Morgunblaðið - 03.08.2010, Blaðsíða 20

✝ Ólafur Har-aldsson fæddist
að Sjávarhólum á
Kjalarnesi þann
20. október 1943
og ólst þar upp.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínum, Harðbala
IV, í Kjós, laug-
ardaginn 24. júlí
2010.
Foreldrar hans
voru Haraldur Jós-
epsson, f. 2. febr-
úar 1892, d. 13.
maí 1972 og Guðrún Karlsdóttir,
f. 9. september 1915, d. 30. jan-
úar 2003. Systkini Ólafs eru: 1)
Dóttir Egils er Emma Karín. b)
Ketilbjörn, f. 9. september 1966,
sambýliskona Sigríður G.
Hrafnsdóttir, börn þeirra eru:
Atli Hrafn, Stefanía Ösp, Arnar
Smári, Ólafur Steinn og Katrín
Líf. c) Örlygur Ólafsson, f. 26.
júlí 1969, maki Harpa Hafliða-
dóttir, dætur þeirra eru: Urður,
Elfur, Ýr, Eir og Auður. d) Har-
aldur Ólafsson, f. 27. nóvember
1973, maki Andrea Magdalena
Jónsdóttir, synir þeirra eru:
Kári, Hrafnkell og Gunnar.
Ólafur starfaði lengi vel á
vinnuvélum eða þar til hann hóf
störf sem vélstjóri á togurum.
Vélstjóraprófi lauk hann árið
1984 og starfaði sem slíkur fram
að andláti, nú síðast hjá Sorpu.
Útför Ólafs Haraldssonar fer
fram frá Háteigskirkju í dag, 3.
ágúst 2010, og hefst hún kl. 13.
Birgir, f. 1937, 2)
Hrefna, f. 1942,
maki Hreinn Her-
mannsson, 3) Karl,
f. 1946, 4) Helgi, f.
1952, maki Ingi-
björg Hjart-
ardóttir, 5) Selma,
f. 1958.
Ólafur kvæntist
Katrínu Selju
Gunnarsdóttur ár-
ið 1966. Þau
skildu. Synir
þeirra eru: a)
Sveinn, f. 3. apríl
1965, sambýliskona Gróa Mar-
grét Finnsdóttir, börn þeirra
eru: Egill, Dýrleif og Signý.
Kæri Óli, allt frá því að ég
kynntist þér hefur þú verið stór
hluti af lífi mínu og fjölskyldu
minnar. Aldrei fyrr hef ég kynnst
annarri eins hjálpsemi og greið-
vikni hjá einum manni. Það var al-
veg sama hver bónin var, alltaf
varst þú til taks og jafnvel mættur
áður en ég lagði símtólið á.
Eftir að strákarnir okkar Hadda
fæddust fóru þið feðgar reglulega
saman með þá í sund. Þið hittust
þá gjarnan í sundlaug sem var á
miðri leið en þá bjuggum við vest-
ur í bæ og þú kominn í Kjósina.
Eftir sundferðirnar komst þú oft
til okkar í kaffi og þá var mikið
spjallað og strákarnir sýndu þér
eitthvað sniðugt. Svo fluttum við
líka í Kjósina fyrir tæpum fjórum
árum og þá fór kaffibollunum að
fjölga en í leiðinni jókst vinnan hjá
þér við að koma okkur fjölskyld-
unni fyrir. Reyndar heyrði ég þig
aldrei kvarta yfir okkur en það
sem þú hefur gert fyrir okkur fjöl-
skylduna er ómetanlegt. Það var
alveg sama hver bónin var og oft-
ast þurfi ég ekki að biðja, þér
þótti sjálfsagt að aðstoða okkur.
Listinn er langur þar sem þú
hefur lagt hönd á plóginn, ef
bremsuklossarnir fóru þá bara var
því reddað og ef þvottavélin bilaði
þá hættirðu ekki fyrr en hún var
komin í lag. Þú hjálpaðir okkur
ekki „bara“ að mála og parket-
leggja húsið því þú hefur með
skurðgröfunni þinni skilið eftir
minnisvarða víðsvegar um landið
okkar. Við erum nú þegar búin að
skíra hólinn fyrir framan eldhús-
gluggann Óla-hól til minningar um
þig, minn kæri.
