill
grúskari. Bílar, tónlist, tölvuleikir og
alls konar tæknibúnaður, það var
hans svið. Hann átti auðvelt með að
koma lífi í tæki sem við töldum ónýt.
Geiri var mikið veikur síðustu árin.
Sjónin hafði gefið sig og líkama hans
voru takmörk sett. Hann dreymdi
um að búa sjálfstætt og reyndi það en
það var honum of erfitt. Síðasta árið
bjó hann hjá Snæbirni, pabba sínum.
Á fyrsta degi ársins veiktist hann
alvarlega og skömmu síðar kvaddi
Geiri þetta líf. Hann verður jarðsett-
ur við hlið móður sinnar.
Minningin lifir um ljúfan dreng.
Hulda og Einar Örn.
Elsku Geiri. Margt flýgur í gegn-
um hugann þessa dagana síðan þú
fórst. Við rifjum upp minningar lið-
inna tíma og skiptumst á sögum af
ljóshærðum strák í sveitinni. Uppá-
tækjasamur, svolítið stríðinn með
dillandi hlátur. Þannig sjáum við þig
fyrir okkur. Sá tími sem við kannski
þekktumst best, sem börn.
Þær voru margar góðar stundirn-
ar sem við áttum frændsystkinin
saman þegar við vorum lítil og kom-
um til ykkar í Þórormstungu í Vatns-
dal. Þú varst alltaf duglegur að draga
okkur áfram í alls konar ævintýri í
kringum bæinn og þau voru ófá stór-
hýsin sem við byggðum saman úr
böggum í hlöðunni. Og ekki var verra
að koma inn eftir viðburðaríka daga
og fá mjólk og skúffuköku hjá
Hrefnu.
Á táningsárunum voru það bílar,
mótorhjól og tónlist sem fléttuðu
saman áhugamálin og hæfileika þína
og það var aðdáunarvert hvað þér
tókst að viða að þér miklum fróðleik –
upp á eigin spýtur – farartæki og
flugeldar voru rifin sundur og sett
saman í tilraun til að skapa eitthvað
betra en frumútgáfuna.
Auðvitað varstu alltaf töffari. En
þrátt fyrir töffaraskapinn varstu ljúf-
ur, alla ævi. Þótt nálægðin hafi verið
meiri eftir að þú fluttir í bæinn þá dró
úr samvistum þegar við urðum eldri,
enda fórum við hvert í sína áttina í líf-
inu. En við misstum samt aldrei al-
veg samband, enda fjölskyldan sam-
heldin. Það er ekki auðvelt að kveðja.
Kannski vissirðu alltaf sjálfur að
þú yrðir ekki gamall og lékst þína
spilahönd eftir því. Já, lífið var þér
ekki alltaf auðvelt og skrefin oft
þung. En þrátt fyrir að veikindin hafi
verið farin að segja til sín þá var ein-
hvern veginn óhugsandi annað en að
við ættum eftir að hitta þig svo oft í
viðbót.
En það er huggun að vita að þú
hefur fengið góðar móttökur á nýjum
stað og við geymum minningarnar
sem ylja hjörtum okkar þar til við svo
hittumst næst.
Þín
Auður, Brynjar og Gréta.
Elsku Geiri.
Það er svo erfitt að trúa því að þú
sért farinn endanlega frá okkur. Við
héldum alltaf í vonina um að hlutirnir
myndu breytast og allt verða gott, en
nú er ekkert til að halda í lengur,
þetta er búið.
Þú áttir ekki auðveldustu ævi sem
hægt er að hugsa sér, gerðir og upp-
lifðir margt, bæði gott og slæmt.
Samt varstu þannig að sama hversu
illa lífið fór með þig var alltaf stutt í
húmorinn og brosið, þú tókst leiðin-
legar aðstæður og snerir þeim upp í
grín eins og þér einum var lagið.
Við eigum svo margar skemmti-
legar minningar um þig, en það sem
stendur upp úr er einmitt þetta,
hvernig þér tókst að breyta hundleið-
inlegu kvöldi í endalaust hláturskast,
þú bullaðir og bullaðir, sagðir brand-
ara, snerir út úr og komst með hár-
beitt skot á fólkið í kringum þig. Það
var svo gaman að taka þátt í þessu
með þér, þú gast komið manni í gott
skap á svipstundu með vel völdu
kommenti. Við könnumst öll við að
segja „Jæja, þá er Geiri kominn í
gír …“ þegar þú varst í essinu þínu,
þá vissi maður að það var gott kvöld
framundan.
