Morgunblaðið - 27.05.2010, Side 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2010
✝ Ragnar BenediktMagnússon fædd-
ist 27. maí 1921 á
Höfðaseli á Völlum
og fluttist ungur á
Seyðisfjörð. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 15.
maí 2010. Foreldrar
hans voru Magnús
Þorsteinsson og Una
Stefánsdóttir. Ragnar
átti þrjú systkini, þau
Guðrúnu, Nikulás
(látinn) og Auði.
Ragnar kvæntist
Vilborgu M. Jóhannsdóttur 27.
nóvember 1956 og fluttust þau til
Reykjavíkur árið 1955. Þeim varð
þriggja barna auðið.
Þau eru: 1) Stefanía
Emma Ragnarsdóttir,
f. 9. apríl 1956, á hún
fjögur börn og þrjú
barnabörn. 2) Una
Eyrún Ragnarsdóttir,
f. 2. maí 1958, maður
hennar er Rafn Ein-
arsson og eiga þau
þrjú börn. 3) Vignir
Ragnarsson, f. 1. maí
1960, kona hans er
Hildur Daníelsdóttir
og eiga þau þrjú
börn.
Útför Ragnars fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 27. maí 2010, og
hefst athöfnin kl. 13.
Elsku afi minn, það voru mikil for-
réttindi að eiga þig sem afa. Fyrir
mig sem litla stúlku var vart hægt að
hugsa sér betri afa. Þú hafðir gaman
af því að eyða tíma með mér og það
var alltaf stutt í barnið í þér. Ég var
fyrsta barnabarn ykkar ömmu og
naut ég sannarlega góðs af því. Ég
hafði ykkur alveg út af fyrir mig og
gisti ég hjá ykkur nánast hverja ein-
ustu helgi í mörg ár. Það var svo
notalegt að vera hjá ykkur.
Já líf mitt væri öðruvísi ef ég hefði
ekki haft ömmur mínar og afa í lífi
mínu. Ég var gjörsamlega dekruð all-
an tímann sem ég var hjá ykkur og
sennilega ofdrekruð. Þú kenndir mér
svo margt. Þú tókst upp spilastokk-
inn þinn og kenndir mér öll þau spil
sem ég kann. Við gátum setið og spil-
að tímunum saman og ég man svo vel
hlátur þinn þegar ég, tapsár krakk-
inn, grenjaði yfir að hafa tapað
spilinu. Ekki nóg með það, þegar ég
svo loksins vann spilið ásakaði ég þig
auðvitað um að þú værir að leyfa mér
að vinna og þá hlóstu bara ennþá
meira.
Þú kenndir mér líka að hjóla og
sýndir mér mikla þolinmæði, því auð-
vitað kenndi ég þér einnig um þegar
ég datt. Já, þegar ég datt var það
nefnilega af því að þú truflaðir mig.
Ég var nú meiri frekjan. En í staðinn
fyrir að gefast upp á frekjunni í mér
þá bara hlóstu þínum skemmtilega
hlátri (sem gerði mig stundum jafn-
vel ennþá brjálaðri). Þú kenndir mér
líka á skauta og man ég hvað mér
fannst það flott að afi minn kynni að
skauta svona vel. Ég man eftir þér á
fleygiferð á skautunum og þú skaut-
aðir meira að segja afturábak sem
mér fannst ótrúlegur hæfileiki. Lengi
vel ætlaði ég að verða skautadrottn-
ing þegar ég yrði stór. Þú varst mikill
listmálari og ég man hvað ég gat
dundað mér við að skoða alla stein-
ana sem þú slípaðir og málaðir á. Já,
afi minn ég á svo margar góðar minn-
ingar um okkur saman sem ég mun
geyma og varðveita allt mitt líf. Ég er
þakklát fyrir að synir mínir mínir
fengu að kynnast þér. Þrátt fyrir ald-
ur þinn gastu nú samt fíflast í þeim
þegar þeir komu í heimsókn.
Ég man, fyrir ekki svo löngu, þá
varstu í hálfgerðum eltingaleik við
yngri son minn og þú hljópst með
göngugrindina á eftir honum. Þannig
varstu afi minn, alltaf svo stríðinn og
svo stutt í barnið í þér. Maður getur
ekki annað en dáðst að þeim hæfi-
leika. Elsku hjartans afi minn. Þú
lést á brúðkaupsdaginn minn. Ég get
ekki annað en verið þakklát fyrir að
þú hafir notið lífsins síðasta daginn
þinn í veislunni minni. Þú náðir að sjá
mig, dótturdóttur þína, ganga í
hjónaband og sé ég á ljósmyndunum
hvað þú fylgdist vel með okkur Binna
þennan dag. Þú varst flottur í nýju
jakkafötunum þínum, í góðri veislu
með öllum þeim sem þér þykir vænt
um í kringum þig. Það er vart hægt
að hugsa sér virðulegri dánarbeð
elsku afi minn.