Það verður skrítið að geta ekki
hringt í þig í vetur og kannað
færðina á Hvalfjarðarveginum eða
á Kjalarnesinu en þú varst alltaf
búinn að fara þar um eldsnemma á
morgnana á leið til vinnu. Alltaf
hafðir þú hugann við mig og mínar
bílferðir ef þér fannst færðin eitt-
hvað tvísýn. Þú varst líka frábær
afi, þú sinntir strákunum af mikl-
um áhuga og kærleik og þeim
þótti gaman að fá að fara til þín.
Enda áttu ekki margir strákar afa
sem átti gröfu. Þegar þeir voru
litlir fengu þeir að sitja hjá þér í
gröfunni og grafa með afa sínum.
Þá fannst þeim líka gaman að
horfa með þér á Andrés Önd og
þið grenjuðuð saman úr hlátri og
mauluðuð eitthvað gott. Mér
finnst ég sjá söknuð í augunum á
hundinum okkar, henni Ásu, en
hún var nú smá-dekruð af þér
enda laumaðir þú hundanammi til
hennar í hvert sinn sem þið hitt-
ust. Alltaf varst þú tilbúinn til að
gæta hennar ef við þurftum á því
að halda og saman genguð þið ófáa
Þúfukotshringina. Þú hafðir ein-
staka nærveru og það var gott að
vera í návist þinni. Mér þótti afar
vænt um að þú skyldir koma við
hjá okkur á afmælisdeginum mín-
um 21. júlí og þiggja með okkur
hamborgara og afmælisköku. Þú
hafðir verið að vinna frameftir og
sem betur fer gekk einn borgari af
svo við gátum bætt við einum
diski.
Það verður tómlegt án þín,
elsku Óli minn, ég sakna þín
óskaplega mikið.
Þín,
Andrea.
Elsku afi okkar. Það er erfitt að
hugsa til þess að þú hafir farið
svona snögglega frá okkur en eftir
sitja fallegar og skemmtilegar
minningar sem við munum aldrei
gleyma. Þú hefur alltaf verið stór
hluti af lífi okkar og okkur leiddist
aldrei í návist þinni. Þegar við
bjuggum fyrir austan nýttum við
frítímann vel og var það ósjaldan
að við komum til þín og gistum,
horfðum á Bleika Pardusinn og
borðuðum nammið sem þú komst
með frá útlöndum. Veiðiferðirnar
voru æðislegar og þú virtist hafa
endalausa þolinmæði þegar við
keyrðum um sveitina og þú beygð-
ir þegar við sögðum þér að beygja.
Ekki minnkaði fjörið þegar við
fluttum öll í bæinn og var gleðin
mikil þegar við fengum að gista
hjá þér og borða McDonalds. Jólin
verða tómleg án þín, fyrir okkur
byrjuðu jólin þegar þú komst rétt
áður en jólaklukkurnar hringdu.
Við munum ætíð vera þakklát fyr-
ir allt sem þú hefur gert fyrir okk-
ur og mun minning þín lifa að ei-
lífu í hjörtum okkar. Við elskum
þig og söknum.
Kveðja,
Egill, Dýrleif og Signý.
Elsku Óli minn. Þú skilur eftir
stórt tómarúm í mínu lífi. Ég
sakna svo daglegra samtala um
allt milli himins og jarðar og það
verður erfitt að læra að lifa lífinu
án þín. Þrátt fyrir skilnað og erfið
tímabil í lífi okkar beggja, bárum
við gæfu til að viðhalda góðri vin-
áttu og að standa saman um okkar
yndislega stóra hóp barna og
barnabarna.
Mig langar líka að þakka þér
alla hjálpina, ekki síst varðandi
húsbyggingu og endalausar bíla-
viðgerðir. En það sem sýndi
kannski best hvern mann þú hafð-
ir að geyma var hversu óendan-
lega góður þú varst við Borgnýju
og Signýju og var sú væntum-
þykja svo sannarlega endurgoldin.
Takk fyrir allt.
Katrín.
Mig langar til að minnast vinar
míns Óla með nokkrum orðum.
Við vorum jafnaldrar og ólumst
upp á Kjalarnesinu. Hann í Sjáv-
arhólum, en ég á Jörfa, og seinna
á Hofi. Óli var góður félagi. Hann
var mjög verklaginn og vann al-
geng sveitastörf.
Á Vestfjörðum vann hann á
skurðgröfum fleiri sumur, og kom
þá í ljós hve laginn hann var við
erfið skilyrði. Seinna fór hann til
sjós, náði sér í vélstjóraréttindi og
var á togurum og síðast í landi.