Okkur langar ekki að kveðja þig
með einhverju sorglegu, við viljum
miklu frekar minnast þín með bros á
vör, það er það sem þú hefðir fílað.
Við fengum í hendur blað með hell-
ingi af bröndurum sem þú eða ein-
hver sem var með þér hafði skrifað
niður, þar á meðal þessir (og nokkrir
fleiri sem eru ekki alveg við hæfi
hér …):
„Allir horfðu spenntir á örbylgju-
ofninn – nema Binni, hann var inni!“
„Allir spiluðu körfubolta – nema
Gvendur, hann hafði ekki hendur!“
Það voru einmitt svona brandarar
sem ultu upp úr þér á ólíklegustu
stundum, og það brást ekki að allir
sem voru á staðnum töpuðu sér af
hlátri, þú varst með svo svartan og
óviðeigandi húmor að það var engu
lagi líkt. Þær eru margar stundirnar
sem hefðu ekki verið eftirminnilegar
nema þín vegna.
Við erum þakklát fyrir að hafa
kynnst þér og átt þig fyrir vin. Að
sjálfsögðu hefðum við viljað hafa þig
lengur hjá okkur, en við vitum að þú
ert á betri stað núna og við getum
hvenær sem er rifjað upp allar góðu
minningarnar og heyrt hláturinn
þinn hljóma í huga okkar.
Þú varst engum líkur, við eigum
aldrei eftir að kynnast öðrum eins og
þér og það er okkur mikill heiður að
hafa fengið að njóta þess að vera í
kringum þig.
Þín verður sárt saknað.
Sólveig, Eyþór, Tryggvi,
Steinar, Ingibjörg, Marta,
Matthildur og Tómas.
Elsku Sigurgeir.
Okkur langar að kveðja þig með
þessu sálmaversi:
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson)
Elsku Snæbjörn og fjölskylda. Við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur á þessum erfiðu
tímum. Hugur okkar er með ykkur.
Alda og Bára.
Sigurgeir
Snæbjörnsson
✝ Kristinn FreyrArason fæddist
10. janúar 1984.
Hann lést af slysför-
um fimmtudaginn 7.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar Kristins
eru Ari Óskar Jó-
hannesson frá Múla í
Kollafirði, f. 5. júní
1953, og Ólöf Sig-
urlín Kristinsdóttir
frá Tjaldanesi, Dala-
sýslu, f. 3. október
1956. Systir Kristins
er Steinunn, f. 7.
nóvember 1975, gift Ingu Nínu
Sigríði Jóhannsdóttur, f. 11. sept.
1979.
Kristinn ólst upp í Hafnarfirði
og bjó í foreldrahúsum þar til
hann hóf nám við Háskólabrú
Keilis haustið 2008.
Kristinn lauk
grunnskólaprófi frá
Öldutúnsskóla. Hann
stundaði nám við
Flensborgarskóla og
Iðnskólann í Hafn-
arfirði. Nú síðast
var hann við nám í
Keili við verk- og
raunvísindadeild og
hefði útskrifast það-
an í vor.
Kristinn vann
lengst af með föður
sínum við grjót- og
torfhleðslu, end-
urbyggingu gamalla torfbæja og
lagfæringar á kirkjugörðum um
land allt.
Útför Kristins fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku litli bróðir.
Ég man hvað ég var glöð þegar þú
fæddist, ég var átta ára og var meira
en tilbúin að deila mömmu og pabba
með einhverjum öðrum. Ég gerði allt-
af ráð fyrir að við myndum fylgjast að
út lífið. Aldrei datt mér í hug að leiðin
þín yrði svona stutt og myndi enda
svo skyndilega. Það er sárt til þess að
hugsa að þú hafir ekki fengið lengri
tíma á þessari jörð til að koma öllu því
í verk sem ég veit að bjó í þér. Ég
þakka þér fyrir þann tíma sem við
höfðum saman og ég bið að heilsa
ömmu og afa sem ég veit að passa upp
á þig í nýjum heimkynnum. Ég sakna
þín svo mikið elsku Kristinn minn.
