Morgunblaðið - 03.08.2010, Blaðsíða 21

✝ Jóhann A. Gunn-laugsson fæddist
á Akranesi 2. maí
1933. Hann andaðist
á Droplaugarstöðum
24. júlí 2010.
Foreldrar hans
voru hjónin Sig-
urjóna Kristín Daní-
elína Sigurðardóttir
frá Steinhólum í
Grunnavíkurhreppi,
f. 4.5. 1904, d. 4.10.
1984, og Gunnlaugur
Gunnlaugsson, frá
Litla-Vatnshorni í
Dölum f. á Skógsmúla 4.9. 1900, d.
28.2. 1982.
Systkini Jóhanns, sammæðra,
voru: Málfríður Sólveig, húsmóðir
í Reykjavík, f. 5.6. 1922, d. 20.12
2007; Sigurður Hinrik, kaupmaður
í Reykjavík, f. 24.9. 1924, d. 17.7.
1977; Ásta Marín, húsmóðir í
Reykjavík, f. 18.12. 1925, d. 25.2.
2008; Örn Bjartmars, prófessor í
Reykjavík, f. 23.12. 1927, d. 18.10.
2000. Alsystkini Jóhanns eru Hall-
ur Scheving, íþróttakennari á
Akranesi f. 7.5. 1930, d. 3.1. 1998;
Kristinn Valgeir, skipasmiður í
Keflavík, f. 12.7. 1934 d. 10.6.
2001; Högni Gunnar, málari í
Keflavík, f. 9.6. 1936; Anna Gunn-
og Ásu 11 talsins og barna-
barnabörnin þrjú.
Jóhann ólst upp á Akranesi en
flutti ungur úr foreldrahúsum til
Keflavíkur þar sem hann sinnti
ýmsum störfum. Jóhann var lærð-
ur matreiðslu- og kjötiðn-
aðarmaður frá Sjómannaskól-
anum. Sjómennsku stundaði
Jóhann um árabil og sigldi á
Reykjafossi Eimskipafélagsins til
ársins 1958. Eftir það stundaði Jó-
hann ásamt eiginkonu sinni versl-
unarrekstur í Reykjavík til ársins
1982. Lengst af ráku þau versl-
unina Þrótt við Kleppsveg. Hann
starfaði síðar sem sölumaður hjá
kjötvinnslum Búrfells og Goða þar
til hann lét af störfum 67 ára að
aldri. Hann sinnti ýmsum fé-
lagsstörfum af mikilli sam-
viskusemi. Hann var um árabil
knattspyrnudómari fyrir Víking í
Reykjavík. Einnig var hann virkur
félagi í Golfklúbbi Ness til margra
ára og stundaði hann golfið af
miklu kappi. Þá var hann með-
limur í Oddfellowreglunni frá
árinu 1974 og gegndi þar ýmsum
trúnaðarstörfum.
Þau Jóhann og Ása bjuggu
lengst af í Sæviðarsundi í Reykja-
vík þar sem þau bjuggu fjölskyldu
sinni fallegt heimili. Árið 1998
fluttu þau að Skúlagötu þar sem
Ása býr enn. Síðasta árið dvaldis
Jóhann á Landakoti og nú síðast á
Droplaugarstöðum. Útför Jóhanns
fer fram frá Langholtskirkju í
dag, 3. ágúst 2010, og hefst at-
höfnin kl. 13.
laug, talsímavörður á
Akranesi, f. 28.5.
1938, og Fjóla Lind,
húsmóðir á Akranesi,
f. 8.6. 1939.
Hinn 23. júlí 1955
kvæntist Jóhann eft-
irlifandi eiginkonu
sinni Ásu Jónsdóttur.
Foreldrar Ásu voru
Friðbjörg Sigurð-
ardóttir, húsmóðir í
Reykjavík, f. 8.12.
1907, d. 2.8. 1985, og
Jón Jónsson, skip-
herra hjá Landhelg-
isgæslunni, f. 26.2. 1909, d. 1.6.
1970. Synir Jóhanns og Ásu eru
þrír en fyrir hjónaband átti Jó-
hann einn son. Þeir eru: 1) Ingi
Valur, f. 24.2. 1951, móðir Þor-
björg Pálsdóttir, maki Ragnheiður
Harðardóttir, f. 1.2. 1953. Þau
eiga 4 börn og 3 barnabörn. 2)
Jón Friðrik, f. 28.11. 1957, maki
Guðrún Geirsdóttir, f. 2.4. 1957.