Ég elska þig og mun sakna þín
mikið.
Þangað til næst.
Þín
Ragna.
Elsku afi minn.
Hér sit ég og horfi á fallega veðrið
úti og tárin renna niður eins og foss,
ég ræð ekkert við tárin, þau vilja alls
ekki hætta.
Það er svo margt sem kemur upp í
huga mér þegar ég hugsa um þig.
Mig langar svo að skrifa eitthvað
fallegt en hræðist að það verði klisju-
kennt. En hugurinn leiðir mig að öll-
um góðu stundunum okkar yfir kaffi-
bollanum með Bogga ömmu í
Blesugrófinni og í Ljósheimum. Öll
þau samtöl sem við áttum um lífið og
tilveruna, hvað ég væri að bralla,
hvað þú værir að bralla og hvað
amma væri að bralla, ótrúlegt en satt
þá finnst mér eins og ég finni fyrir
þér núna.
En afi, þetta gerðist allt saman svo
hratt að ég er ennþá að átta mig á því
að þú sért farinn og því vil ég alls
ekki trúa. Eina sem ég sé og vil sjá er
fallegi afi minn með glott á vörum.
Rosalega er þetta mér erfitt því þú
ert sá fyrsti sem ég missi og þessi fal-
legi dagur sem þú fórst, það getur
enginn valið sér betri dag.
Á brúðkaupsdegi Rögnu og Binna,
fallegasta og skipulagðasta brúð-
kaup sem ég hef upplifað er stór
minning í mínu hjarta og mun aldrei
gleymast.
Ég barnabarn þitt gat ekki hætt
að tjá mig og láta alla vita hversu
glæsileg afi og amma eru. Þegar ég
sá ykkur langaði mig að standa upp
og faðma ykkur fast, öskra hátt og
snjallt yfir alla og monta mig hversu
heppin ég er að eiga svona góða, fal-
lega og bestu afa og ömmu í heimi.
Á vörum mínum er stærsta sól-
heimabros sem fólk hefur séð, þetta
bros mun ávallt vera til staðar og afi,
núna brosi ég til þín og get ekki hætt
að brosa.
Ég hugsa til þín hverja einustu
mínútu og mig dreymir um þig, það
þýðir að þú ert ekki farinn, þú verður
ávallt hérna hjá okkur. Ég gæti
skrifað heila bók, mig langar ekki að
stoppa að skrifa, ég á eftir allar
minningarnar og sögurnar, en ég,
Berglind, barnabarn þitt, er stolt og
þakklát í mínu hjarta fyrir að hafa
kynnst þér og átt góðar stundir með
þér og hér er ljóð til þín, elsku Ragn-
ar afi.
Ég yrki ljóð um afa minn Ragnar
Benedikt hét sá gamli.
Hann var alltaf mér vænn og góður.
Ég er svo heppin
að geta sagt að þú sért afi minn
þú ert maður visku og undur
… Bestur af þeim öllum.
Það gefur mér mikla gleði að vera
barnabarnið þitt
ég elska þig svo mikið,
þú ert mér svo mikið og átt mikið í
mér,
meira en ég mun nokkurn tíma geta
sýnt.
Það er mikið sem ég myndi innilega
vilja segja þér
Hlutir sem ég vil að þú vitir…
Nú sefur þú í kyrrð og værð
og hjá englunum þú nú ert.
Umönnun og hlýju þú færð
og veit ég að ánægður þú sért.
Ég kvaddi þig í hinsta sinn
Ég kveð þig nú í hinsta sinn.
Blessun drottins munt þú fá
og fá að standa honum nær.
Annan stað þú ferð nú á
sem ávallt verður þér kær.
Ég kvaddi þig í hinsta sinn
Ég kveð þig nú í hinsta sinn.
Við munum hitta þig á ný
áður en langt um líður.
Sú stund verður ánægjuleg og hlý
og eftir henni sérhvert okkar bíður.
Við kveðjum þig í hinsta sinn
Við kvöddum þig í hinsta sinn.
Á afmælisdegi þínum, 27. maí,
kveikjum við á kertum til þín og bros-
um.
Síðasta orðið: ég mun alltaf monta
mig að þú sért afi minn.
Þín
Berglind Rafnsdóttir barnabarn.
Ragnar Benedikt
Magnússon
Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa frá
árinu 2000 og til dagsins í dag.