Við vorum búnir að fara saman til
Kanarí um næstsíðustu jól og í
vetur. Hann fór með mér vestur á
Þingeyri á hátíðina sem var þar.
Við fórum þar á þá staði sem hann
hafði verið á. Ég held að hann hafi
notið þess mjög vel. Hann talaði
um að við ættum að fara saman í
vetur til Kanarí, eða jafnvel til
Taílands. Hann sagði brosandi að
ég hefði talað um það úti að það
gæti verið of seint að bíða, en
ferðirnar verða víst ekki fleiri.
Að lokum vil ég kveðja hann og
votta sonum hans og öðrum
vandamönnum mína dýpstu sam-
úð.
Sveinbjörn
Björnsson.
Upp úr 1990 skipulagði Kjós-
arhreppur átta lóðir úr landi Eyr-
arkots, og undanfarin ár hafa hús
risið á þeim, eitt af öðru. Byggðin
hefur hlotið nafnið Harðbala-
hverfi.
Þar fann ég mér stað og árið
1995 fluttist ég í nýbyggt hús við
Laxvog í Kjós. Það var með nokk-
urri eftirvæntingu að ég beið eftir
því að fá að sjá, hver yrði næsti
nágranni minn á austurhliðina.
Allmargir komu að skoða, en úr-
slitin urðu þau, að hnossið hreppti
Ólafur Haraldsson vélstjóri. Hann
barði að dyrum hjá mér einn góð-
an veðurdag, maður þá um sex-
tugt. Verður ekki annað sagt en að
vel hafi farið á með okkur öll þau
ár sem liðin eru.
Ólafur hófst þegar handa að
koma upp húsi á landi sínu. Það
bætti úr skák, að Ólafur var þús-
undþjalasmiður og átti þar að auki
sjálfur vélskóflu. Hann gróf því
grunninn sjálfur og lagði sjálfur
gjörva hönd á smíði hússins. Það
var finnskt bjálkahús. Þetta er
snoturt hús og fellur vel að um-
hverfinu, sýndi góðan smekk
Ólafs.
Hvern dag í býtið fór Ólafur
héðan í vinnu sína í bænum. En
hann mun hafa séð hilla undir það
að ljúka störfum eftir langa starfs-
ævi sem vélstjóri og fara á eft-
irlaun.
Ekki er hægt að hugsa sér betri
nágranna en Ólaf. Hann var alltaf
boðinn og búinn að hjálpa og gera
það sem í hans valdi stóð til að að-
stoða nágranna sinn. Þegar ég
kom heim eftir að hafa legið á
sjúkrahúsi árið 2005, sagði ég við
Ólaf: Þú mátt vera viss um það, að
hér eftir á ég eftir að kvabba á þér
um allskyns viðvik. Það fór og eft-
ir. En alltaf tók Ólafur öllu kvabbi
með ljúfmennsku og gerði það sem
hann gat til að verða við því. Ég á
honum því mikla þakkarskuld að
gjalda. Ég mun ætíð minnast hans
með miklum hlýhug.
Arnór
Hannibalsson.
Ólafur Haraldsson
HINSTA KVEÐJA
Við Ólafur vorum afar litlu
drengjanna Andreu og Har-
aldar. Þannig kynntist ég
þessum hægláta og góða
manni.
Það var ekki lítils virði að
eiga slíkan að. Nálægð hans
við fólkið sitt, verklagni, út-
sjónarsemi, fas og öll fram-
ganga bar vitni um vandaðan,
heilsteyptan mann. Gott væri
að þeir væru fleiri. Fáir
skildu betur en hann að það
er fólkið manns sem öllu
skiptir.
Ég mun minnast Óla fyrir
okkar góðu kynni og hans
ómetanlega uppeldi á drengj-
unum okkar.
Guð blessi minningu hans.
Óskar
Magnússon.
20 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. ÁGÚST 2010
Það var í lok vorpróf-
anna að maður tók pok-
ann sinn og hélt austur
með Runólfi frænda. Í
sveitinni tók Steindór á
móti okkur ásamt langömmu. Þegar
horft er til baka áttar maður sig á því
hversu heppinn maður var að hafa
kynnst sveitalífinu og hversu stór þessi
þáttur var í lífinu.