Þau eiga 3 börn. 3) Gunnlaugur
Helgi, f. 26.11. 1960, maki Áslaug
Einarsdóttir, f. 14.6. 1963. Þau
eiga 2 börn. 4) Gunnar Einar, f.
13.9. 1964 maki Linda Björk
Bentsdóttir, f. 30.11. 1964. Þau
eiga 2 börn.
Samtals eru barnabörn Jóhanns
Við kveðjum yndislegan föður
sem var okkur gott leiðarljós í lífinu
og umvafði okkur með kærleika sín-
um alla tíð. Heiðarleiki, umhyggja
og glaðlyndi var hans aðall. Eft-
irfarandi erindi úr erfiljóði sem ort
var um afa hans, Sigurð Ebenezers-
son, finnst okkur eiga við hann á
kveðjustund.
Trúr í orði og verki varstu
virtir meira dyggð en auð,
hugrór lífsins byrðar barstu
bæta vildir hverja nauð,
er þú sást að særði þá,
sem þér mættu vegi á.
Glaður í trú þú gekkst að verki
gott var hjartað, starfsöm mund,
aldrei veikstu undan merki,
eins á gleði- og raunarstund.
Kveðja,
Ingi Valur Jóhannsson
Jón Friðrik Jóhannsson
Gunnlaugur Helgi
Jóhannsson
Gunnar Einar Jóhannsson.
Kínverska þvottahúsið, góðan
dag. Ha? sagði ég sem var að
hringja heim til kærastans í fyrsta
sinn 17 ára gömul árið 1974. Svona
átti tengdapabbi til að svara þegar
hann var að sprella, þetta var fyrir
tíma farsíma og tölva, þá vissu allir
hverjir voru að hringja í hvern. Það
kom síðan í ljós að betri tengda-
pabba var ekki hægt að hugsa sér.
Hann var ekkert nema góðmennsk-
an og hjálpsemin við unga parið
sem var að stíga sín fyrstu spor.
Það var algjörlega ný upplifun fyrir
mig að koma inn í fjölskyldu Jóa og
Ásu, allir þessir strákar sem töluðu
svo hátt og höfðu skoðanir á öllum
og öllu, það minnti mig á ítalska
fjölskyldu sem ég hafði einungis séð
í bíómyndum.
Síðan liðu árin og barnabörnin
komu eitt af öðru og ekki stóð á
þeim hjónum að hjálpa til og passa
börnin þegar við þurftum á að
halda. Okkur var oft boðið í mat á
sunnudögum, afi Jói úti á svölum að
grilla, það hafði ég aldrei séð áður,
vön móður minni við eldamennsk-
una. Á hverju einasta gamlárs-
kvöldi mætti öll fjölskyldan í Sævið-
arsundið til Jóa og Ásu á slaginu kl.
18, því hann sagði alltaf að húsinu
yrði lokað kl. 18, hann þoldi ekki
neitt hangs eða óstundvísi og var
það að mínu skapi. Þar var meðal
annars alltaf borin fram hin víð-
fræga afa Jóa súpa. Uppskriftin
hefur fylgt fjölskyldunni til fjölda
ára. Minningin um hann á gamlárs-
kvöld á fullu í eldhúsinu með svuntu
að ganga frá er ljóslifandi í huga
mínum. Hann var hörkuduglegur á
öllum sviðum, alltaf að taka til í
geymslunni og henda drasli, Ása
tengdamamma að passa að hann
henti ekki einhverju sem ekki mátti
henda. „Jói, hverju ertu nú búin að
henda?“ heyrði maður ósjaldan frá
tengdamömmu, þá blikkaði hann
mann og brosti út í annað og sagði:
„Ekkert má maður.“
Tengdapabbi greindist með Alz-
heimers-sjúkdóm fyrir nokkrum ár-
um og var erfitt að horfa upp á
þennan flotta og góða mann líða illa
og verða hálfósjálfbjarga, þess
vegna lifi ég í þeirri trú að hann
hafi verið hvídinni feginn.
Bestu þakkir fyrir samfylgdina
öll þessi ár.
Þín tengdadóttir,
Guðrún Geirsdóttir.
Það var okkur til gæfu og gleði
að eiga afa Jóa. Við þökkum fyrir
vinskap, hlýju og umhyggju.
Við þökkum fyrir gleðina og
ánægjuna af samveru.
Við þökkum fyrir samfylgdina.
Við kveðjum hann og minnumst
með virðingu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Einar Þór og Helga Kristín.