✝ Sigríður Davíðs-dóttir fæddist í
Skálateigi í Norðfirði
5.3. 1920. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 16. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ragn-
hildur Petra Jóns-
dóttir, f. 8.8. 1889, d.
28.12. 1929, og Davíð
Hermannsson, f. 30.8.
1885, d. 6.10. 1963.
Systkini Sigríðar eru:
Hermann, f. 1912, d.
1991. Jón, f. 1915, d.
2007. Jóhann Valgeir, f. 1917, d.
1971. Gunnar Magnús, f. 1923, d.
urson frá eins árs aldri, systurson
Sigríðar, Runólf Runólfsson, f.
28.6. 1950, kvæntur Gerði H. Haf-
steinsdóttur, f. 3.11. 1957, og eiga
þau þrjú börn: 1) Sigríður Hafdís,
f. 6.10. 1976, gift Ólafi Tryggva
Sigurðssyni, f. 28.10. 1972, þau
eiga tvö börn 2) Davíð Arnar, f.
8.5. 1980, kvæntur Jamillu Jo-
hnston, f. 25.6. 1975, þau eiga einn
son. 3) Atli Freyr, f. 29.5. 1985.
Sigríður stundaði nám í Héraðs-
skólanum að Laugarvatni. Hún
vann við saumaskap á Akureyri í
fimm ár. Þau hjónin keyptu bóka-
útgáfuna Fróða 1964 og stuttu síð-
ar bókaútgáfuna Norðra. Þau
stofnuðu Bókabúð Safamýrar og
ráku þessi fyrirtæki í 24 ár.
Útför Sigríðar fer fram frá
Seljakirkju í dag, 27. maí 2010, og
hefst athöfnin kl. 15.
2002. Sveinn Krist-
inn, f. 1925, d. 1974.
Soffía Jóna, f. 1926,
d. 1986. Lúðvík, f.
1929.
Sigríður giftist
22.4. 1948 Gissuri
Þór Eggertssyni frá
Skúfum í Norður-
árdal, f. 25.9. 1921, d.
26.4. 2002. Foreldrar
hans voru Eggert
Ragnar Sölvason, f.
18.9. 1876, d. 3.3.
1963, og Ingibjörg
Jóninna Jónsdóttir, f.
22.7. 1891, d. 6.3. 1981.
Sigríður og Gissur ólu upp fóst-
Og börn þín og frændur, sem fjær eru og
nær,
við fögnum því öll, að þín hvíld er nú vær
frá kvöldrökkri komandi nætur.
Og hvíldu nú blessuð í bólinu því
sem blóm koma að prýða hvert sumar á
ný
og segja’, að þinn blundur sé sætur.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Það er með miklum trega og
söknuði sem ég kveð hana ömmu
mína. Ég veit þó að hún var hvíld-
inni fegin enda aldurinn orðinn hár
og heilsan hafði smám saman verið
að gefa sig.
Það var alltaf svo gaman að koma
til ömmu og afa. Heimilið var nota-
legt og alltaf fékk maður þar hlýleg-
ar móttökur. Amma fór strax að
stjana við gestina sína og setja kaffi
og meðlæti á borð. Það var víst ekki
sjaldan sem ég bað um að fá að vera
eftir hjá ömmu og afa og gista.
Amma var dugleg að fara með
mér í gönguferðir, hvort sem það
var í grennd við heimili hennar eða í
Borgarfirðinum þar sem við vorum
með sumarbústað til margra ára. Þá
sagði hún mér oft sögur af sér þegar
hún var lítil stúlka á Norðfirði.
Kenndi mér að þekkja jurtir og
fugla og að bera virðingu fyrir öllum
lifandi verum. Hún sagði mér oft
sögur af álfum og huldufólki sem
ætti bústað í klettum og hólum.
Þegar við vorum í bústaðnum, átt-
um við amma okkur sérstaka
gönguleið, sem við kölluðum
„göngutúrinn okkar“. Þetta var
kannski ekki merkileg gönguleið,
aðeins lítill malarstígur, en með-
fram honum voru margar jurtateg-
undir og þar mátti ævinlega finna
þrastarhreiður sem var gaman að
fylgjast með.
Hjá ömmu og afa var að finna
mikið bókasafn sem var eins og fjár-
sjóður fyrir unga stúlku. Ég man
eftir að hafa eytt löngum stundum
við að skoða hinar ýmsu bækur,
meira að segja ættfræði- og ljóða-
bækur. Amma var líka óþreytandi
við að segja mér frá bókunum og
lesa í þeim með mér og fræða mig
um fyrri tíma.
Amma var mjög trúuð og kenndi
mér bæði bænir og vers. Þegar ég
fékk að gista hjá ömmu og afa fórum
við amma alltaf saman með Faðir
vorið og Nú legg ég augun aftur.