Ég þakka Steindóri fyrir að hafa
tekið á móti okkur öll þessi ár og kennt
okkur að umgangast vélar og dýr. En
það var svolítið „spes“ með Steindór,
það var alveg sama hvað við frænd-
urnir brölluðum og gerðum af okkur,
þá vorum við aldrei skammaðir, en það
voru næg tækifæri til þess. Ein sum-
arlok var okkur frændunum treyst að
gæta búsins þegar Steindór hélt til
Ítalíu. Þá áttum við frændurnir leið í
Lambey, en þegar í Lambey var komið
sáum við mann standa á bakka Ölfusár
við veiðar. Okkur frændurna minnti
ekki að þessi herramaður hafi sótt um
leyfi hjá okkur til að veiða í ánni. Var
þá tekin ákvörðun um að rukka inn
leyfið á staðnum. Við ókum dráttarvél-
inni í átt að manninum meðfram fjör-
unni og yfir eina sprænu. En ekki gekk
það sem skyldi þar sem þessi ágæti
herramaður hafði vanið komur sínar til
fjölda ára á bakka Ölfusár í sátt og
samlyndi við bóndann á Egilsstöðum.
Enda fannst honum ef til vill skrýtið að
reiða fram 500 krónur til tveggja 13 og
14 ára skítugra kaupamanna. Pirraðir
snerum við heim auralausir þegar við
lentum í því óhappi að traktorinn sökk
á bólakaf í sand og vatn. Sátum við þar
fastir á nýja Zetornum hans Steindórs
og það rétt sást í toppinn á afturdekkj-
unum. Eftir að Óskar í Ósgerði hafði
reynt að hagga vélinni án árangurs var
leitað hjálpar hjá Runólfi í Auðsholti.
Sólarhring síðar náðum við Zetornum
upp úr ánni og skjöguðum á honum
heim, en það passaði vel því Steindór
kom ekki fyrr en seint um kvöldið.
Þegar Steindór kom heim endurnærð-
ur og úthvíldur eftir tveggja vikna dvöl
á Ítalíu, kvöddum við frændurnir hann
með handabandi og þökkuðum fyrir
sumarið, hvorn með sinn 11 þúsund
kallinn í vasanum, alveg skínandi glað-
ir. Á leið heim var mér litið í átt að Eg-
ilsstöðum þegar ekið var yfir sandá, og
hugsaði ég þá með mér hvernig morg-
undagurinn yrði hjá Steindóri. Öll öku-
tækin á bænum voru óökufær, traktor-
arnir, bílarnir og meira að segja Land
Roverinn.
Steindór átti marga og góða hesta,
sem áttu stóran þátt í hans lífi. Og þar
lágu nú leiðir okkar saman oft og tíð-
um. Og mér þótti það nú ekki leiðinlegt
þegar Steindór sýndi mér í bókinni
hans Guðna sem ég gaf honum í jóla-
gjöf, að þar minntist Guðni á þrjá syni
Röðuls frá Egilsstöðum í Ölfusi „góðir
reiðhestar, heimafæddir og hagavan-
ir“.
En það var fyrir rúmu ári að hug-
mynd um að endurbyggja gamla bæ-
inn var borin upp og í framhaldi ákveð-
ið að fara af stað. En mér þykir það
mjög miður að þú getir ekki tekið þátt í
þeirri endurbyggingu þar sem þú vild-
ir ekki að húsið yrði rifið.
Ég þakka þér, Steindór, fyrir öll ár-
in og þessi 7 sumur sem ég dvaldi hjá
þér sem kaupamaður. Þessum kynn-
um og góðu reynslu hef ég byggt á í
gegnum tíðina.
Guð blessi þig, frændi, og ég mun
ávallt senda þér góða strauma.
Ástþór Reynir Guðmundsson.
Það helltust yfir mann miklar hugs-
anir þegar ég heimsótti Steindór móð-
urbróður minn á spítala á fimmtudag í
síðustu viku og ljóst í hvað stefndi.
Hann varð svo líkur systur sinni og
móður.
Minningar um Steindór frænda eru
allar góðar og eru þær allar frá Egils-
stöðum sem hefur verið fjölskylduset-
Steindór Guðmundsson
✝ Steindór Guð-mundsson fæddist
8. júní 1933 að Egils-
stöðum í Ölfusi. Hann
lést á Landspít-
alanum 16. júlí 2010.
Steindór var jarð-
sunginn frá Kot-
strandarkirkju 23.
júlí 2010.
ur frá 1865 þegar
langafi minn Steindór
Steindórsson flutti og
hóf búskap þar.