Elsku afi Jói, nú ert þú horfinn á
braut og kominn á betri stað. Við
systkinin viljum kveðja þig með því
að rifja upp nokkrar gamlar og góð-
ar minningar um þig.
Afi Jói var alltaf að og mjög dug-
legur, en þrátt fyrir það og allt
golfið sem hann spilaði þá hafði
hann alltaf tíma fyrir barnabörnin.
Við systkinin vorum mikið í heim-
sókn hjá afa og ömmu á okkar
yngri árum. Þau pössuðu okkur
mikið og svo áttum við heima í
hverfinu þannig að það var ekki
langt að fara til að kíkja í heimsókn
í Sæviðarsundið.
Sæviðarsundið lifir rosalega
sterkt í minningunni hjá okkur öll-
um og þá sérstaklega gamlárs-
kvöldin. Gamlárskvöldin í Sæviðar-
sundinu voru ógleymanleg og
maður sér afa Jóa fyrir sér í eld-
húsinu að elda steikina og „afa-Jóa
súpuna,“ sem allir biðu spenntir eft-
ir.
Afi var alltaf yndislegur, ljúfur
og þolinmóður við okkur barna-
börnin. Hann dekraði við okkur og
fannst gaman að gefa okkur nammi,
enda var hann svolítill nammigrís
sjálfur. Hekla minntist líka á það
við okkur að það var alltaf hægt að
plata afa til að setja Tomma og
Jenna spólurnar í myndbandstækið
nema þegar fréttirnar voru í gangi.
Afa fannst heldur ekkert leiðinlegt
að blunda aðeins í stólnum sínum
meðan við fengum að horfa á
Tomma og Jenna og vaka frameftir.
Við bræðurnir munum ekki eftir
því að afi hafi nokkurn tímann verið
reiður við okkur nema þegar við
lékum okkur með gömlu matchbox-
bílana og oddhvössu teinahjóla-bíl-
ana og hann steig kannski ofan á þá
þegar þeir voru úti á miðju stofu-
gólfi. Hann fann nú síðar ráð við því
og passaði sig á að vera alltaf í inni-
skóm þegar við vorum í heimsókn.
Ein af fyrstu minningum okkar
af afa var þegar hann var með
verslunina Þrótt, við munum eftir
honum fyrir aftan kjötborðið og
amma að lauma í okkur nammi við
afgreiðsluborðið. Svolítið fyndið að
það hafi verið Víkingsmaður sem
seldi öllum þessum Þrótturum mat-
vöru. Svo er ekki hægt að gleyma
afa Jóa og Alla málara sem spiluðu
mikið golf saman úti á Nesi. Það
var alltaf gaman að koma með út á
golfvöll.
Afi Jói var ekki þekktur fyrir að
halda upp á „drasl“ og hluti sem
ekki var verið að nota. Hann átti
það til að tæma bílskúrinn og
kompuna hjá sér reglulega. Við
munum eftir nokkrum tilvikum
þegar amma þurfti að stoppa afa,
meðal annars þegar hann var búinn
að henda hárteygjunum hennar
Heklu í ruslið því hann hélt þetta
væri drasl. Þetta var samt bara
fyndið og afa var stundum strítt á
þessu.
Afi Jói var líka ótrúlega ástríkur
eiginmaður og hann stóð sig frá-
bærlega í veikindunum hennar
ömmu. Og þótt það sé sárt að missa
þig, afi, þá er gott að hugsa til þess
að þú sért á betri stað núna.
Við munum sakna þín, afi Jói,
Ástarkveðja,
Kolbeinn, Jóhann Geir
og Hekla.
Jóhann A.
Gunnlaugsson
Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. ÁGÚST 2010
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝ Jón Kristinssonfæddist á bænum
Holtum á Mýrum í
Austur-Skaftafells-
sýslu 3. ágúst 1921.
Hann lést á dval-
arheimilinu Upp-
sölum á Fáskrúðsfirði
1. febrúar síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
voru Sigríður Gísla-
dóttir frá Vagns-
stöðum í Suðursveit,
f. 18. janúar 1885, d.
27. júlí 1964, og Krist-
inn Jónsson, búfræðingur, frá Ausu
í Andakíl í Borgarfirði syðra, f. 8.
febrúar 1877, d. 18. júlí 1962.
