SunnudagsMogginn - 19.06.2011, Síða 36

Þ
að eru eflaust fimm kílómetrar
milli veiðistaða í Kráká,“ segir
þriðji maðurinn í jeppanum sem
þokast eftir slóðum suður Mý-
vatnsheiði, meðfram ánni sem um er rætt.
Bílstjórinn segir að vissulega gæti eitthvað
verið til í því, en það séu líka fallegir
veiðistaðir!
Undir stýri situr Jón Eyfjörð en hann er
með kunnugustu veiðimönnum á þessum
slóðum, enda einn af leigutökum Krákár,
ásamt þeim Snorra Jóelssyni og Halldóri
Jónssyni.
„Ég held að þetta sé sjöunda árið okkar
með ána,“ segir hann og bætir við að í
hana komi menn að veiða urriða, og þá oft
væna. „Þetta eru mikið fiskar á bilinu tvö
til fjögur pund. Yfirleitt eru þeir frekar
stórir. Það er áramunur á þeim, hvernig
þeir koma undan vetri.“
Við erum á ferðinni í lok maí og í raun-
inni að opna ána. Það er svalt og hefur
fryst á heiðum síðustu nætur. Hæðarmæl-
irinn á GPS-tækinu sem Jón ekur eftir er
kominn vel yfir 300 metrana og í slökkum
sitja enn snjóskaflar.
Þriðji maðurinn í bílnum er Guð-
mundur Guðjónsson, veiðiblaðamaður og
ritstjóri, en hann hefur áður veitt með
Jóni í Kráká og hrifist af, enda landað
þarna sterkum og spretthröðum fiskum
nánast uppi á öræfum. Það er heillandi að
tengjast náttúrunni á þann hátt. Við byrj-
uðum hinsvegar á að skoða ána þar sem
hún streymir tær og lygn í sveigum niðri í
byggð, nærri bænum Litluströnd. Þar
kastaði ég á fallegan streng og vænn urriði
elti straumfluguna alveg upp að fótum
mér. Hann tók samt ekki. Við ökum síðan
til baka og upp að bænum Grænavatni.
Þaðan er ekinn slóði áleiðis inn í Suður-
árbotna og á meðan fræðir Jón okkur um
ána og tignarlega náttúruna.
Upptök Krákár eru í heiðalöndunum
norðaustan Svartárvatns í Bárðardal,
sunnan Sellandafjalls, ekki svo langt frá
Suðurárbotnum. Hún fellur norður af
Mývatnsheiði og sameinast Laxá í Mý-
vatnssveit skömmu eftir að hún kemur úr
Mývatni.
„Kráká er um 35 kílómetrar,“ segir
hann, „og það eru sex stangir í ánni.
Hörður Halldórsson á Arnarvatni og
Sveinn Guðmundsson í veiðibúðinni
Horninu á Akureyri eru með svæðið frá
brúnni á þjóðveginum og niður að Laxá og
selja í það. Þar eru tvær stanganna og það
svæði er til að mynda heppilegt fyrir fjöl-
skylduveiði, en þar hefur fólki verið leyft
að beita spúni. Hér upp frá er hinsvegar
bara veitt á flugu og veiðimenn sleppa
fiskunum, nema ef þeir eru svangir, þá er
hægt að hirða einn eða tvo í matinn.“
Það er skynsamleg ráðstöfun, enda er
þessi staðbundni urriði hægvaxta og auð-
velt að ganga nærri slíkum stofnum með
stjórnlausu drápi; þá verður hann sífellt
meira spennandi fyrir veiðimenn með
hverju pundinu sem hann bætir á sig.
24 urriðar og sandskaflar
Við nemum staðar við mikla breiðu neðan
við Strengjabrekkur. Þar segist Jón hafa
lent í ævintýrum ásamt félaga sínum; þeir
fengu 24 urriða í einni heimsókninni.
