SunnudagsMogginn - 25.09.2011, Page 14

14 25. september 2011
Þ
að er eyða í hjartanu mínu. Þó
að frétt þess efnis að R.E.M.
hefði ákveðið að leggja upp
laupanna eftir 31 árs starf hafi
ekki komið á óvart þannig séð, enda hafa
síðustu ár verið sorgleg eyðimerkur-
ganga, það verður bara að segjast, var
þetta engu að síður sjokk. Tilfinningin er
eins og að sjá á eftir gömlum og góðum
vini sem er að kveðja í hinsta sinn, vini
sem gat skilið og huggað þegar mann-
legur máttur réð eigi við slíkt.
Á ekki að vera hægt
Ferill R.E.M. er algerlega ótrúlegur og
það sem sveitin kom til leiðar verður ein-
hvern veginn skýrara nú. Árið 1983 gaf
sveitin út Murmur, sem er gjarnan nefnd
til sögunnar sem besta frumraun allra
tíma. Árið 1985 kom út platan The Fables
of the Reconstruction, plata sem setti
nýja staðla í einlægu og tilfinninga-
þrungnu neðanjarðarrokki. Árið 1992
kom svo meistaraverkið Automatic for
the People út en ég held að aldrei hafi jafn
innihaldsrík plata komið út innan vé-
banda hins miskunnarlausa markaðar.
Listræn heilindi hennar eru alger, um
leið og útvarpsslagararnir eru þarna í
hrönnum. Þetta átti hreinlega ekki að
vera hægt en þá sem áður sýndi sveitin
fram á hversu öflugur brautryðjandi hún
var. „The Sidewinder Sleeps Tonite“,
„Everybody Hurts“, „Man on the Moon“,
„Nightswimming“ og „Find the River“.
Þessi lög eru öll á einu og sömu plötunni!
Hér nefni ég til sögunnar þrjár tíma-
mótaplötur (frá einni og sömu sveitinni)
en get ekki platna eins og Life’s Rich Pa-
geant, Document, Green og New Ad-
ventures in Hi-Fi, sem eru allt meist-
araverk líka.
Nei, það er ekki skrítið að menn hafi
nánast furðað sig á vangetu þessarar
hljómsveitar til að búa til lélega tónlist.
Frá Murmur (1983) og fram að Automatic
for the People (1992), á níu ára tímabili,
komu út átta breiðskífur, hver annarri
betri. Öldungis ótrúlegt.
Bylting
Mikilvægi sveitarinnar er þó enn meira
en svo. R.E.M. var í forvígi bandarískra
hljómsveita á níunda áratugnum sem
voru hægt og bítandi að breyta tónlistar-
landslaginu og umbylta þeim iðnaði sem
Seinni tíma R.E.M. kveðja eftir vel heppnaða tónleika. Bræðralagið var mikið í sveitinni og fyrst og fremst var um vinahóp að ræða. Það vildi síðan þannig til að hann var líka hljómsveit.
Augnaflökt
ei meir
Bandarísku rokksveitina R.E.M. þraut örendið
um miðja þessa viku. Tónlistin kveður þar með
eina merkustu sveit allra tíma, sveit sem hóf
neðanjarðarrokkið upp og út fyrir allt það sem
mögulegt var talið fram að tilkomu hennar.
Arnar Eggert Thoroddsen arnart@mbl.is
R.E.M snemma á tíunda áratugnum, um það leyti er Automatic for the People kom út.
AP
Bono og Michael Stipe eiga margt sameiginlegt og þessum ofurstjörnum er vel til vina.