Jón átti tíu systkini. Hálfsystkini
samfeðra, er Kristinn átti með fyrri
konu sinni, Guðlaugu Benedikts-
dóttur, voru tvíburarnir Guðlaug
og Benedikt, f. 17. september 1906,
Guðlaug d. 20. desember 1980,
Benedikt d. 18. maí 1985. Alsyst-
kinin voru: 1) Svava Laufey, f. 13.
júní 1913, d. 30. desember 2000, 2)
Gunnar Valgeir, f. 27. nóvember
1914, d. 19. september 2001. 3)
Lára, f. 25. apríl 1917, d. 21. sept-
ember 1984. 4) Sigurður, f. 18. jan-
úar 1916, d. 5. apríl 2004. 5) Hall-
dóra, f. 17. nóvember 1918., d. 21.
ágúst 2004. 6) Gísli, f. 22. nóvember
1922, d. 29. ágúst 1978. 7) Þorbjörg,
f. 20. júlí 1924, d. sama ár. 8) Guð-
mundur, f. 27. apríl
1927, d. 8. ágúst 2000.
Jón var ógiftur og
barnlaus. Hann flutti
fimm ára gamall frá
Holtum með fjöl-
skyldu sinni að
Þernunesi við Reyð-
arfjörð árið 1926, og
þaðan á næsta bæ,
Hafranes, árið 1940.
Þar sinnti hann öllum
tilfallandi bústörfum í
sambýli við foreldra
sína og Sigurð bróður
sinn. Árið 1968 brann
íbúðarhúsið á Hafranesi og þá flutt-
ist hann með fjölskyldu Sigurðar til
Fáskrúðsfjarðar. Hann tók meira-
próf og rútupróf árið 1969 og vann
við akstur áætlunarbifreiða milli
Egilsstaða, Fáskrúðsfjarðar og
Stöðvarfjarðar um tveggja áratuga
skeið. Einnig við hópakstur með
íþróttalið, hljómsveitir, kvenfélög
og alls konar félagahópa um Aust-
urland og víðar um landið, ásamt
því að vinna í verslun og bensínstöð
sem fjölskyldan rak á Fáskrúðsfirði
samhliða akstrinum. Jón keypti
húsið Sólvang á Fáskrúðsfirði árið
1991 og bjó þar einn til haustsins
2008 þegar hann flutti á dvalar-
heimilið Uppsali.
Útför Jóns fór fram í kyrrþey, að
hans ósk, frá Fáskrúðsfjarðar-
kirkju 6. febrúar 2010.
Jón frændi hefði orðið 89 ára í dag.
Í þetta skipti verður ekkert af hring-
ingu í afmælisbarnið austur á Fá-
skrúðsfirði. Jón lést 1. febrúar sl. á
dvalarheimilinu Uppsölum. Fjörður-
inn okkar fallegi skartaði sínu feg-
ursta þegar hann var borinn þar til
grafar.
Jón var síðastur til að kveðja af 11
systkinum og var einn eftir af þeim
stóra hópi þegar pabbi og Dóra syst-
ir þeirra létust með stuttu millibili
2004. Hann og pabbi áttu samleið í 70
ár, í Hornafirði sem strákar, á
Þernunesi á unglingsárunum, við bú-
störf á Hafranesi í tæp 30 ár og í
verslunarrekstri og rútuharki á
þriðja áratug eftir að við fluttum á
Fáskrúðsfjörð 1968. Það var ekki
fyrr en pabbi og mamma fluttu suður
1991, sem Jón keypti sér lítið hús á
Fáskrúðsfirði, Sólvang, og bjó þar
einn uns hann flutti á dvalarheimilið
2008.
Jón frændi var ógiftur og barnlaus
en börnin og ungmennin í fjölskyld-
unni nutu hans í ríkum mæli. Fram-
an af voru það systkinabörnin hans
sem fjölmenntu í sveitina á Hafra-
nesi og voru tengd honum órjúfan-
legum böndum eftir það. Síðan við
Sigga systir, sem ólumst upp með
góðan frænda á heimilinu. Eftir það
okkar börn, sérstaklega hennar
Siggu, en hjá henni dvaldi hann lang-
dvölum á seinni árum og létti undir
heimilinu með barnagæslu, elda-
mennsku og öðru sem til féll.
Það var endalaust hægt að leita til
Jóns þegar eitthvað bjátaði á. Ég
fékk að snúast með honum í fjárhús-
unum sem lítill patti á Hafranesi, og
sótti í að fara upp til hans að spila
marías eða kasínu fyrir háttatíma á
kvöldin. Á unglingsárunum á Fá-
skrúðsfirði fylgdi hann mér í alla fót-
boltaleiki og var minn dyggasti
stuðningsmaður á þeim vettvangi.
