SunnudagsMogginn - 19.06.2011, Page 37

síðan, eins og við sjálfan sig; „ég ætla að
taka púpurennsli á þetta á eftir“.
Hann snýr sér síðan aftur að mér og
segir að þarna fyrir ofan séu nokkrir góðir
veiðistaðir sem við eigum eftir að skoða.
„Þeir eru ekki jafn hraðir og þessi. Við
leyfum mönnum að veiða upp að Krák-
árbakka en þar stóð samnefnt kot.
Við félagarnir sem leigjum ána höfum
farið með henni allri. Hún breytir sér
mjög mikið milli ára, eins og þú sást á
breiðunni áðan. Állinn sem við veiddum
mest í í fyrra er nú fullur af sandi.“
Veiðiskapur fjarri mannabyggð og uppi
á heiðum, eins og býðst í Kráká, heillar
marga. Jón segir að á hverju ári mæti
þangað litlir hópar veiðifélaga sem láta
aka sér upp á heiði og ganga síðan niður
með ánni á tveimur eða þremur dögum,
þeir gista í tjöldum og veiða sig niður með
henni. Það hljómar spennandi.
Meira að segja vargurinn heillar
Jón Eyfjörð hefur eytt mörgum dögum við
veiðar í þessari sveit gegnum árin. Hvern-
ig kom það til?
„Ég er ættaður utan af Látraströnd
norðan Grenivíkur,“ segir hann og í orð-
unum felst að hann sé skilgetinn sonur
þessa landshluta.
„Við vorum samtíða í Kennaraháskól-
anum við Hólmfríður á Arnarvatni og
sumarið 1983 bauð hún mér að koma
hingað að veiða í Laxá í Mývatnssveit.
Þannig byrjaði þetta.
Ég kolféll fyrir ánni.
Fyrstu tvö árin sem ég kom í Laxá fékk
ég samt ekki neitt,“ segir hann og brosir.
„En fegurðin, kyrrðin, áin – allt hérna var
æðislegt! Meira að segja flugan, varg-
urinn.“ Hann hlær.
„Ég kom fyrst hingað uppeftir í Kráká
með Daða Harðarsyni, um 1990. Þá
veiddum við í hyljum hérna fyrir ofan. Ég
hef verið að koma hingað í 20 ár.“
Hann er farinn að þekkja suðurþing-
eyska urriðann vel.
„Það má segja það, ég er búinn að veiða
víða á þessu svæði.“
Nú stendur Jón líka í því að selja veiði-
mönnum leyfi í vorveiði á urriða í Laxá í
Aðaldal.
„Ég samdi um það við Orra Vigfússon,
fyrir hönd Laxárfélagsins, að selja í vor-
veiði á svæðum þess, tíu stangir. Það er
bara á vorin, áður en laxveðin byrjar.
Þetta er samvinnuverkefni okkar Lax-
árfélagsins og þetta er þriðja vorið sem ég
stend í þessu; það er veitt í nítján og hálf-
an dag, frá 1. júní. Þann tuttugasta hefst
laxveiðin.
Við veiðum frá Spegilflúð á Laxamýri og
upp Laxamýrarsvæðið og Núpasvæðið,
svo Jarlsstaðaveiðar frá Tjarnarhólmaflúð
og upp að Dýjaveitum. Einnig Hagaveiðar
og neðri hlutann af Hrauni. Þá höfum við
líka farið inn á land Hólmavaðs og Ytra-
Fjalls, ég gerði samkomulag um það.
Fyrsta vorið, 2009, var mjög kalt. Samt
veiddist ágætlega, með því að veiða
þungt, hægt og djúpt. Það gildir það sama
í Laxá á vorin og hér upp frá, í Kráká. Það
þarf ekki að strippa mikið; veiða þungt og
djúpt.“
Jón endurtekur þessi orð með sjálfum
sér og horfir um stund á Guðmund kasta.
Segir síðan: „Ég dýrka þessi svæði.“
Nær hann eitthvað að veiða sjálfur urr-
iða í Laxá á vorin?
„Ég kem hingað norður upp úr 20. maí,
fer yfir svæðin og geri klárt – en ég prófa
oft líka eitthvað að kasta,“ segir hann og
brosir. „Svo hefst veiðin 1. júní og ég er
hér til 19., með örfáum undantekningum,
og þá gefst ekki mikill tími til að veiða
sjálfur því ég er að segja öðrum til – vinn-
an getur truflað veiðina!“ Aftur brosir
Jón. „Í fyrra ætlaði ég að vera mjög dug-
legur við að veiða sjálfur hér en það varð
lítið úr því. En það stefnir í að ég nái að
veiða meira núna, því von er á eitthvað
færri veiðimönnum en í fyrra.“
Er Laxá í Aðaldal ekki að vissu leyti
ókannað land hvað urriðan varðar, hann
hefur einkum verið meðafli í laxveiði?
„Jú, þetta eru ókönnuð lönd. Urriðinn
hefur ekki verið veiddur með svo mark-
vissum hætti. Bændur hafa verið að
hleypa mönnum í ána en nú hef ég skipt
þessu upp í sex svæði og á þremur dögum
fara veiðimenn á þau öll. Þeir veiða því
víða. Og þar, eins og hér í Kráká, er von á
rígvænum urriðum.
