SunnudagsMogginn - 25.09.2011, Blaðsíða 20

20 25. september 2011
Þ
ær eru allar vel tilhafðar, í pils-
um, hælum og kápum, með
uppsett hár og maskara. Þær
bera ímynd kvenleikans ein-
staklega vel og ekkert sem minnir á karl-
menn í fari þeirra þegar við setjumst nið-
ur með þeim á kaffihúsi í borginni. Samt
sem áður bregða þær sér reglubundið í
hlutverk karlmanna og nú skemmta þær
um helgar í Þjóðleikhúskjallaranum und-
ir nafninu Pörupiltar. Þetta eru leikkon-
urnar og vinkonurnar Alexía Björg Jó-
hannesdóttir, María Pálsdóttir og Sólveig
Guðmundsdóttir.
Hvernig datt ykkur í hug að skipta um
kynjahlutverk og skemmta þannig?
María: Fyrir tíu árum fór ég í fram-
haldsnám til Finnlands í leiklist og þar
var dragnámskeið og kennarinn sem hélt
það kom á svo frábærum tímapunkti.
Strákarnir í bekknum höfðu verið í svo
stórum hlutverkum og við sátum bara á
varamannabekknum. Við vorum því
mjög móttækilegar fyrir þessu þegar
kennarinn kom og við fórum að klæða
okkur og hegða okkur eins og karlmenn.
Alexía: Ég fór síðan á námskeið hjá
Maríu fyrir nokkrum árum þar sem hún
var að kenna það sem hún hafði lært í
Finnlandi. Þar var alveg fullt af leik-
konum og okkur fannst þetta öllum svo
gaman að við höfðum allar áhuga á að
gera eitthvað með þetta og skemmtum í
kjölfarið á Kringlukránni.
Sólveig: Ég lærði líka hjá Maríu og var
svo beðin um að taka þátt í dragkeppni í
Leikhúskjallaranum af því að það vantaði
konur í keppnina. Mér hafði alltaf þótt
fegurðardrottningardraumurinn spenn-
andi þegar ég var lítil og svo þegar ég fór
í dragkeppnina 2006 og vann, þá hugsaði
ég þegar ég fékk borðann utan um mig og
blómvöndinn: Jæja, þetta er samt mjög
fínt líka. Ef ég hefði getað skrifað ævi
mína fyrirfram þá hefði mér aldrei dottið
í hug að ég myndi vera í þessari aðstöðu.
Ég er stundum svo ferköntuð þannig að
mér fannst mjög fyndið að standa með
kórónu og borða og fara með ljóð uppi á
sviði og hugsaði bara, enginn veit sína
ævi fyrr en öll er.
María: Ég var í dómnefnd þá og var sko
ekkert hlutdræg. Hún var bara langbest.
Sólveig: Svo er þetta náttúrlega bara
svo hrikalega skemmtilegt. Það er svo
gaman að finna viðbrögð áhorfenda við
þessum gaurum. Svo er fólk líka stund-
um smástund að átta sig á því að við
séum konur. Svo komum við ótrúlega
huggulegar og sætar fram eftir sýn-
inguna.
Rapparaljóðskáld varð til hjá Hjálpræð-
ishernum
En hvernig kom það til að þið fóruð að
vinna í Þjóðleikhúsinu?
Sólveig: Það hefur lengi verið draumur
að gera meira með þessa karaktera. Svo
ákvað ég að vera duglegi leikarinn og
skella mér í opna prufu hjá Þjóðleikhús-
inu síðasta vor. Í stað þess að fara með
einræðu eða syngja prófaði ég að fara sem
Dóri Maack. Í kringum mig voru bara
nýútskrifaðir flottir leikarar. Ég sat þarna
í gervinu sem Dóri með skegg og var eig-
inlega síðust. Ég var síðan að fara að
flytja ljóð og þá hugsaði ég; Ohh, hvað er
ég að gera? Svo verður maður öruggari
og öruggari með það sem maður er að
gera og þetta varð síðan bara skemmti-
legt uppbrot í prufunum. En eftir þessa
prufu spurði Tinna Gunnlaugsdóttir mig
hvort Pörupiltar vildu ekki koma og vera
með uppistand í Leikhúskjallaranum.