Miklir ísskaflar, kolsvartir af sandi, liggja
þarna með bökkum og vitna um ógnvæn-
leg vorflóð og einnig gífurlegan sand-
framburð Krákár, sem löngum hefur verið
vandamál niðri í sveit. Sandur barst áður
fyrr upp á tún bænda í Aðaldal, þegar Laxá
skolaði honum fram, en nú hefur Lax-
árvirkjun dregið úr slíkum flóðum en
sandurinn hefur haldið áfram að vera til
vandræða í Laxá; sumir kenna honum til
að mynda um minnkandi seiðaframleiðslu
laxins. Rannsóknir Landsvirkjunar hafa
sýnt að 10 til 30.000 tonn af sandi skolist
árlega með Laxá til sjávar og berst megnið
af honum fram með Kráká. Á liðnum ára-
tugum hefur verið reynt að binda sandinn
með landgræðslu. Mikið sandfok og upp-
blástur hefur verið á svokölluðu Katla-
svæði suður af Mývatni og hefur sand-
urinn eytt mólendi við upptök Krákár.
Víðtækar landgræðsluaðgerðir hafa skilað
árangri en engu að síður berst enn gríð-
armikið af sandi niður farveginn, um það
vitna svartir skaflarnir. Jón hyggst veiða
breiðuna og segir að í henni séu þrír álar,
að austan þar sem við stöndum, í miðj-
unni þar sem einnig sé góður hylur, og að
vestan. Hann veður út og kastar á meðan,
fljótlega tekur fallegur urriði fluguna,
tveggja punda fiskur, sem tekur fer spor-
ðadans fyrir áhorfendur. Ég veð þá út í og
kasta á hylinn þar sem Jón fékk fiskinn,
en Jón kannar vesturálinn. Það þýðir þó
lítið, hann hefur fyllst af sandi síðan í
fyrra og við fáum ekki meira á þessum
stað.
Eftirminnilegar tökur
Áfram ökum við upp með áni og næst
nemur Jón staðar við fallegan og hraðan
streng við Strengjabrekkur. Þaðan sést
norður að Mývatni.
„Hér fáum við oft einn fisk, í mesta lagi
tvo,“ segir Jón og bendir Guðmundi á
hvar sé vænlegt að kasta straumflugunni.
Þegar Guðmundur gengur niður að ánni
spyr ég Jón hvernig hann lýsi þessari á,
sem fáir þekkja.
„Nú erum við á leið suður í Sellönd,“
segir hann og bendir, og um það vitnar
Sellandafjall suðaustan við okkur sem nær
hátt í þúsund metra hæð. „Kráká skiptist
eiginlega í þrennt. Niðurfrá, á flatlendinu
hérna fyrir neðan Strengjabrekkur, eru
talsverðar breiður. Hér er hún býsna hröð
á kafla, en ofar hægist aftur á henni.
Það er fiskur í öllu þessu vatni. Við fáum
aldrei marga – en við fáum eftirminnileg-
ar tökur. Víða er stífur straumur hér og
tökurnar geta verið fanta-skemmtilegar.“
Jón þagnar, horfir um stund og segir
„Ég dýrka
þessi
svæði“
Jón Eyfjörð þekkir suðurþingeyska urriðann vel.
Hann hefur um árabil veitt í Laxá í Mývatns-
sveit, er einn af leigutökum Krákár á Mývatns-
heiði og er að kynna urriðaveiði í Laxá í Aðaldal
fyrir veiðimönnum. „Veiðilöngunin dofnar ekk-
ert,“ segir Jón og fylgir blaðamanni með Kráká.
Einar Falur Ingólfsson efi@mbl.is
Andstreymistæknin reyndist vel þeg-
ar Jón Eyfjörð setti í vænan urriða í
hröðum streng í Kráká. „Hér fáum við
oft einn,“ sagði hann og það stóðst.
Togast á við urriða í fallegum flóa í Kráká. Fjallið Vindbelgur við Mývatn blasir við í norðri.
36 19. júní 2011
Stangveiði