Í hittifyrra var stærsti fiskurinn í vor-
veiðinni í Laxá 67 cm og sá stærsti í fyrra
64 cm. Ég fékk um daginn einn 60 cm, á
Grjóteyri við Haga. Það var í stórhríðinni
um daginn.“ Og því til áréttingar steypir
hrossagaukur sér rétt hjá okkur, með
háum trillum.
Í veiðistússi allt árið
Jón kemur að útgáfumálum, því ásamt
Guðmundi veiðifélaga okkar og Heimi
Óskarssyni heldur hann út veiðivefnum
Vötn og veiði og veftímaritinu Veiðislóð.
„Þetta er allt hluti af veiðiástríðunni,
það er gaman að stússa í þessu,“ segir Jón.
„Ég er svolítið að skrifa en Guðmundur er
ritstjórinn og sér mest um þetta. Við höf-
um meira verið að ýta Vötn og veiði áfram
af vilja en að þetta sé fjárhagslega hag-
kvæmt. En þetta er partur af því sama; að
vera að veiða, að selja veiðileyfi og að
skrifa. Á þennan hátt get ég verið í þessu
allt árið.“
Það hlýtur að mega segja að Jón Eyfjörð
sé með veiðidellu.
„Já já,“ segir hann og brosir. „Ég byrj-
aði að veiða á færi. Pabbi var trillukall og
þetta er í blóðinu. Ég var sjö ára gamall
þegar ég byrjaði að fara á sjó með pabba.“
Hvað er svona spennandi? Er það biðin
eftir tökunni, kippurinn?
„Ég gekk í gegnum það sama og allir
aðrir; fyrst vildi ég bara ná að veiða nógu
mikið,“ svarar hann. „En nú er ég alveg
hættur að fá út úr því. Nú er það takan, og
glíman við fiskinn. Eftir því sem maður
verður eldri eykst líka ánægjan við að
leyfa honum að synda burtu aftur.
Nei, veiðilöngunin dofnar ekkert. Mig
fer að dreyma veiðina í mars.“
Guðmundur dregur línuna inn á hjólið,
hann hefur ekki orðið var í strengnum.
„Nú er sólin að brjótast í gegn – ég ætla
að kasta púpu á strenginn,“ segir Jón,
þrífur stöngina sem á er þung púpa og
tökuvari, og gengur niður að ánni.
Hann veður upp strenginn neðst, kastar
stutt á undan sér og fylgist með töku-
varanum. Innan skamms er hann kominn
yfir stórgrýttan strenginn, við bakkann
fjær er fallegur spegill, Jón kastar ofan við
hann, fylgist með rekinu og lyftir skyndi-
lega stönginni – stór urriði er á og stekkur
upp úr vatninu.
Eftir nokkrar mínútur er Jón kominn
með fjögurra punda fiskinn í myndatöku
okkar megin við Kráká og síðan er honum
sleppt. Ofar við ána nást tveir fallegir fisk-
ar til. Það er eins og hann segir; þeir eru
kannski ekki margir, og það er spotti milli
veiðistaðanna – en þetta eru fallegir urr-
iðar og þeir eru sterkir.
Morgunblaðið/Einar Falur
Morgunblaðið/Einar Falur
’
Ég gekk í gegnum það sama og allir
aðrir; fyrst vildi ég bara ná að veiða
nógu mikið. En nú er ég alveg hættur
að fá út úr því. Nú er það takan, og glíman
við fiskinn. Eftir því sem maður verður
eldri eykst líka ánægjan við að leyfa
honum að synda burtu aftur.
Nei, veiðilöngunin dofnar ekkert.“
19. júní 2011 37
Að þessu sinni er haldið til veiða í Kráká í
Mývatnssveit með Jóni Eyfjörð. Hann þekk-
ir afar vel þar til, rétt eins og á öðrum sil-
ungsveiðislóðum í Suður-Þingeyjarsýslu, en
hann er einn þriggja leigutaka árinnar og
hefur verið það undanfarin ár.
Jón Eyfjörð er annars framkvæmdastjóri
verkfræði- og hugbúnaðarhúss sem heitir
Staki. Þar hefur hann starfað frá árinu
2008. „Þetta byrjaði í hruninu,“ segir hann
og glottir þegar spurt er að því hvernig
gangi að standa í rekstri á fyrirtæki í dag.
„Þetta lullar,“ bætir hann við. „Við vorum
ellefu þegar við byrjuðum en erum 17
núna.“
Jón kemur á ýmsan hátt að stangveiði-
málum. Ekki aðeins er hann ástríðufullur
veiðimaður, heldur kemur hann einnig að
leigu Krákár, eins og fyrr segir, annast sölu
á veiðileyfum í urriðaveiði á svæðum Lax-
árfélagsins í Aðaldal á vorin, og þá er hann
einn þriggja aðstandenda veiðivefjarins
Votnogveidi.is og nýs vefttímarits, Veiði-
slóð, en það er tímarit um sportveiði og
tengt efni.
Veitt með Jóni Eyfjörð í
Kráká á Mývatnsheiði
Jón Eyfjörð hampar fallegum á að giska fjög-
urra punda urriða úr Kráká.
Kemur á ýmsan
hátt að veiðinni