Frá því ég man eftir
mér hafa Egilsstaðir og
sveitalífið verið mér
hjartkært. Amma og
Steindór voru oftar en
ekki í sömu setningunni
og þó amma hafi stjórn-
að búinu framan af þá
var Steindór bóndinn.
Ég var í sveit á Egils-
stöðum mörg sumur og
man aldrei eftir því að
Steindór skipti skapi þó svo ég hafi
margoft átt það skilið en fyrir bragðið
þá bar maður alltaf virðingu fyrir hon-
um. Hann treysti manni fyrir miklum
verkefnum og maður lagði kapp á að
standa sig. Þar sem manni líður vel
sem barni líður manni alltaf vel og
þannig er það á Egilsstöðum, þar
þekkir maður hverja þúfu og hefur
bundist ástfóstri við landið.
Á Egilsstöðum voru heimsins bestu
flatkökur sem amma og Steindór
gerðu. Það hefur verið venja hjá mér
síðustu áratugi að heimsækja Steindór
á aðfangadag, borða flatkökur, heim-
areykt hangikjöt og ræða málin. Þetta
eru góðar minningar sem ég mun
geyma allt mitt líf.
Kæri frændi, ég mun ætíð minnast
þín með gleði í hjarta.
Guðmundur Már.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
ráðast sem kaupamaður að Egilsstöð-
um í Ölfusi snemmsumars 1964, níu
ára gamall og nokkuð rogginn með
mig enda upphefðin mikil, kúasmali og
átti auk þess að hafa ofan af fyrir Guð-
mundi Helgasyni frænda mínum sem
þá var á fimmta ári. Heimilisfólkið á
Egilsstöðum voru sómahjónin Guð-
mundur Steindórsson, hreppstjór-
asonur, og Markúsína Jónsdóttir, föð-
ursystir mín, ásamt syninum
Steindóri. Systurnar voru allar giftar
burt og ráðsettar, Jónína á nágranna-
bænum Grænhóli og María og Guðrún
í Reykjavík. Markúsína var kvenskör-
ungur og sópaði að henni hvar sem hún
fór, Guðmundur var hæglátur en fast-
ur fyrir, mikill gleðimaður á góðum
stundum, ég man að honum lá lágt
rómur og að hann notaði neftóbak. Ég
hygg að þau hjón hafi átt vel lund sam-
an enda hjónabandið farsælt og ham-
ingjuríkt.
Steindór frændi minn var hlédræg-
ur maður, ekki sérlega ræðinn að fyrra
bragði en ákaflega þægilegur návist-
um, jafnlyndur og geðgóður. Búskapur
á þessum árum reyndi mikið á líkam-
lega hreysti og úthald, vinnudagar oft
langir og erfiðir þegar ná þurfti inn
heyjum undan yfirvofandi rigningu
sem oftast var nóg af í þessari sveit.
Minnist ég þess að oft var maður lúinn
eftir langan dag, en mest mæddi þó á
bóndanum sem þá sýndi oft ótrúlega
seiglu og úthald.
Steindór var búmaður góður og lag-
inn við skepnur, en mest yndi hafði
hann þó af hestum og hestamennsku.
Voru þeir ófáir reiðtúrarnir sem farnir
voru á björtum sumarkvöldum út á
Nauteyrar eða upp að Grænhóli að
hitta frændfólk og vini. Eftir fráfall
Guðmundar föður hans í febrúar 1965
urðu þau ein eftir á jörðinni, mæðginin,
og stóðu vaktina um árabil. Gestrisni
þeirra var viðbrugðið, og gilti þá einu
hvort um var að ræða einhvern úr
nærfjölskyldunni eða aðventista að
boða fagnaðarerindið, ávallt svignaði
eldhúsborðið undan tertum og öðrum
kræsingum sem föðursystir mín seiddi
fram á undraverðum hraða þegar gest
bar að garði.
Eftir að kaupamennskuárum mín-
um á Egilsstöðum lauk, en þau urðu
alls fimm talsins, hélt ég góðu sam-
bandi við þetta frændfólk mitt og kom
þar oft til lengri eða skemmri dvalar.
Milli mín og Steindórs skapaðist á
þessum árum vinátta, sem ég tel að
hafi enst okkur vel allt til loka. Sam-
skiptin minnkuðu á seinni árum eins
og gengur, en vinarþelið var ávallt til
staðar.
Ég minnist Steindórs á Egilsstöðum
með hlýju og söknuði, og votta að-
standendum samúð við fráfall hans.
Árni Þórðarson.