Jón kenndi mér að keyra, gaf mér
bílprófið og treysti mér fyrir jepp-
anum sínum frá fyrsta degi. Sigga
systir hefði án efa getað skrifað
margt um allt þeirra flakk eftir að ég
var floginn úr hreiðrinu.
Jón var höfðingi heim að sækja
þegar ég kom austur eftir að hann
var kominn í sitt litla og notalega
hús. Hann lét sig ekki muna um að
baka og elda og taka vel á móti sínu
fólki. Og ég kann ekki töluna á öllum
þeim burtfluttu Fáskrúðsfirðingum
sem höfðu skroppið austur og sagt
mér frá því að þeir hefðu rekist á Jón
á gönguferðum út um allar sveitir í
firðinum sínum. Þar átti hann ýmsa
góða göngu- og ferðafélaga. Jón var
léttur á fæti lengst af, hélt sér í góðu
líkamlegu formi og heilbrigt líferni
var honum eðlislægt. Hann var kom-
inn á miðjan níræðisaldur þegar
hann keyrði síðast að austan og suð-
ur í Grímsnes til að dvelja hjá Siggu
og hennar fjölskyldu. Síðustu æviár-
in naut Jón þess að í litlu samfélagi
er auðveldara að eldast einn en í fjöl-
menninu fyrir sunnan, sem aldrei
heillaði hann. Hann átti sína tryggu
vini á Fáskrúðsfirði sem réttu hjálp-
arhönd þegar aldurinn fór að segja
til sín og heilsan að gefa sig. Ómet-
anleg aðstoð Elsu Guðjónsdóttur við
hann síðustu árin verður aldrei full-
þökkuð og þegar hann loksins fékkst
til að fara á dvalarheimilið leið hon-
um afskaplega vel þar og naut frá-
bærrar umönnunar til síðasta dags.
Víðir Sigurðsson.
Jón frændi var ávallt til staðar fyr-
ir mann. Hann sagði mér alltaf að
það væri allt mögulegt ef maður
hefði bara viljann. Já, hann Jón
frændi var sjálfstæður, myndarleg-
ur, hraustur og mikill útivistarmað-
ur. Hann gekk alltaf 9 km á morgn-
ana á meðan getan var fyrir hendi og
síðustu árin sem hann gerði það not-
aði hann bara staf sér til hjálpar.
Hann sýndi mér oft allar mynd-
irnar sem teknar voru af náttúru Ís-
lands þegar ég kom í heimsókn á Fá-
skrúðsfjörð sem var hans heima-
staður. Þrátt fyrir það hversu heima-
kær hann var hafði hann svo sannar-
lega gaman af útivist og held ég að
það séu fáir staðir hér á landi sem
hann hafði ekki skoðað. Fór hann þá
oft á bílnum eða labbandi. Einnig
fannst honum gaman að fara í bíltúr
enda var hann rútubílstjóri hluta ævi
sinnar og unni því mjög.
Þegar ég var aðeins 14 ára kenndi
hann mér að keyra á litla sæta gráa
bílnum sínum. Við fórum oft í bíltúr
út að Borg í Grímsnesi þegar ég bjó á
Sólheimum í Grímsnesinu og var það
alltaf ís, suðusúkkulaði eða malt sem
við fengum okkur til að japla á. Jón
frændi var oft í heimsókn hjá okkur,
kom nokkrum sinnum á ári og var þá
alltaf í langan tíma í senn. Við gerð-
um svo margt saman, fórum oft í bíl-
túra, gönguferðir, bökuðum skúffu-
kökur að hætti hans, spiluðum
rommí og svo horfði ég auðvitað á
Leiðarljós með honum, en hann
mátti sko alls ekki missa af því.
Jón frændi var sannarlega fyrir-
mynd og mun ég alltaf líta upp til
hans, þar sem hreysti, snyrti-
mennska og heiðarleiki voru alltaf í
fyrirrúmi. Hann kenndi mér svo
margt, kenndi mér að sjá hlutina í líf-
inu sem skipta virkilega máli og það
að maður gæti allt sem maður vildi.
Það kostaði bara mikla vinnu en sú
vinna myndi alltaf skila sér að lokum.
Ég mun sakna þín ævinlega, Jón
frændi, og mun ég varðveita minn-
ingu þína og allt sem þú kenndir mér.
Katrín Ösp Jónasdóttir.
Jón Kristinsson