Amma sagðist hafa farið með það
vers síðan hún var ung stúlka.
Elsku amma mín, ég vil þakka þér
fyrir allt það góða sem þú hefur
kennt mér og allar yndislegu stund-
irnar sem að við höfum átt saman.
Minning þín er ljós sem lifir í hjarta
mínu um ókomna tíð. Guð geymi
þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Sigríður Hafdís Runólfsdóttir.
Sumt fólk er stærri hluti af lífi
hvers og eins en fólk gerir sér al-
mennt grein fyrir.
Afasystir mín, Sigríður Davíðs-
dóttir, var stór hluti af lífi margra
og skipaði stóran sess í mínu hjarta.
Sigga Davíðs, eins og hún var
ætíð kölluð, hafði allt það sem mátti
prýða eina manneskju. Sigga var
fríð sýnum, sviphrein, greind,
skemmtileg, vel lesin og fróð en um-
fram allt hrein og bein, heil og heið-
arleg.
Siggu þótti vænt um sitt fólk og
ófáir af Skuggahlíðarættinni nutu
þess, hvort sem um var að ræða
gistingu eða annan viðgjörning. Sá
sem þessar línur ritar gat á mennta-
skólaárunum í tíma og ótíma bankað
upp á á Rauðalæknum, og fram voru
bornar þvílíkar kræsingar að kon-
ungbornir hefðu þótt fullsæmdir.
Það var mjög oft bankað upp á
eða oftar en tölu verður á komið. Fæ
það fullseint þakkað.
Þessum heimsóknum fylgdi
gjarnan spjall, en frænka mín og
hennar maður, Gissur Eggertsson,
voru hafsjór af fróðleik. Ræddi
einkum landsmálin við Gissur, en
ættfræði og lífið á Norðfirði í byrjun
síðustu aldar við frænku mína.
Í þann viskubrunn sótti ég þar til
yfir lauk.
Sigga sagði skemmtilega frá,
kankvís, hnyttin og kjarnyrt. Man
ekki eftir að hún hafi talað illa um
nokkurn, menn eða málleysingja,
enda ekki henni eðlislægt.
Sigga og Gissur ráku bókaútgáfu
og bókabúðir. Sá rekstur, eins og
allt það sem Sigga og Gissur komu
nálægt, einkenndist af samvisku-
semi, æðruleysi og heilindum.
Það er komið að leiðarlokum, í
bili, en hafðu þökk fyrir allt það sem
þú gafst af þér.
Runni, Gerða og börn, sem og
aðrir aðstandendur. Minningarnar
eru góðar og þær lifa.
Davíð Heiðar Hansson.
Á bernskuheimilum okkar á Mos-
felli og í Kópavogi skipaði nafnið
Sigga Davíðs sérstakan sess. Hún
og Aðalbjörg móðir okkar voru
æskuvinkonur og fóstursystur frá
Kirkjubóli í Norðfirði. Vinátta
þeirra varaði ævilangt og bar aldrei
skugga á hana. Á efri árum töluðu
þær mikið saman í síma og Sigga
missti mikið þegar Aðalbjörg lést
fyrir fimm árum.
Sigga, Gissur og Runólfur upp-
eldissonur þeirra voru tíðir gestir á
Mosfelli og oft glatt á hjalla þegar
þau komu í heimsókn. Þá kveikti
Gissur sér í vindli, íbygginn á svip,
og Sigga og Aðalbjörg ræddu sam-
an um heima og geima, ekki síst um
bernskuár sín fyrir austan sem þær
sveipuðu nokkrum dýrðarljóma.
Sigga var vel að sér í ættum Aust-
firðinga og fylgdist náið með lífi
fólks þaðan. Þegar kom að veislu-
höldum á Mosfelli, afmælum og
fermingum, var Sigga sjálfkjörin
verkstjóri við allan undirbúning. Þá
var hún stundum kölluð tertumál-
aráðherra og stjórnaði öllu af ein-
stakri röggsemi og lítillæti. Sjálf
héldu Gissur og Sigga mikið boð á
nýársdag um langt skeið og það var
fastur liður hjá okkur að fagna nýju
ári á heimili þeirra á Rauðalæk 39.
Sigga Davíðs var afar glæsileg
kona, hæglát í fasi og lagði aldrei illt
orð til nokkurs manns. Hún æðrað-
ist aldrei, ekki heldur þegar hún
fann að kallið var komið. Það var
ekki hennar háttur að kveðja með
neinum fyrirgangi. Hvíl í friði, elsku
Sigga.
Bjarki Bjarnason, Sif
Bjarnadóttir og Ýr
Þórðardóttir.
Sigríður Davíðsdóttir