Getið þið sagt mér aðeins frá ljóð-
skáldinu Dóra Maack?
Alexía: Sólveig leikur Dóra Maack og
hann er svona strákur sem allir elska og
vilja taka með sér heim og hugsa um.
Sólveig: Þegar ég byrjaði að vinna með
Dóra Maack þá var hann í fyrstu svona
ljóðskáldstýpa með trefil og svoleiðis.
Svo vantaði mig almennilegan búning og
fór í Hjálpræðisherinn og fann öll þessi
föt sem hann er í þar og þá horfði ég í
spegil og þá var Dóri mættur, en þá var
hann bara orðinn rapparaljóðskáld. Það
hafa stundum komið stelpur upp að okk-
ur þegar við erum búnar að skemmta og
sagt: Guð minn góður, ég svaf hjá honum
Dóra Maack.
Alexía: Já, ég lenti einu sinni í því að
ein sagði við mig: Þú ert fyrrverandi
kærastinn minn. Það tengja einhvern
veginn allir við þessar týpur. Það er svo
gaman hvað þeir eru ólíkir.
Er þessi vinna eitthvað ólík þeirri
leikhúsvinnu sem þið hafið áður unnið?
María: Já, þetta er ekki svona leikara-
vinna sem maður fer oft í, að leita innan
frá og leita að tilfinningum. Í þessu tilfelli
litum við bara í spegilinn og karakterinn
var fundinn. Svo getur maður tekið sér
tíma í að leita að þessum gæja. Þetta er
sem sagt meira vinna utan frá og inn.
Alexía: Ef það líður langt á milli þess
sem maður fer í karakterinn þá verður
maður svo glaður þegar maður hittir
karakterinn aftur, þetta er svona eins og
að hitta gamlan vin, einhvern sem manni
þykir vænt um.
Hvað gerið þið til að fela þetta kven-
lega?
María: Það er svo einfalt. Við reyrum
niður á okkur brjóstin og setjum gervi-
typpi á milli lappanna.
Alexía: (hógvær og hálfhvíslandi): Það
er sko smokkur fylltur með bómull.
María: Já, við veljum okkur bara þá
stærð sem við viljum hafa. Svo klippum
við niður hár og límum framan í okkur.
Það er horft á konur en hlustað á karla
En hefur þetta breytt sýn ykkar á karl-
menn?
María: Já, það er í raun hollt fyrir alla
að setja sig í spor hins kynsins. Við vor-
um margar sem upplifðum það að þegar
við vorum svona sex, sjö, átta ára stelpur
þá leyfðist okkur allt. Svo þegar við vor-
um að nálgast unglingsárin þá var eins og
við værum settar í eitthvert box og það á
alveg örugglega við um strákana líka. Allt
í einu átti maður ekki að sitja svona
Frelsi að brjót-
ast úr viðjum
kvenleikans
Konur í karlmannsfötum skemmta undir nafninu
Pörupiltar í Þjóðleikhúskjallaranum ásamt
söngdúettinum Viggó og Víóletta. Við forvitn-
umst um hvað það er sem skilur á milli kynjanna
og hvernig það er að skipta um kynhlutverk.
Signý Gunnarsdóttir signy@mbl.is
Þær Alexía Björg Jóhannesdóttir, María Pálsdóttir og Sólveig Guðmundsdóttir telja það hollt fyrir alla að prófa að skipta um kynhlutverk.
Morgunblaðið/Eggert
Hemmi Gunn, Dóri Maack og Nonni Bö tilbúnir að stíga á svið.
Morgunblaðið/Árni Sæberg