Sorgin er mikil en minningin um þig
lifir áfram í hjörtum okkar.
„Sama hver á í hlut, sérhver maður á
Jörðinni er ætíð í meginhlutverki í
Heimssögunni … En sjaldnast veit hann
af því sjálfur.“
(Alkemistinn eftir Paulo Coelho)
Takk fyrir samfylgdina Kristinn
minn.
Steinunn.
Elsku Kristinn Freyr, frændi minn
og nafni. Þú verður alltaf fallegi og
flotti frændinn minn alla tíð.
Tár okkar væta jörð og minning þín
er allt.
Á erfitt með kveðjuorð og læt Stein
Steinarr um ljóðið.
Í sólhvítu ljósi
hinna síðhærðu daga
býr svipur þinn.
Eins og tálblátt regn
sé ég tár þín falla
yfir trega minn.
Og fjarlægð þín sefur
í faðmi mínum
í fyrsta sinn.
(Steinn Steinarr)
Megi allt gott geyma þig elsku kall-
inn minn.
Kveðja,
þín frænka og nafna,
Boga Kristín Kristinsdóttir.
Til Kristins Freys Arasonar, orð til
þín frá Grímu frænku. Tár mín í
taumum falla því fjarri þú ert. Hugsa
um hann er var á veiðilendunum
miklu. Þú ert í ljósinu. Svo ljós og fag-
ur. Skoppandi um með mér. Spor þín
tekin með hiki. Ögrandi þó. Tenging
mín sterk til þín. Kemur að kveðju-
stund. Að taka í hönd og kyssa á kinn.
Verður í lífinu næsta.
Kristinn minn ég kveð þig.
Steinunn Gríma Kristinsdóttir.
Lítill drengur ljós og fagur.
Þegar ég sest niður og horfi til baka
þá eru þessi orð þau fyrstu sem koma
upp í hugann þegar ég hugsa um
Kristin Frey sem horfinn er frá okkur
allt of snemma. Ungur efnilegur mað-
ur með allt lífið fram undan. Tilhlökk-
unin var mikil þegar hann fæddist.
Mamma hans og Gríma systir hennar
eignuðust syni með 11 daga millibili
og voru Kristinn Freyr og Ásgrímur
eins og bræður til unglingsaldurs.
Allt frá fyrstu stundu var Kristinn
Freyr rólegur og góður, ekki allra en
augasteinn þeirra sem honum kynnt-
ust. Greindur, ákveðinn og vissi alveg
hvað hann vildi, það sem hann ákvað
það stóð, ekki þýddi að reyna að telja
honum hughvarf.
Gaman var að fylgjast með honum
og Steinunni systir hans, hún svo
jarðbundin og ábyrg og aldrei annað
en sjálfsagt hjá henni að passa hann
og leika við hann. Þegar unglingsár-
unum sleppti var hann að vinna með
pabba sínum við grjóthleðslu um allt
land á sumrin. Kom þá í ljós að hann
var hörkuduglegur og skilaði vel sínu
verki. Pabbi hans og mamma voru
bæði alin upp í sveit og fékk hann þá
tilfinningu fyrir sveitinni og lífinu þar.
Í jólaboðinu hjá okkur Egga á ann-
an í jólum mætti Kristinn Freyr glað-
ur og hress. Eins og alltaf þegar
systkinabörnin hittust var mjög gam-
an hjá þeim, hlegið mikið og spáð í
hlutina.. Engan grunaði að hjá flest-
um okkar væri það í síðasta sinn sem
við sæjum hann. Engin orð geta sefað
sorg móður hans og föður sem sjá á
eftir einkasyninum sem var þeim svo
kær.
Elsku Lína, Ari, Steinunn og Sigga,
missir ykkar er mikil en minningarn-
ar eigum við og þær tekur enginn frá
okkur. Því miður skiljum við ekki allt-
af tilgang lífsins. Slysin gera ekki boð
á undan sér. Eftir sitja ættingjar og
vinir lamaðir af sorg og söknuði.
Börn Guðs sem gestir koma,
gleymum aldrei því.
Í minningunni brosið bjarta
býr hjarta okkar í.
Það gull við geyma skulum
og allt sem okkur er kært,
við vitum þegar birtu bregður
börn Guðs þá sofa vært.
(Bubbi Morthens.)
Sesselja og Eggert.
Kristinn Freyr Arason